روزنامه «تایمز» چاپ انگلستان، خبر داد که دولت ژاپن، در جلساتی غیرعلنی و مخفیانه، لغو میزبانی رقابتهای المپیک تابستانی را بررسی کرده است.
در بخشی از این گزارش نوشته شده بود: «دولت ژاپن در جلسات خصوصی و محرمانه تصمیم گرفت میزبانی رقابتهای المپیک ۲۰۲۱ را به دلیل تداوم همهگیری کرونا لغو و برای میزبانی این رقابتها در سال ۲۰۳۲ تلاش کند.»
تایمز دلیل فاش نشدن این خبر را تاکنون «بیمیلی تمام مدیران ژاپن برای اعلام این خبر برای نخستین بار در رسانهها» دانست. با این حال، دولت ژاپن ساعاتی بعد در بیانیهای این خبر را تکذیب کرد. در این بیانیه نوشته شده بود که «البته باید شرایط خارج از ژاپن را در در نظر داشت و براساس آن تصمیمگیری کرد، اما تا آن زمان دولت ژاپن کارهایی را که باید انجام شود به پایان خواهد رساند.»
***
میزبانی رقابتهای المپیک، هرچند غرورآفرین و ماندگار خواهد بود، اما حالا در سراسر جهان، مخالفانی جدی هم دارد. در همین شهر توکیو، که رویای برگزاری بینظیرترین افتتاحیه المپیک را در سر داشت، شهروندان بسیاری با میزبانی این مسابقات از ابتدا مخالف بودند.
«تارو یاماموتو» ستاره سابق سینمای ژاپن که خردادماه امسال برای پیروزی در انتخابات فرمانداری توکیو تلاش میکرد، اولین شعار انتخاباتیاش را «لغو میزبانی المپیک» تعیین کرد. او انتخابات را به خانم «یوریکو کویکه» گوینده سابق تلویزیون ژاپن باخت. زنی که در نخستین نطق پس از انتخابات گفت: «میزبانی ما از المپیک تابستانی در سال ۲۰۲۱ قطعی است.»
اما او هم تردیدهایی در وجودش دارد، مانند تمام دولتمردان ژاپن که به صورت جدی در حال بررسی لغو میزبانی مسابقاتی هستند که به دلیل کرونا فعلا یک سال به تعویق افتاده است.
یازدهم فروردین ۱۳۹۹ خبرگزاری «کیودو» ژاپن گزارش داد «کمیته بینالمللی المپیک» (IOC) و دولت ژاپن بر سر تاریخ جدید و قطعی رقابتهای المپیک توکیو در مرداد سال ۱۴۰۰ به توافق رسیدند، به شرط آنکه کرونا رفته باشد.
مخالفت بخشی از مردم و برخی از گروههای سیاسی به خصوص در بخش اپوزیسیون، به میزان هزینههای برگزاری این مسابقات و همینطور گزارشهای اخیری که در مورد بازدهی مالی این مسابقات منتشر شده است برمیگردد.
هزینههای نجومی، بازگشت حدود صفر
طبق گزارش رسانهها، ژاپن تصمیم داشت فقط برای افتتاحیه مسابقات المپیک توکیو، ۱۱۸ میلیون دلار هزینه کند. این مبلغ ۴۰ درصد بیشتر از هزینهای بود که بریتانیا برای افتتاحیه المپیک لندن صرف کرد. قابل تامل اینجاست که بدانیم چین برای میزبانی یک ماهه رقابتهای المپیک ۲۰۰۸ پکن، حدود ۳۰۰ میلیون دلار هزینه کرده بود.
این اعداد را کنار گزارشی که «دن الساندرو» آوریل سال ۲۰۱۷ میلادی منتشر کرد قرار دهید.
دن الساندرو، نویسنده پایگاه خبری «گروه آنالیز رشتههای ورزشی» است که به صورت تخصصی و علمی، روی موضوع ورزش در جهان تحقیق و گزارش تهیه میکند. نکته ویژه این پایگاه علمی-خبری، دامنه «edu.» است که در انتهای نام وبسایت به چشم میخورد. ایالات متحده، این دامنه اینترنتی با سطح بالای امنیت را به وبسایتهای «آموزشی» اختصاص میدهد که از نظر علمی و فکتهای دقیق و بدون اشتباه، تضمین شده باشند.
دن الساندرو در گزارش مفصل خود که از تحقیقات میدانیاش در شهرهای «ریودوژانیرو»، «لندن»، «پکن» و «سیدنی» حاصل شده بود، به یک سوال مهم مخاطبان المپیک جواب میدهد.
سوال این است؛ «آیا میزبانی رقابتهای المپیک سوددهی مالی خواهد داشت یا لااقل هزینهها را برمیگرداند؟» خلاصه جواب: «خیر».
در این گزارش به صورت دقیق مشخص میشود که آمریکا در پس دو میزبانی المپیک تابستانی ۱۹۹۶ آتلانتا و المپیک زمستانی ۲۰۰۲ «سالک لیک سیتی»، در تمامی محاسبات خود در زمینه فروش بلیت، اسپانسر تلویزیونی و بخصوص اجاره هتلها و حضور توریستها اشتباه کرده بود.
در این گزارش به خوبی متوجه میشوید که دولتها از برگزاری رقابتهای المپیک، فقط در پی پیروزیهای سیاسی و تبلیغات اقتصادی بلندمدت هستند. برنده واقعی، کشورهای میهمان و صاحب مدال خواهند بود.
از دست رفتن دلارهایی که قرار بود در المپیک تابستانی ۲۰۲۰ هزینه شود، برای توکیو اهمیت چندانی نداشت. اما حالا بازی فرق کرده است. ژاپن حاضر نیست مهمترین رویداد ورزشی جهان را بدون حضور تماشاگران برگزار کند.
یک سوی میز ژاپن نشسته، سوی دیگر کمیته بینالمللی المپیک و میزی آن وسط قرار گرفته، که پایههایش چندان مستحکم نیست. پس شاید یکی از طرفین به زودی زیر میز بزنند.
شرایط میزبانی، ضمانتهای اجرایی و مالی
اخذ میزبانی رقابتهای المپیک قاعدهای دارد که IOC در «منشور المپیک» به صورت کامل در موردش توضیح داده است.
براساس این قانون، کمیته بینالمللی المپیک، ۱۰ سال پیش از هر دوره ۴ ساله برگزاری این مسابقات، اطلاعیهای را برای تمامی دفاتر کمیتههای ملی المپیک که عضو این نهاد بینالمللی هستند ارسال میکند.
هشت سال و نیم پیش از آغاز المپیک، کشورهای خواهان میزبانی، باید درخواست رسمی خود را به IOC ابلاغ کنند. شش ماه بعد یعنی دقیقا ۸ سال قبل از آغاز این رقابتها، شهرهای اولیه میزبانی را تایید میکند و از آنها میخواهد «کتاب میزبانی» خود را به همراه «ضمانتهای مورد نظر» به کمیته بینالمللی المپیک ارائه کنند.
شش ماه بعد یعنی هفت سال و نیم قبل از آغاز مسابقات مدارک ارسال و بررسی میشود. ۷ سال قبل از شروع مسابقات، IOC به صورت رسمی شهر میزبان را معرفی خواهد کرد.
کتاب میزبانی، شامل تمامی اطلاعاتی است که کشور میزبان باید در مورد شهر، هتلها، ورزشگاهها و برنامههای خود از یک ماه قبل تا یک ماه بعد از مسابقات المپیک و پارالمپیک ارایه کند. اما آنچه ضمانتهای اجرایی خوانده میشود، داستانش متفاوت است.
در قدم اول، IOC از کمیتههای ملی کشورهای خواهان میزبانی میخواهد که «ضمانت دولت» خود در قبال تامین امنیت شهر، ورزشکاران، داوران، مسئولین اجرایی و تماشاگران را به صورت کامل برای این نهاد ارسال کند.
قدم بعد، یک مبلغ به عنوان تضمین برگزاری مسابقات است؛ فقط ۱۰۰هزار دلار آمریکا.
این رقم، پایههای میزی که میان ژاپن و کمیته بینالمللی المپیک قرار گرفته را متزلزل میکند. فقط ۱۰۰هزار دلار آمریکا از سوی ژاپن به عنوان ضمانت اجرایی میزبانی رقابتهای المپیک در اختیار IOC قرار گرفته، در حالی که امروز همین دو قدرت جهانی، برسر ۳ میلیارد دلار، دست به گریبان شدهاند.
صدهزار دلار بده، بزن زیر میز
وزن و حجم اعداد تا اینجا ممکن است سرسامآور باشند. پس فعلا اعدادی مانند هزینه ۱۱۸ میلیون دلاری افتتاحیه، هزینه تخمینی ۱.۵ میلیارد دلاری میزبانی المپیک، برگشتناپذیر بودن این هزینهها حتی در صورت حضور تماشاگران و در نهایت اختلاف ۳ میلیارد دلاری میان کمیته بینالمللی المپیک و دولت ژاپن را کنار بگذارید.
اصل داستان این است که اردیبهشت سال ۱۳۹۹ کمیته بینالمللی المپیک در بیانیهای اعلام کرد «شینزو آبه» نخست وزیر ژاپن براساس «معاهده سال ۲۰۱۳» میپذیرد که تمامی هزینههای مربوط به تعویق رقابتهای المپیک تابستانی را دولت این کشور بپردازد.
دولت ژاپن یک روز بعد، این ادعا را تکذیب کرد. «یوشیدو سوگا»، دبیر ستاد «نهاد بازیهای المپیک»، هرگونه توافق مالی با IOC را رد کرد و گفت: «هر زمان توافقنامه را نشان دادید، در موردش حرف میزنیم.»
همان روز IOC، متن خود را تغییر داد و نوشت: «کمیته بینالمللی المپیک و طرف ژاپنی، از جمله کمیته برگزارکننده توکیو ۲۰۲۰، همچنان به ارزیابی و بحث در مورد اثرات مربوط ناشی از تعویق بازیها ادامه خواهند داد.»
تایمز اعلام کرده بود رقم مورد مناقشه میان ژاپن و IOC حدود ۳ میلیارد دلار است.
حالا ژاپنیها یک گزینه دیگر را بررسی میکنند. ۱۰۰ هزار دلار روی این میز لق کمیته بینالمللی المپیک بگذارند، قید المپیک را بزنند و سمت میزی دیگر بروند؛ میزبانی المپیک ۲۰۳۲.
سیاست تنها نیست
المپیک تا امروز فقط از سیاست سیلی خورده بود. مهمترین دلیل فریادهای کنونی مدیران IOC برای جداسازی سیاست و دین از ورزش و المپیک هم همین است.
سال ۱۹۱۶ رقابتهای المپیک به دلیل جنگ جهانی اول برگزار نشد. سال ۱۹۲۰ کشورهای پیروز در جنگ جهانی اول، اجازه حضور کشورهایی را که براساس کنفرانس صلح پاریس شکست خورده بودند، در رقابتهای المپیک ندادند. یعنی آلمان، اتریش، عثمانی (ترکیه) و بلغارستان حق اعزام ورزشکار به این رقابتها را از دست دادند.
سال ۱۹۴۰ و ۱۹۴۴ میلادی هم جنگ جهانی دوم کرکره این رقابتها را پایین کشید. سال ۱۹۷۲ کشتار ۹ ورزشکار اسراییلی در آغاز رقابتهای المپیک به دست «شبه نظامیان فلسطینی» به نام «سازمان سپتامبر سیاه»، رقابتها را به حالت نیمهتعطیل درآورد. آن حادثه را «کشتار مونیخ» نام نهادند.
سال ۱۹۹۶ دیوانهای به نام «اریک رابرت رودلف» با بمبی ۵ کیلویی، بخشی از ورزشگاه «پارک سنتینال» را منفجر کرد. پنج نفر کشته و دهها نفر مجروح شدند. دلیلش مبارزه علیه قانون «سقط جنین» و مبارزه علیه «همجنسگرایی» بود.
حالا برای نخستین بار است که المپیک را یک ویروس مختل میکند. سیاست دیگر تنها نیست.
مطالب مرتبط:
تاریخ جدید برگزاری المپیک اعلام شد؛ مرداد ۱۴۰۰ اگر کرونا رفته باشد
اختصاصی ایرانوایر؛ قاسم سلیمانی جایگزین ستارگان پارسی در المپیک توکیو
جای خالی ایران میان ۱۰۴ عضو کمیته بینالمللی المپیک؛ عقبگرد تاریخی
وادا روسیه را نقرهداغ کرد؛ محرومیت از المپیک توکیو و جام جهانی قطر
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر