شایا گلدوست
در فیلمها و عکسهای منتشر شده از اجتماعات و اعتراضات اخیر در تورنتو کانادا، تصویری از پرچم رنگینکمانی به چشم میخورد. روی این پرچم نوشته شده «همبستگی»، «انا عطشان» و «ایران تنها نیست». «ملینا یاجم» کوییر فمینیست و کنشگر جامعه کوییر و «سایه اسکای» رپر، آهنگساز، ترنس نانباینری و فعال کوییر دوتن از اعضای جامعه رنگینکمانی ایرانی هستند که پرچم در دستان آنها دیده میشود. آنها با این حرکت قصد داشتند که با هویت رنگینکمانی که آن را یک هویت سیاسی میدانند، همدردی و اتحاد خود را با اعتراضات در ایران نشان دهند. آنها با واژه همبستگی قصد این را داشتند که اعلام اتحاد جامعه رنگینکمانی را با اتفاقات اخیر ایران نشان داده و علاوه بر آن بر اهمیت همبستگی بین تمام قومیتها، مذاهب، دستهها و گروههای سیاسی و اقشار مختلف در جامعهای مانند ایران تاکید کنند. «ملینا» در گفتوگو با ایرانوایر میگوید:
«من به شخصه قصد داشتم هویت سیاسی جامعه رنگینکمانی را با پرچم رسمی خود به نمایش بگذارم، به این دلیل که سیاسیزدایی از این قشر، به جامعه رنگینکمانی و جدی گرفتن هویت ما بسیار آسیب میزند. چطور میتوان سیاسی بودن جنبش افراد رنگینکمانی را نادیده گرفت، وقتی راه رفتن، پوشش، زندگی روزمرهمان و هویت جنسی و جنسیتیمان در ایران مورد سرکوب قرار میگیرد و ما همیشه مجبور به پنهان کردن خود هستیم، مجبوریم از ایران فرار کنیم، تبعید شویم و یا مورد شکنجه و حتی اعدام قرار بگیریم؟»
آنها از جمله «انا عطشان» در شعارهای روی پرچم استفاده کردند تا به زبان خود مردم خوزستان که جان خود را کف دست گرفتهاند و در خیابانها به بیآبی و تشنگی اعتراض میکنند، بگویند که شما در برابر این ظلم و بیعدالتیها تنها نیستید. این همه مردم ایران هستند که تحت فشارهای حکومت سرکوبگر و ظلمی که به آنها روا میشود، در طی این سالها در معرض آسیبهای زیادی قرار دارند و جامعه رنگینکمانی نیز بخش بزرگی از آنها را تشکیل میدهد.
آنها معتقدند این حرکت بسیار تاثیرگذار بوده و در رسانههای منتلف بازتابهای زیادی داشته است. در اکثر تصاویری منتشر شده از تجمعات اعتراضی در واکنش به اعتراضات خوزستان در تورنتو، پرچم رنگینکمانی به چشم میخورد. اینکه نشان داده میشود قشر رنگینکمانی نیز در کنار دیگر اقشار جامعه در مسائل اجتماعی و سیاسی و برای حقخواهی حضور پررنگ دارد، از اهمیت ویژهای برخوردار است.
«سایه اسکای» که در سالهای گذشته در بسیاری از تجمعات اعتراضی شرکت کرده و میکند، این فرصت را بسیار مناسب دانسته تا با استفاده از پرچم رنگینکمانی نشان دهند که دغدغه جامعه رنگینکمانی جدا از مسائل و مشکلات اقشار دیگر جامعه نبوده و آنها نیز برای این حقخواهی و رسیدن به آزادی تلاش میکنند. حقوقی مانند حق حیات، تشکیل خانواده، داشتن فرزند و حق مشارکتهای سیاسی و اجتماعی؛ مانند دیگر اقشار جامعه. او معتقد است که برای رسیدن به این مطالبات میبایست دیده شد، میبایست فضای لازم را به دست آورد و اینکه این حقوق گرفتنی است و باید برای آن تلاش کرد. او در ادامه میگوید:
«من احساس میکنم دیده شدن و نشان دادن این همبستگی میتواند روی دیدگاه عموم جامعه تاثیر بسیار زیادی بگذارد. مخصوصا در تجمعاتی که بسیار سیاسی است و احزاب مختلف در آن مشارکت دارند. در این تجمعات بسیاری از افرادی که از جامعه رنگینکمانی نبودهاند، از ما درباره این حرکت و حضور ما هدفمان سوال پرسیدند و البته همانطور که گفته شد، افرادی هم بودند که با تعجب و دیدگاه منفی به ما نگاه میکردند. هرچند گروههای سیاسی حاضر با ما ابراز همبستگی و مخالفت نکردند؛ اما نظر مثبتی نیز از آنها دریافت نکردیم. ما با حضور و سکوت خود نقش خود را به درستی ایفا کردیم. در شبکههای اجتماعی نیز بازتاب گسترده و متفاوتی داشت که از نظر من بیشتر مثبت و تاثیرگذار بوده و موافقتهای زیادی با این حرکت شد که این امر برای ما بسیار خوشحال کننده است. ما برای ایران، برای خوزستان، برای خانواده سرنشینان هواپیمای اوکراینی و هر آنچه در ایران امروز اتفاق میافتد، آنجا ایستادیم.»
