در دوران همهگیری ویروس کرونا، صدها پزشک و پرستار بهایی ایرانی در سراسر جهان به بیماران خود کمک میکنند و از سوی مردم و دولتهای کشوری که در آن اقامت دارند، تحسین میشوند. اما بسیاری از این پزشکان و پرستاران که در ایران درس خواندند و خدمت کردند، پس از انقلاب اسلامی بیکار و از تحصیلات دانشگاهی محروم شدند و سهم بسیاری از آنها نیز چوبههای دار و جوخههای آتش شد. جرم این شهروندان متخصص بهایی، باور به دینی بود که حاکمان جمهوری اسلامی آن را «ضاله» میدانند.
دکتر مسرور دخیلی، پزشک محبوب آذربایجانی که سالها در شهرهای کوچک و بزرگ آذربایجان خدمت کرده بود، در هفتم مرداد ماه سال ۱۳۶۰ در سن ۵۸ سالگی به همراه هشت بهایی دیگر و تنها به جرم اعتقاد به دیانت بهایی تیرباران شد. مسرور دخیلی پزشکی مردمدار، شوخطبع و همیشه خندان بود که از افراد کم بضاعت حقالزحمه نمیگرفت و داروهایشان را نیز تهیه میکرد.
مسرور دخیلی در جوانی ابتدا در «اداره پست و تلگراف» استخدام شد و پس از گرفتن دیپلم، از دانشکده بیسیم پهلوی در تهران مهندسی برق گرفت. با مدرک جدید تحصیلی، سرپرستی رادیوی تازه تاسیس تبریز به او محول شد.
روزی مادرش برای مسرور تعریف کرد که وقتی تو بچه بودی، پدرت آرزو داشت که پزشک شوی، ولی زمانه اینطور اقتضا کرد که به جای دکتر شدن، مهندس بشوی. مسرور که عاشق علمآموزی بود پس از شنیدن سخنان مادرش و در سن ۲۵ سالگی تصمیم گرفت پزشک شود. او در سن ۳۲ سالگی با رتبه ممتاز از «دانشکده پزشکی تبریز» فارغالتحصیل شد و به استخدام «بیمارستان شیر و خورشید تبریز» درآمد. دکتر مسرور دخیلی برای ۲۰ سال در شهرها و روستاهای دورافتاده آذربایجان به مداوای بیماران پرداخت و یک سال پس از پیروزی انقلاب ۵۷ بازنشسته شد.
با پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، اعدام، ربودن و قتل بهاییان در شهرهای مختلف کشور شدت گرفت. مسرور دخیلی نیز مانند بسیاری دیگر از متخصصان بهایی مجبور به زندگی مخفیانه شد. در پانزدهم تیر ماه سال ۱۳۶۰، دکتر دخیلی هنگام مسافرت خانوادگی از تهران به بندر انزلی توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان تبریز منتقل شد. دکتر دخیلی، پس از تحمل ۱۸ روز سلول انفرادی و شکنجه، به همراه هشت بهایی دیگر در هفتم مرداد ماه سال۱۳۶۰ به اتهام جاسوسی تیرباران شد. هیچ گونه اطلاعی از دادگاه بهاییان اعدام شده و اسناد و مدارک اتهامات وارده به آنان وجود ندارد.
طبق حکم دادگاه انقلاب تبریز، کلیه اموال منقول و غیرمنقول و حسابهای بانکی بهاییان اعدامشده نیز به نفع نظام جمهوری اسلامی مصادره شد.
مسرور دخیلی فردی شوخطبع و بذلهگو بود. او در بین دوستان و همکاران با خنده معروفش شناخته میشد. یکی از دلایل محبوبیت او بین نزدیکان و بیمارانش چهره همیشه خندان او بود که در همه عکسهایش هم مشاهده میشد.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر