شایا گلدوست
من، «شایا گلدوست»، زن ترنس و کنشگر جامعه رنگینکمانی، هر هفته دوشنبه در اینستاگرام «ایرانوایر» با یکی از اعضای جامعه رنگینکمانی درباره مسایل و مشکلات مربوط به این قشر گفتوگو میکنم. میهمان این برنامه، «ملیکا زر»، مدیر رسانهای و ارتباطات شبکه «ششرنگ» است. با او درباره رژه افتخار برلین و تاثیری که حضور جامعه رنگینکمانی خارج از کشور بر افکار عمومی و شرایط رنگینکمانیهای داخل ایران میگذارد، صحبت میکنیم.
هدف از برگزاری رژههای افتخار این است که به دنیا نشان داده شود جامعه رنگینکمانی و تنوع گرایشهای جنسی و هویتها و بیانهای جنسیتی در انسانها همیشه در طول تاریخ بشریت وجود داشتهاند. مهمترین نکتهای که در این جشنها و رژههای افتخار به چشم میخورد، تنوع در بین اعضای این جامعه است؛ افرادی که میتوانند به آنچه که هستند، با هر گرایش جنسی، هویت و بیان جنسیتی افتخار کنند.
رژه افتخار برلین که معمولاً با نام «سیاسدی» (CSD) شناخته میشود، رژه و جشنوارهای است که هر ساله در نیمه دوم ماه جولای در برلین به عنوان جشن افراد همجنسگرای زن، همجنسگرای مرد، دوجنسگراها و افراد ترنس و در کل جامعه رنگینکمانی و متحدان آنها برگزار میشود.
سیدیاس مخفف «روز خیابان کریستوفر» است. از سال ۱۹۷۹، این رویداد هر سال برگزار میشود. جشن افتخار برلین یکی از بزرگترین رویدادهای سازمان یافته جامعه اقلیتهای جنسی و جنسیتی در آلمان و یکی از بزرگترینها در اروپا است. هدف این جشن، رژه برای حقوق و رفتار برابر برای افراد رنگینکمانی و همچنین جشن گرفتن غرور در این جامعه است.
ملیکا زر از حضور جامعه رنگینکمانی ایرانی در رژه افتخار برلین میگوید: «رژه افتخار برلین یکی از بزرگترین رژههای افتخار در دنیا است. سال گذشته نیز با محدودیتهای خاصی و کوچکتر برگزار شد اما در سال ۲۰۲۰ به دلیل همهگیری کرونا، به صورت رسمی برگزار نشد. ما نیز در سالهای گذشته سعی کردیم که در این رژههای افتخار حضورپررنگی داشته باشیم و همه افرادی که در شهرهای دیگرهم زندگی میکنند، تشویق کردیم تا در رژه افتخار شرکت و از پلاکاردها، پرچمها و تصاویر مربوط به ایران استفاده کنند تا بتوانند توجه عموم را به ایران و مسایل ومشکلات جامعه الجیبیتیکیو ایرانی جلب کنند. امسال سال چهارم حضور ما در این رژه افتخار بود و سعی کردیم بسیارمتمرکز و سازماندهی شده در این برنامه شرکت کنیم. میتوانم بگویم که امسال یکی از موفقترین سالهای حضورمان در رژه افتخار برلین بود، به این دلیل که لباسهای یکسان پوشیده بودیم و پلاکاردها و شعارهای یکسان در دست داشتیم؛ شعارهایی با مضمون شرایط جامعه الجیبیتی ایرانی، جرمزدایی از همجنسگرایی و درمانهای اصلاحی که در ایران وجود دارند. تصاویری از ساره، زنی از جامعه رنگینکمانی که در بازداشت است، علیرضا که خانوادهاش به خاطر گرایش جنسی متفاوت او را کشتند، الا، زن ترنس ایرانی که سال گذشته خود را در برلین به آتش کشید و دوسکی آزاد، زن ترنس اهل کردستان عراق که توسط برادرش کشته شد، در دست داشتیم. کنار این تصاویر، توضیحاتی درباره آنها و اتفاقی که برایشان افتاده است نیز نوشته شده بود. این شعارها و تصاویر توجه افرادی که همراه ما در رژه حضور داشتند و یا این که در اطراف خیابان تماشاگر رژه افتخار بودند را به خود جلب کردند.»
علاوه بر این که این حضور، شعارها و تصاویر توجه بینندهها را به خود جلب میکنند، آیا توجه سازمانها و نهادهای حقوق بشری را نیز به خود جلب کرده و تاثیری بر شرایط افراد رنگینکمانی ایرانی میگذارند؟
- نکتهای که بسیار مهم است، این است که ما در حال حاضر مسیری را طی میکنیم که مثلا جامعه آلمان سالها پیش از این مسیر گذر کرده است. به همین دلیل، میزان همبستگی بالایی را میتوانند با ما داشته باشند. این حضور، علاوه برجلب توجه عموم، میتواند بر سیاست دولتها در قبال پناهندگان الجیبیتی تاثیر بگذارد. علاوه بر این، میتواند بر تنظیم سیاستهای دولت آلمان با ایران تاثیر گذاشته و فشار لازم را بر آن وارد سازد که بر روابط و سیاستهای خود با دولت ایران بازنگری کند و یا تغییر دهد. نکته دیگر این که سازمانهای بسیار زیادی در آلمان فعال هستند و هر کدام از این سازمانها، چه فعالیت محدود در داخل کشور آلمان داشته باشند و چه فعالیت گسترده و بینالمللی، میتوانند به دلیل نقض حقوق بشر در ایران، بر دولت جمهوری اسلامی فشار بیاورند.
با توجه به تجربه فعالیت و تجربه حضور چند ساله در رژههای افتخار، تاثیر حضور افراد رنگینکمانی ایرانی خارج از کشور که امکان شرکت در این مراسمها و جشنها را دارند، در رساندن صدای همنوعان خود در داخل ایران را چهطورمیبینی؟
تا الان نیز فعالیتهای موثری در شهرها و کشورهای مختلف انجام شده است. مسالهای که وجود دارد، تضادی است که مثلا ما ایرانیها در این رژهها و جشنها احساس میکنیم. ما شعارها و پلاکاردهایی برای حمایت و نشان دادن ظلم موجود در داخل کشور در دست داریم اما صدای جشن و موسیقی و شادی را میشنویم. این احساس عجیبی است و باید باعث شود تا ما بیشتر فکرکنیم که چهطور میتوانیم به افرادی که از روزهای سخت گذر کردهاند و حالا جشن میگیرند، نشان دهیم هنوز هم انسانهایی هستند که به خاطر گرایش جنسی و هویت جنسیتی خود مورد آزار و اذیت و شکنجه قرار میگیرند، حق زندگی از آنها گرفته میشود و در کشور خود بسیار تحت فشار هستند. از طریق شعار، تصویر، موسیقی ایرانی، تهیه بروشور و… میتوان این پیامها را رساند. حضور متحد و یک رنگ میتواند توجه را به خود جلب کند. هرچه پررنگتر و متحدتر حضور خود را نشان دهیم، تاثیر بیشتری در ذهن بیننده میگذاریم و توجه تاثیرگذاری را به خود جلب میکنیم.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر