پاسخ به چند پرسش غیر حقوقی متداول!

همه روزه سوالهای زیادی به تحریریه ایران وایر واصل می‌شود که بخشی از آنها در بخش حقوقی پاسخ داده می‌شود. اما برخی دیگر سوالهایی ست که پیچیده‌تر است و پاسخ به آن از عهده متخصصین حقوقی و وکلا خارج است. ما در این بخش سعی خواهیم کرد به سه تا از مهمترین سوالهای واصله که صدها و بلکه هزاران بار از ما پرسیده شده است جواب بدهیم!

سوال اول: اینها واقعا مردم رو چی فرض می‌کنن؟

پاسخ: لازم به ذکر است که منظور مخاطبان گرامی ما از «اینها» حاکمان فعلی و به طور ویژه «آخوندها» هستند. پاسخ این است که در اکثر مواقع اینها مردم را اصلا چیزی فرض نمی‌کنند. مردم موجوداتی ذره بینی هستند که این شانس و فرصت نصیبشان شده که در سایه نظام مقدس جمهوری اسلامی و زیر سایه نایب بر حق امام زمان به حیات خود ادامه دهند. در برنامه ریزی‌ها و برنامه سازی‌ها، آی کیوی این مردم همواره چیزی بین باقالی نیم پز و حلزون فرض شده و حافظه‌شان نیز در حد ماهی گلی توی تنگ در نظر گرفته می‌شود. درواقع مردم یک کلونی بزرگ از موجوداتی با شعور حداقلی هستند که از صدقه سر مسئولین نظام در کشوری به نام ایران زندگی می‌کنند. این مردم تنها کار مفیدی که قادرند انجام دهند همین است که در ایام انتخابات بروند پای صندوق و رای بدهند. البته نه رای به هرکسی که می‌خواهند چرا که اصولا قوه تشخیص برای تمیز دادن خوب و بد را از هم ندارند. انتخاب مردم از بین کسانی‎‌ست که مسئولین برایشان مشخص می‌کنند. البته شایان ذکر است که این پروسه که هر سال به شکل‌ها و عناوین مختلف اجرا می‌شود برای کمک به مسئولین نظام نیست. رای دادن مردم به نوعی کمک به خودشان است که احساس بی‌خاصیتی و نادیده گرفته شدن نداشته باشند و بیشتر جنبه «تراپی» دارد. وگرنه برای نمایش انتخابات پرشور الحمدلله نظام مقدس جمهوری اسلامی انقدر خودش آدم دارد که ده دوازده شعبه‌اش را در هر شهر پر از جمعیت کند و فیلم بگیرد و محتاج کسی نباشد! در اعلام نتایج هم با در نظر گرفتن یک ضریب چهار یا پنج برای تعداد شرکت کنندگان مشکل آمار هم حل می‌شود.
امیدوارم مساله به اندازه کافی شفاف بیان شده باشد و دیگر نپرسید اینها مردم را چی فرض می‌کنند؟ 

سوال دوم: اینا کی میرن؟ یا به عبارت دیگه اینا چقدر دیگه می‌تونن دوام بیارن؟

همه ما این سوال را بارها و بارها در محافل خانوادگی از بزرگان خانواده و یا عموها و دایی های خود پرسیده ایم و پاسخ شنیده ایم که «اینا دیگه کارشون تمومه و تا چند ماه دیگر رفتنی هستند!». اما خب چهل سال گذشت و بیشتر این بزرگان یا به دیار باقی شتافتند و یا در همین دیار فانی فرار کردند و رفتند به سرزمینی دیگر. اما «اینا» هنوز هستند. ساختار شیمیایی این جماعت به شکلی ست که به محض اتصال به صندلی قدرت، عضو تحتانی شان یک پیوند کواوالانسی پایدار و قوی و دائمی با صندلی تشکیل می‌دهد به شکلی که با دیلم هم نمی‌شود جدایشان کرد. تنها راه این است که ایشان را با صندلی قرنطینه و یا اخراج نمود. یکی از راهها برای حل این معضل تبدیل یک استان به یک واتیکان کوچک است به شکلی که آنها با صندلیهای خود به آن منطقه منتقل شده و در آنجا بتوانند به زمامداری خود ادامه دهند. برای تشویق ایشان به این امر، لازم است کل درآمد نفتی کشور نیز مستقیما به حساب این حوزه فرمانروایی واریز شود به شرطی که در اداره امور سایر نقاط کشور دیگر هیچ دخالتی نکنند و هرگلی می‌خواهند بزنند به سر همان واتیکان خودشان بزنند. این تنها روش مسالمت آمیز و قابل تصور برای این است که اینها دست از سر کل کشور بردارند و بروند. (ما به خاطر رعایت برخی اصول ادیتوریال در ایران وایر روشهای خشونت بار را اینجا نمی‌توانیم تبیین کنیم). در این میان عده ای سوال می‌کنند که خب بدون نفت تکلیف پنجاه شصت میلیون نفری که ترجیح می‌دهند خارج از واتیکان اینها زندگی کنند چه خواهد شد؟ این افراد یکجوری این سوال را مطرح می‌کنند که انگار پول نفت تا امروز توی جیبشان می‌رفته است. فراموش نکنیم که در غیاب مدیریت هیاتی و انقلابی این عزیزان، متخصصین، مغزها، سرمایه ها و البته توریستها به ایران بازخواهند گشت و ما هم می‌توانیم مثل صدها کشوری بشویم که نفت ندارند، اما مردمش هم مثل ما به گدایی و فلاکت نیفتاده اند و مثل آدمیزاد در آسایش و آرامش دارند زندگی می‌کنند.

سوال سوم: آخرش یا همون تهش چی می‌شه؟

پاسخ: از دو حال خارج نیست. یا کلا منقرض شده و تبدیل می‌شویم به درس عبرتی برای تاریخ! یا از پس این حکمرانان جدید هم به شکلی برمی‌آییم و تبدیل به سرمشقی الهام بخش برای آیندگان خواهیم شد. تمدن ایرانی در طول تاریخ از دهها بلا و مصیبت خودش را بیرون کشیده است تا امروز رسیده ایم به این مرحله. این دیگر «غول مرحله آخر» است و واقعا هم شوخی بردار نیست. اگر در همین مرحله Game over نشویم و بتوانیم این مرحله را هم رد کنیم احتمالا سرانجام خوبی خواهیم داشت. در غیر این صورت به هر حال تقدیر اینچنین بوده است و باید آن را بپذیریم. بالاخره داستان که همیشه «هپی اندینگ» تمام نمی‌شود.
باز هم سوالی بود بپرسید. ما پاسخگوییم!

لینک‌های مرتبط

تتلو، رئیسی و انتخابات ریاست جمهوری

وصیتنامه ای برای روز مبادا...!

هیأت حقیقت یاب/ ماموریت ششم/ بین راهی/ اعتصاب کامیونداران