گفت و گو با نیلوفر اردلان: امیدوارم در مسابقات جهانی بازی کنم

هم تیمی‌هایش مدال‌هایشان را به دندان گرفته‌اند و او در خانه تصاویر و عکس‌ها را تماشا کرده است. آن‌ها پاس گل داده‌اند، کرنر گرفته‌اند و شوت کرده‌اند و او این طرف پای تلویزیون از شدت استرس به خود پیچیده است. «نیلوفر اردلان» مسابقات فوتسال «جام ملت‌های آسیا» را از اینترنت دنبال کرده و به قول خودش، نصف عمر شده تا مسابقات تمام شده و تیمش قهرمان.

او کاپیتان تیم ملی فوتسال بانوان ایران است که به علت اجازه ندادن همسرش برای خروج از کشور، نامش از فهرست تیم ملی خط خورد. او درباره روزهایی که بازی تیمش را از پای تلویزیون دنبال کرده به «ایران وایر» می گوید:

چه حس و حالی داشتید وقتی بازی‌ها را می‌دیدید؟

• شرایطی که آدم در زمین مسابقه دارد، با زمانی که از بیرون بازی را تماشا می‌کند، متفاوت است. وقتی بازی‌ها را از بیرون نگاه می‌کنی، اضطرابت چند برابر است. من بازی‌ها را لحظه به لحظه و ثانیه به ثانیه با سختی دنبال می‌کردم. اینترنت قطع و وصل می‌شد و  من ازشدت اضطراب به خودم می‌پیچیدم. باورکنید سر بازی تایلند و ژاپن پیر شدم. مادرم می‌گفت چه قدر حرص می‌خوری. می‌گفتم شما جای من نیستید.

کدام گل‌ها یا لحظات بیش تر حالت را خوش کرد؟

• در این باره اصلا نمی‌توانم بگویم؛ همه گل‌ها، گل «فهیمه»، «زهره» و گل «فرشته» که فرشته نجات ما بود؛ دروازه‌بانی «فرزانه» که یکی از بی‌نقص ترین بازی‌هایش را به نمایش گذاشت... خلاصه بچه‌ها سنگ تمام گذاشتند. بعد از هربازی هم کلی با هم صحبت می‌کردیم. هفته جالبی بود، هم با تیم نرفته بودم و هم کنارشان بودم.

نرفتن شما هم تیمی‌ها را ناراحت کرده بود؟

• خب بله، بچه‌ها خیلی ناراحت بودند. تیم چپ پا نداشت و من همراه تیم مدت‌ها تمرین کرده بودم. اما همه بچه‌ها خواستند که از روز اول جای خالی من را پر کنند و تا روز آخر هم همین‌کار را کردند و این برای من خیلی خوشحال‌کننده است.

و حالا که بدون شما قهرمان شده‌اند، چه حسی دارید؟

• من خودم را جدا از  تیم نمی‌دانم و نخواهم دانست. در تمام لحظات حس مسابقه را داشتم. ثانیه به ثانیه و لحظه به لحظه اتفاقات بازی‌ها را دنبال می‌کردم و همان حسی را که بچه‌ها توی زمین داشتند، من هم همین‌جا داشتم و الان هم از این اتفاق بسیار خوشحال هستم. واقعا از تک  تک بچه‌ها تشکر می‌کنم که جای خالی من را به راحتی پر کردند و نگذاشتند که دشمن‎شاد شویم. خیلی‌ها دوست داشتند از این موقعیت استفاده کنند و شکست تیم ملی ایران را ببینند که خوش‎بختانه موفق نشدند. این موضوع باعث افتخار ما است که با حجاب اسلامی توانستیم پرچم کشور را به اهتزاز در آوریم و به همه نشان دهیم که  ما زنان ایرانی می‌توانیم در سطح آسیا اول باشیم و اگر حمایت‌های مسوولان همین‌قدر ادامه پیدا کند، موفقیت در بازی‌های جهانی هم  دور از دسترس نیست.

فکر می‌کنید در مسابقات جهانی امکان حضور پیدا می‌کنید؟

• به امید خدا. من تلاشم را کرده‌ام که این اتفاق بیفتد و با توجه به اتفاق‌هایی که پیش آمده، به این مساله خوش‌بین هستم و معتقدم هرچه خدا بخواهد، همان می‌شود. اگر در این مسابقات حضور نداشتم، در عوض چیزهای دیگری  به دست آوردم که از قهرمانی چیزی کم ندارد.

مثلا چه چیزهایی؟

• همین که خیلی از مسوولان و خیلی از کسانی که فکرش را نمی‌کردم، بعد از این اتفاق از طریق اس ام اس یا تلفن با من تماس گرفتند و گفتند ما این قهرمانی را به تو هم تبریک می‌گوییم، تو جزو تیم هستی . تمام این مسیج‌ها و پیام‌هایی که در دنیای مجازی از مردم گرفتم و دیدم همه به من هم کنار تیم تبریک گفتند، خیلی خوشحالم کرد و فکر می‌کنم شاید اگر همراه تیم می‌رفتم، به چنین درجه‌ای نمی‌رسیدم.

بعد از این که در اینستاگرام‎تان خبر دادید که حق سفر از شما گرفته شده، بسیاری از خانم‌ها به فکر افتادند که از راه قانونی این حق را از آقایان بگیرند و موجی در این زمینه راه افتاده است؛ خودتان این موج را دنبال می‌کنید؟

• هر آن چه بقیه می‌بینند، من هم می‌‌بینم اما به طور ویژه این موضوع را دنبال نکردم. خوشحالم از این‌که به عنوان یک زن توانستم یک موج را در جامعه برای زنان کشورم به وجود بیاورم که بیش تر حواس‌شان به خودشان باشد. دلیل نمی‌شود که چون ما زن هستیم، حق‌مان خورده شود. همین الان من می‌دانم که این اتفاق برای چند تا از ورزشکارهای دیگر کشورمان هم افتاده و آن‌ها هم اذیت شدند. این اتفاق در مورد من حداقل باعث این شد که خیلی از خانم‌ها متوجه این قضیه بشوند.

تلاشی برای خودتان نکردید که مثلا  حق خروج از کشور را از همسرتان بگیرید تا برای مسابقات بعدی خیال‏تان راحت باشد؟

• با توجه به اتفاق‌هایی که افتاده، فعلا حواسم به این موضوع است که روز به روز تمرین کنم و روز به روز بهتر از گذشته شوم. انتظاراتی که در حال حاضر از تیم ملی فوتسال به وجود آمده، بسیار زیاد است و من باید به نوبه خودم این‌قدر تمرین کنم که پاسخ‎گوی انتظارات باشم.

اما اگر تلاش‌ بکنید و مثل این بار ...

• من در این زمینه هم تلاشم را کرده‌ام، بی‏کار ننشسته‌ام و منتظرم اتفاقاتی رخ بدهد اما باز هم در این زمینه از تلاشم دست نمی‌کشم.

اگر زمان به عقب برگردد، باز هم شما به طور علنی از سلب شدن حق‌تان حرف می‌زنید؟

• دقیقا؛ من حتما این کار را می‌کردم. همان وقت هم نوشتم. چیزی نبود که بخواهد حق من ضایع شود و خدا را صد هزار مرتبه شکر که تیم از نبودن من هیچ ضربه‌ای نخورد و باعث خوشحالی ‌است که تیم  روی تک نفر متمرکز نیست. اما بالاخره من جزو تیم بودم، همراه تیم زحمت کشیده بودم و این حق من بود که در اولین دوره مسابقات آسیایی باشم. من خواستم که از حق خودم دفاع کنم نه چیزی غیر از این بود و نه کم تر از این. بازهم اگر این اتفاق می افتاد، همین کار را می‌کردم. این دینی است که من به پیراهن تیم کشورم دارم و هیچ چیز دیگری نیست.