عنایت مظلومی، دندان‌پزشک و استادی که از دانشگاه اخراج شد

تماشا در یوتیوب

بحران همه‌گیری ویروس کرونا و کمبود کادر درمانی ایران زمانی تلخ‌تر می‌شود که بدانیم در ۴۰ ساله گذشته صدها متخصص بهایی، تنها به دلیل باورشان، از محل کار اخراج و خانه‌نشین شدند و سهم بسیاری از آن‌ها نیز چوبه‌های دار و جوخه‌های آتش شد. دکتر عنایت مظلومی نیز مانند بسیاری از پزشکان بهایی دیگر، پس از سال‌ها تدریس در دانشگاه فردوسی مشهد، تنها به دلیل اعتقاد به دیانت بهایی اخراج شد و مورد آزار و تعقیب قرار گرفت.

عنایت مظلومی در بهمن ۱۳۱۵ در روستای نصرآباد، از توابع شهرستان تفت یزد، در یک خانواده بهایی به‌ دنیا آمد. عنایت دو ساله بود که پدر و مادرش تصمیم گرفتند به تهران نقل مکان کنند. در آن سال‌ها، روحانیون تندرو در مساجد و منابر با تحریک مردم محل، بهاییان را مورد آزار و اذیت قرار می‌دادند و زندگی برای بهاییان در شهرهای کوچک و روستاها ناامن بود. تعداد زیادی از خانواده‌های بهایی که بچه‌های کوچک داشتند، برای حفظ سلامت فرزندان‌شان در شهرهای بزرگ ساکن شدند.

عنایت مظلومی در خرداد سال ۱۳۴۴ با دریافت درجه دکتری از دانشکده دندان‌پزشکی «دانشگاه تهران» فارغ‌التحصیل و به خدمت سربازی اعزام شد. پس از پایان خدمت وظیفه، دکتر مظلومی برای تدریس در دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه مشهد پذیرفته شد و به این شهر نقل مکان کرد. او در سال ۱۳۵۰ به درجه استادیاری رسید و یکسال بعد، سرپرستی اداره آموزش دانشکده دندان‌پزشکی مشهد به او سپرده شد. بیشتر وقت دکتر مظلومی صرف آموزش می‌شد و کلاس های درس او از شلوغ ترین کلاس‌های دانشکده بود.

دکتر مظلومی اندکی پیش از پیروزی انقلاب ۵۷، بورسیه‌ای از دانشگاه فردوسی برای تحصیل در دانشگاه جرج  تاون دریافت کرد و عازم آمریکا شد. وقتی دوره تحصیلی دکتر مظلومی در آمریکا به پایان رسید، چند ماهی بیشتر از تشکیل حکومت نوپای اسلامی در ایران نگذشته بود. بهائیان از همان ابتدای انقلاب تحت فشار قرار گرفته بودند و هر روز اخبار اعدام، ربودن و قتل بهاییان در شهرهای مختلف کشور به گوش می‌رسید. دکتر عنایت مظلومی با اینکه از دانشگاه‌های آمریکا پیشنهاد کار و تدریس داشت اما متعهد شده ‌بود تا به ایران برگردد و به مردم و میهن خود خدمت کند. او عزم بازگشت به وطن را داشت و می‌گفت: «من با پول مردم ایران در این‌جا درس خواندم و تعهد دارم تا برگردم و به مردم و میهنم خدمت کنم.»

یک سال بعد از بازگشت دکتر مظلومی به ایران، در هشتم شهریور ماه سال ۱۳۵۹، «هیات تصفیه و سالم‌سازی دانشگاه مشهد» دکتر مظلومی را از دانشگاه اخراج کرد. دکتر مظلومی پس از اخراج از دانشگاه بیشتر وقت خود را در مطب می‌گذراند. در اواخر شهریور ماه سال ۱۳۶۰، او دخترش را برای درمان به تهران برد، اما چند روز پیش از بازگشت دریافت که چند پاسدار در جستجوی او به منزل و مطب او در مشهد آمده‌اند. از این دوره، زندگی پنهانی او آغاز شد تا اینکه در سال ۱۳۶۵، جهت خدمت به جبهه فراخوانده شد. پس از آن، کم کم زندگی دکتر مظلومی از حالت پنهان خارج شد و توانست پروانه مطبش را با درج تخصص آناتومی بگیرد.

در سال ۱۳۶۶، جامعه بهایی ایران موسسه غیررسمی آموزش عالی بهایی را جهت آموزش به جوانان بهایی محروم از تحصیلات عالیه تاسیس کرد. کادر این موسسه را اساتید و معلمین اخراج‌شده از مدارس و دانشگاه‌های کشور تشکیل ‌دادند. دکتر عنایت مظلومی یکی از اولین اساتیدی بود که به این موسسه نوپا پیوست و سال‌ها به آموزش و تربیت دانشجویان بهایی پرداخت.

دکتر عنایت مظلومی در یورش ماموران وزارت اطلاعات در هفتم مهر ماه سال ۱۳۷۷ به کلاس‌ها و منازل اساتید و دانشجویان بهایی، به همراه ۱۰ عضو دیگر شورا، بازداشت و پس ازچند روز آزاد شد.

دکتر مظلومی در شامگاه ۲۴ مرداد ماه سال ۱۳۸۴ در اثر ایست قلبی در تهران درگذشت؛ در حالی که هنوز از کاری که به آن عشق می‌ورزید، یعنی تدریس رسمی در دانشگاه‌های ایران، محروم بود.