هرچند که از نظر آنها جامعه ایرانی در کشوری مانند کانادا نیز نسبت به قشر رنگینکمانی رویکرد مثبتی ندارد و به وضوح این مسئله را در تجمع آن روز هم میدیدند که افراد سعی میکنند خیلی نزدیک به آنها نایستند و یا در عکسهایشان تصویر پرچم رنگینکمانی نباشد. اما هدف آنها این بود که ثابت کنند، اگر در این تجمعات از ایران آزاد فردا سخن به میان میآید، جامعه کوییر (رنگینکمانی) نیز در رسیدن به آن و بهرهمندی از آن سهم خواهند داشت.
«ملینا» نیز مانند «سایه» بر این عقیده است که قشر رنگینکمانی نیز با تمام مشکلاتی که امروزه در جامعه ایران وجود دارد، دست به گریبانند؛ در حالی که هویت رنگینکمانی آنها را در معرض تبعیضها و آسیبهای بیشتری نیز قرار میدهد. او میگوید:
«جامعه رنگینکمانی در ایران نیز با همه مسائل و مشکلات موجود دست و پنجه نرم میکنند و چه بسا در موارد زیادی حتی بیشتر. آنها نیز با بیآبی، بیبرقی، تورم، نداشتن حقوق اولیه انسانی و... روبرو هستند؛ اما با این تفاوت که بهواسطه هویت جنسی وجنسیتی خود در معرض خشونت، تبعیض و ستم بیشتری هستند و این مسئله را نمیشود نادیده گرفت که جان این افراد به دلیل جرمانگاری روابط جنسی افراد همجنس و بسیاری از افراد با هویتهای جنسیتی مختلف همیشه در معرض خطر است.»
به عقیده او برای رسیدن به حقوق انسانی و شرایط بهتر برای جامعه رنگینکمانی در وهله اول میبایست از جمهوری اسلامی عبور کنیم، اما برای بهتر شدن شرایط نیاز است که هر فرد در گردش اطلاعات درست و فرهنگسازی نقش مهم و سازنده داشته و مدافع حقوق فردی خود و حقوق جامعهای باشد که متعلق به آن است. به این دلیل که ما در جامعه آموزش لازم درباره جامعه کوییر (رنگینکمانی) نداریم و اخیرا با تصویب طرح صیانت از فضای مجازی جای نگرانی وجود دارد که دست افراد از اطلاعاتی که در فضای مجازی و شبکههای اجتماعی وجود دارد نیز کوتاه شود.
اما «سایه اسکای» برای رسیدن به آزادی و برابری به درک جمعی باور دارد. او میگوید که مشکلات یک جامعه مشکل همه ماست. شاید امروز گریبان ما را نگرفته باشد اما ممکن است فردا ما دچارش شویم. او برای بهبود شرایط و وضعیت کنونی جامعه ایران مشارکت همه گروهها، تشکلها، احزاب و اقشار را ضروری میداند:
«این درک اجتماعی این است که بپذیریم همه ما در یک مسیر مبارزه قرار داریم و آن مقابله و مبارزه با حکومت سرکوبگر جمهوری اسلامی است و برای رسیدن به این هدف نیاز به همبستگی و همدلی و اتحاد جمعی داریم؛ جدا از همه اختلاف نظرها و تفاوتهایی که با هم داریم. به نظر من میبایست نگاه تکبعدی و فردی را کنار گذاشته و برای رسیدن به آزادی و برابری و عدالت همه کنار هم حضور داشته و برای حل کردن این درد مشترک تلاش کنیم. میبایست تفاوتهای هم و گوناگونی جامعه را بپذیریم و بدانیم با وجود همه این تفاوتها میتوانیم به نقطه مشترکی که همان آزادی است، برسیم.»
مطالب مرتبط:
آیا جامعه رنگینکمانی به اندازه کافی در رسانهها حضور دارند؟
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر