«این دختر که میبینید به همراه خانوادهاش یکی از قهرمانهای المپیکی ماست؛ ناهید کیانی. باورم نمیشد کسی که آنقدرغریبانه و تنها دارد از فرودگاه خارج میشود، همان قهرمانی است که چند روز پیش در المپیک برای ایران میجنگید.»
این دلنوشتهای بود از «محسن کیایی» بازیگر و نویسنده سینما و تئاتر ایران؛ ۵مرداد۱۴۰۰ و زمانی که «ناهید کیانی» دختر تکواندوکار ایران، در تنهایی، گویی به غربت، اما به میهن خود بازگشت.
کسی به استقبالش نرفته بود. نه از کمیته ملی المپیک، نه از وزارت ورزش و جوانان، نه یکی از آن مقامات دولتی که وقتی ورزشکاری به اجبار از دیدار مقابل حریف اسرائیلی سر باز میزند، با دستهگل و سکه و دوربینهای صداوسیما به فرودگاه میروند.
ناهید کیانی، همان دختری است که چون در المپیک به «کیمیا علیزاده» باخت، غریبانه به وطن بازگشت و تنها دست گلش را از گروه فیلمبرداری محسن کیایی که لوکیشن فیلمبرداریشان، فرودگاه خمینی بود، گرفت.
او حالا در فاصله یک ماه، دومین مدال طلایش را برای تکواندو زنان ایران کسب کرده است؛ آیا غربتش را هنوز به یاد دارید؟
***
از آن روز تلخ ایران چه به یاد داریم؟
۳مرداد ۱۴۰۰ ساعت ۵:۳۰ بامداد به وقت تهران، ناهید کیانی مبارزه خود را در وزن منهای ۵۷ کیلوگرم تکواندو المپیک ۲۰۲۰ توکیو آغاز کرد. حریفش کیمیا علیزاده بود. تنها دختری که در تاریخ ورزش زنان ایران در رقابتهای المپیک برای ورزش ایران مدال آورده بود.
ناهید کیانی و کیمیا علیزاده، بیش از پنج سال، حریف، دوست و همتیمی بودند. کیمیا علیزاده در تمامی روزهایی که برای رقابتهای المپیک ریو تمرین میکرد، ناهید کیانی با وجود اینکه میدانست جایی در المپیک ۲۰۱۶ نخواهد داشت، اما با کیمیا علیزاده به اردوی چالوس رفت، در خانه تکواندو هر روز با جان و دل با او تمرین کرد و زمانی که خبر پناهندگی کیمیا علیزاده به آلمان را شنید، به گواه اطرافیانش، ساعتها گریست.
هر دو دوست بودند، اما سیاست آنها را مقابل هم قرار داد. ناهید ۳مرداد ۱۴۰۰ در نخستین دیدار، مقابل دوست قدیمی خود کیمیا علیزاده که زیر پرچم کمیته بینالمللی المپیک و در تیم پناهندگان مبارزه میکرد، با نتیجه ۱۸ بر ۹ شکست خورد.
گزارشگر صداوسیمای حکومتی ایران، حتی یک بار نام کیمیا علیزاده را به زبان نیاورد. «مشرق نیوز» رسانه نزدیک به سپاه پاسداران تیتر زد: «در دنیای وطن فروشی کیمیا علیزاده تو ناهید کیانی باش» اما حتی حاضر نشد پس از این شکست مصاحبهای یا خبری از بازگشت ناهید کیانی منتشر کند.
مجری برنامه ویژه المپیک در توکیو پس از پایان مسابقه، کیمیا علیزاده را با القابی مانند «بیوطن»، «وطن فروش» و «خودفروخته» خطاب کرد، اما هیچ یادی از حریفش یعنی ناهید کیانی نکرد.
آنجا، روی آن نقطه زمان و مکان، آنچه اهمیت نداشت، ناهید کیانی بود. اینکه چرا شکست خورد را کسی ندید. این که مقابل نایب قهرمان المپیک در دوره گذشته شکست خورده بود هم برای صداوسیمای حکومتی یا رسانههای دولتی اهمیتی نداشت. ناهید کیانی، نام فراموش شده یک اتفاق تلخ تاریخی بود؛ دیدار دو دوست و دو هموطن، زیر دو پرچم مقابل هم در المپیک.
ناهید کیانی چه رنجی کشید؟
ناهید کیانی ۵مرداد در صفحه اینستاگرامش نوشت: «با وجود مخالفت خانوادهام با ورزش قهرمانی، سالها عدد ۲۰۲۰ را در اکثر پسوردهایم به کار برده بودم تا به یاد داشته باشم که باید در این مسابقات شرکت کنم.»
تلخنوشتههای ناهید کیانی در این متن، وقتی آغاز میشد که دیدگاهها و رویاهایش برای حضور در رقابتهای المپیک توکیو را پیوند خورده با سیاست میدید: «رسیدم به جایی که باید تمام قدرتم را میفرستادم به پاهایم تا بتوانم با دستی قدرتمند پرچم ایرانم را بلند کنم. ایران همان تمدن چند هزار ساله که من، دختری از آب و خاکش هستم. من نمیدانستم که روزی در بزرگترین آوردگاه زندگیم در نقطهای که سالها برای رسیدن به آن تلاش کرده بودم قرار است مقابل هم وطنم بایستم، مقابل دوستی که بخشی از خاطرات دوران ورزشی من است. من چه باید میکردم؟ سیاست در مقابلمان قد علم کرده بود، نمیدانم چه بر سر جهان آمده که زور ورزش به سیاست نرسید و پرچم المپیک تنها به نمادی بی توجه تبدیل شده که شعار صلح سر میدهد.»
دردناک بود که ناهید کیانی در پایان، خود را «از جنس مردم ایران» معرفی کرده بود: «مردم سرزمینم. من از جنس خود شما هستم از جنس مردم عادی از جنس دردهای حقیقی ، ببخشید اگر نتوانستم تمام خود باشم.» این کلمات یعنی، حس دور ماندن از مردم، از کشور، از زادگاه.
او این جملات را روزی نوشت که بدون استقبال هیچ یک از مقامات ورزش و تکواندو ایران، به کشور بازگشت.
ناهید کیانی ماند و جنگید
ناهید کیانی ۲۴ ساله است؛ دقیقا همسن کیمیا علیزاده. از سال ۲۰۱۸ تاکنون، یک نقره، دو برنز و دو مدال طلای رقابتهای آسیایی تکواندو را به دست آورده است. او دیروز (سهشنبه ۱۸ مرداد ۱۴۰۱) به مدال طلای بازیهای آسیایی هم دست یافت؛ سه طلا در سال ۲۰۲۲ میلادی.
طی یک سال اخیر، مقابل دوربین صداوسیما حاضر نشد، میلی به گفتوگو با رسانهها نیز نشان نداد؛ تمرین کرد، از آن شکست سنگین در بازی اول المپیک به سه طلای آسیایی و بازیهای کشورهای اسلامی رسید.
محسن کیایی روزی که دست گلی که برای فیلمبرداری برخی از صحنههای فیلم «بیگناه» به فرودگاه برده بودند،به ناهید کیانی داد، نوشته بود: «لااقل جلوی تکرار تاریخ را بگیرید و اجازه ندهید یکی دیگر از سرمایههای ایران هم از میان ما برود.»
آنچه اما باید در مورد ناهید کیانی بدانیم این است که طی یک سال گذشته، بارها فرصت مهاجرت داشت؛ میتوانست گزینههای جدیدی را برای زندگی شخصی و ادامه فعالیت ورزش حرفهای انتخاب کند. در سن ۲۴ سالگی اما ماند، جنگید و به تنهایی بار دیگر به صحنه برگشت.
میتوان او را به عنوان زنی به یاد آورد که روزی حتی حضورش در مهمترین رویداد جهانی دیده نشد. او حالا بازگشته تا خودش باشد.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر