طاهره برجیس، پزشک بهایی که عاشق ایران بود

تماشا در یوتیوب

در دوران همه‌گیری ویروس کرونا، صدها پزشک و پرستار بهایی ایرانی در سراسر جهان به بیماران خود کمک می‌کنند و از سوی مردم و دولت‌های کشوری که در آن اقامت دارند، تحسین می‌شوند. اما بسیاری از این پزشکان و پرستاران که در ایران درس خواندند و خدمت کردند، پس از انقلاب اسلامی بی‌کار  یا از ادامه تحصیل و تدریس در دانشگاه‌ها محروم شدند. دکتر «طاهره برجیس»، یکی از ده ها پزشک بهایی بود که پس از پیروزی انقلاب ۵۷، تنها  به دلیل اعتقاد به دیانت بهایی از کار و فعالیت حرفه‌ای محروم شد.

پدر طاهره داروساز بود و او که در تمام دوران تحصیل دانش‌آموز ممتازی بود، به دانشکده پزشکی راه یافت و پس از فارغ التحصیلی و ازدواج برای ادامه تحصیل در دوره تخصصی پزشکی به همراه با خانواده خود به آمریکا مهاجرت کرد. دکتر برجیس عاشق ایران بود و در سال ۱۳۵۵ پس از گرفتن تخصص پزشکی اطفال از آمریکا به ایران آمد، اما به دلیل اعتقاد به دیانت بهایی، در ابتدا موفق به پیدا کردن کار نشد.

دکتر برجیس به هر بیمارستانی که می‌رفت، ابتدا از حضور او در کادر درمانی استقبال می‌کردند، اما وقتی در مصاحبه متوجه می‌شدند که او بهایی است، محترمانه به او می‌گفتند «با شما تماس خواهیم گرفت» و دیگر تماسی برقرار نمی‌شد. تا این‌که بالاخره در بهمن سال ۱۳۵۵ در بخش اطفال بیمارستان میثاقیه که متعلق به جامعه بهایی بود، مشغول به کار شد. دکتر برجیس با استفاده از روش‌های نوین مدیریتی و درمانی که در دانشگاه‌ها و بیمارستان‌های آمریکا آموخته بود، توانست بخش اطفال بیمارستان میثاقیه را در مدت دو سال و نیم به مدرن‌ترین بخش درمانی کودکان و نوزادان در سطح بیمارستان‌های کشور تبدیل کند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، املاک متعلق به جامعه بهایی مصادره شدند و در اختیار بنیاد مستضعفان قرار گرفتند. از جمله این اموال مصادره شده بیمارستان میثاقیه بود که به بیمارستان شهید مصطفی خمینی تغییر نام داد. در مهرماه سال ۱۳۵۸، کادر درمان بیمارستان میثاقیه که بهایی بودند، از جمله دکتر برجیس، از کار اخراج شدند. دکتر برجیس از مصادره بیمارستان شکایت کرد اما نه تنها نتیجه‌ای حاصل نشد، بلکه متوجه شد کلیه مطالبات حقوقی او نیز به «حساب جنگ» واریز شده است. دکتر برجیس حتی حق کار کردن در بیمارستان‌های خصوصی را هم نداشت و بعد از اخراج از بیمارستان میثاقیه، در مطب شخصی بیماران را معاینه می‌کرد.

دکتر برجیس با این‌که شهروندی آمریکا را داشت، پس از اخراج ترجیح داد در ایران بماند. همسر دکتر برجیس می‌گوید: «طاهره عاشق ایران بود. برای ما مهم بود که به این مملکت خدمت کنیم و هیچ زمان، از ماندن در ایران پشیمان و مایوس نشدیم.»

در پی محرومیت جوانان بهایی از ورود به دانشگاه‌ها در سال‌های بعد از انقلاب، «موسسه آموزش عالی بهاییان ایران» در سال ۱۳۶۷ تاسیس شد تا این کمبود را تا حدی جبران کند. کادر این موسسه را اساتید و معلمین اخراج‌شده از مدارس و دانشگاه‌های کشور تشکیل ‌دادند. دکتر طاهره برجیس، بیش از ۲۰ سال در موسسه آموزش عالی بهاییان تدریس کرد.

در مکاتبات اداری و شکایت‌های حقوقی دکتر برجیس هنگام اخراج از بیمارستان میثاقیه در سال ۱۳۵۸ آمده است: «اگر اطبای غیر مسلمان نتوانند اشتغال داشته باشند، با کمبود پزشک... و در آخر فرار بیش از پیش مغزها مواجه خواهید شد.»

در سال ۱۳۸۹ طاهره برجیس برای دیدار فرزندانش به آمریکا رفت. در این سفر به خاطر عارضه قلبی در بیمارستان بستری شد و پزشک معالج به او اجازه پرواز نداد و او تا آخر عمر در آمریکا زندگی کرد. دکتر طاهره برجیس در ۲۹ شهریور۱۳۹۵، در سن ۷۲ سالگی، بر اثر ابتلا به بیماری سرطان در گذشت.

دو فرزند دکتر برجیس، دکتر نظام میثاقی و دکتر شهرزاد میثاقی هر دو در موسسه علمی بهاییان ایران درس خواندند و اکنون در آمریکا با موفقیت فعالیت می‌کنند.