پیام یونسیپور
برای هر هوادار لیورپول، کرونا دردناکترین اتفاق معاصر است. حتی سختتر از زمین خوردن «استیون جرارد» در روزی که قرار بود لیورپول قهرمان انگلستان شود و اما ناگهان همه چیز فرو ریخت.
در بندر مهآلود لیورپول، دل دادن به «سرخها» (لقب باشگاه) کمی با سایر نقاط بریتانیا متفاوت است. تیفوسیها، حتی یک غریبه را به جمع یا خانواده خود راه نمیدهند.
سال ۲۰۰۴ میلادی، وقتی لیورپول از هر چه جام در بریتانیا و اروپا وجود داشت دور میماند و هیچ افتخاری در «حال» وجود نداشت که به آن بالید، خبری در شهر دهان به دهان میچرخید؛ هوادار ایرانیالاصل لیورپول که بیش از ۴۰ سال از عمرش را در این شهر و کشور گذرانده بود، مراسم آشنایی با پارتنر دخترش را ساعت ۹ صبح در خانه برگزار کرد. پدر خانواده به خواستگار دخترش گفته بود که «به انتخاب دخترش احترام میگذارد، مگر اینکه این انتخاب لیورپولی نباشد.»
او برای مرد جوانی که میخواست فقط اعلام کند که برای زندگی مشترک با دختر خانواده آمده و آماده است، بیش از ۱۲ ساعت کلاس «لیورپول شناسی» برگزار کرد. از تماشای فیلمهای قدیمی تا بازخوانی و آموزش شعاری که در ورزشگاه «آنفیلد» میخوانند؛ «تو هیچگاه تنها گام برنخواهی داشت.»
آنها، معنی متفاوتی را از تعصب تعریف کردهاند. این، سروده «اسکار همرستاین» نویسنده اشعار اپرای یا نمایشهای تئاتر موزیکال آمریکا در سال ۱۹۴۵ بود. اما خیلی زود به بندر لیورپول رسید. جایی که ناگهان ۵۴هزار نفر میایستادند و یک صدا میخواندند: «در میان باد گام بردار»، «در میان باران گام بردار»، «هر چند که رویاهایت از هم گسسته باشد»
تعصب به لیورپول، جزیی از زندگی این شهر است. اگر در لندن قدم بزنید، تضاد و تضارب عشق و نفرت را با هم در هر کوچه و برزن میبینید. میتوانید در رستورانی کوچک حوالی خیابان آکسفورد بنشینید، سفارش «فیش اند چیپس» بدهید و همزمان به عکس و تصویر بازیکنان و مربیان و ستارههای تاتنهام روی در و دیوار و میزها خیره شوید. یک دکان آنطرفتر، مرد و زنی با پیراهن و کلاه چلسی، به شما جنس میفروشند. اما در لیورپول، شهر تقریبا تک قطبی است؛ اگر در مکه کسی جز اسلام داشت، در لیورپول هم میتوان غیر از قرمزها را پسندید.
میان همه ستارههایی که به آنفیلد آمدند و رفتند، یکی بیش از همه با فریاد مردم فهمید که هیچگاه تنها گام برنخواهد داشت؛ « کنی دالگلیش». او حالا به بیماری کرونا مبتلا شده است.
دالگلیش سال ۱۹۵۱ در اسکاتلند متولد شد. یعنی حالا ۶۹ ساله است و این عدد میتواند برای یک مبتلا به ویروس کویید ۱۹ خطر بالقوه باشد. از سال ۱۹۶۹ فوتبالش را با باشگاه سلتیک اسکاتلند آغاز کرد. در بیش از ۲۰۰ بازی ۱۱۲ گل به ثمر رساند تا چشم باشگاه لیورپول را خریدار خودش کند. اما از سال ۱۹۷۷ که به عنوان مهاجم، پیراهم «سرخها» را بر تن کرد تا سال ۱۹۹۰ هرگز این پیراهن را با هیچ باشگاهی تاخت نزد. سرانجام هم با همان لباس برای همیشه از دنیای بازیگری خداحافظی کرد. محصول دوران حضورش در باشگاه لیورپول، ۱۱۸ بار بلند کردن هواداران این باشگاه از روی صندلیها و فریاد گل بود.
«رابی فاولر» مهاجم نامداری که پس از عصر الگلیش جای او را گرفت در توصیف حضورش در آنفیلد گفته بود: «وقتی سال ۱۹۹۳ به لیورپول آمدم، یک رویا داشتم و آن هم جاودانه شدن مثل دالگلیش بود. اما بعد فهمیدم هرکه باشی و هر چه باشی، جای او را در آنفیلد نخواهی گرفت.»
هرگز نباید انتظار داشت که کسی، روزی، جایی، جای کنی دالگلیش را در قلب هواداران لیورپول بگیرد. سال ۲۰۰۶ میلادی، یعنی شانزده سال پس از آخرین باری که او پیراهن لیورپول را برتن کرده بود، هواداران باشگاه لیورپول او را با آرای خود به عنوان «محبوبترین» ستاره تاریخ باشگاهشان انتخاب کردند.
سه سال بعد یعنی سال ۲۰۰۹ مجله «فور فور تو»، کنی دالگلیش را به عنوان بهترین مهاجم بعد از جنگ جهانی دوم در فوتبال بریتانیا معرفی کرد. یکی از دستاوردهایش این بود که ۴ سال به عنوان سرمربی و بازیکن در این تیم زندگی کرد.
حتی وقتی از فوتبال رفت هم افتخاراتش ادامه داشت. به عنوان سرمربی لیورپول را به یک قهرمانی لیگ برتر، یک قهرمانی جام حذفی، یک قهرمانی جام اتحادیه و سه قهرمانی جام خیریه رساند. حتی سال ۱۹۹۵ هم با «بلکبرن راورز» قهرمان جزیره شد. اما باز هم او را لیورپولی میدانستند که با لباسی دیگر جام را بالای سر برده است.
نوامبر سال ۲۰۱۸ «کنی دالگلیش» دومین اسکاتلندی تاریخ فوتبال شد که به سبب خدماتش به فوتبال بریتانیا نشان افتخاری شوالیه و پیشوند «سر» را از ملکه انگلستان دریافت کرد.
مهرماه سال ۱۳۹۶ یعنی حدود یک سال پیش از اهدای لقب «سر» به آقای اسطوره، باشگاه لیورپول تصمیم گرفت تا نام او را بالای جایگاه ویژه هوادارانش بکوبد. یعنی جایی که پیشتر با لفظ « Centenary» شناخته میشد. دوستان قدیم و جدیدش مانند ژرارد هولیه، استیون جرارد، رابی فاولر، جیمی کاراگر، روی ایونز، مایکل اوون، تری مک درمات، آلن کندی، گری مک آلیستر تا حتی دشمنان قابل احترامش مانند «سر الکس فرگوسن» و «سر بابی چارلتون».
از کنی دالگلیسش در آن مراسم یک جمله به یادگار ماند. وقتی کنار همسرش، فرزندانش و نوههای خود ایستاده بود و پشت میکروفن از احساساتش میگفت، ناگهان به دوران کودکیاش پرت شد: «من، مثل الکس فرگوسن، در خانواده کارگری متولد شدم. خودم هم کارگری کردم. اینجا در اوج ایستادم، اما هنوز خودم را متعلق به همان روزها میبینم.»
اویی که خودش را بخشی از بدنه کارگری بریتانیا میدانست، در اوج جوانی رکورد پرداخت ۴۴۰ هزار پوند در سال را شکست و به لیورپول رفت. اما هیچ یک از هواداران لیورپول را حتی برای یک «پنی» از دریافتیاش پشیمان نکرد.
او را حالا باید در بیمارستان دید. همسرش به BBC SPORT گفته: «ما شوکه شدیم. او هیچ نشانهای نداشت، اما تست داد و نتیجه مثبت بود و این واقعا برای ما قابل درک نیست. چون هیچ یک از علایم کرونا را در او ندیده بودیم.»
ماجرا از یک اتفاق ساده شروع شد. دالگلیش به دلیل عفونت باید آنتی بیوتیک مصرف میکرد. پزشک معالجش تجویز کرد که باید قبل از تزریق آنتی بیوتیک، تست «عدم حساسیت» بدهد. از او اما همزمان تست کرونا هم گرفتند و نتیجه مثبت اعلام شد. به همین دلیل او را بلافاصله بستری کردند.
دالگلیش از طریق همسرش پیامی فرستاده: «او میخواهد از این فرصت استفاده کند تا از کارمندان درخشان NHS تشکر کند. آنها با فداکاری ، شجاعت و انسانیت در حساسترین زمان ممکن به کمک انسانها آمدهاند.» عجیب اینجاست که خانواده سر کنی دالگلیش اعلام کردهاند که او خودش را قرنطینه کرده بود.
او شاید این روزها، دوباره شعاری را که صدها بار برایش در آنفیلد خوانده بودند زمزمه کند؛ تو هرگز تنها گام برنخواهی داشت.
مطالب مرتبط:
لیورپول؛ زیباترین دوست و دشمن دنیا
کرونا در خانه ستارههای فوتبال جهان
کشتهشدههای کرونا تا امروز؛ چند ورزشگاه در چند کشور دنیا؟
کرونا در ورزش؛ ملیپوش به زندگی بازگشت، اروپا تعطیل شد
کرونا در سایه فوتبال امنیتیِ ایران
کرونا در ورزش؛ نگرانی برای حسن یزدانی، مویه برای جوان ۲۱ ساله
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر