با اینکه قطار از امنترین وسایل حملونقل عمومی در دنیا است، اما آمار سوانح ریلی ایران ۱۸ برابر متوسط جهانی است. در آذرماه امسال، در حادثه برخورد دو قطار در سمنان، ۴۵ نفر کشته و بیش از ۱۰۰ نفر زخمی شدند. سهم راهآهن از مجموعه سیستم حملونقل ایران تنها ۸ درصد از سفرهای بینشهری و ۱۲ درصد از حملونقل بار و کالاست. سؤال اینجاست که با سهم محدود راهآهن از سیستم حملونقل عمومی، چرا آمار حوادث ریلی در کشور اینقدر بالاست؟ بر اساس قانون چهارم توسعه، باید عمر واگنها به زیر ۱۵ سال و عمر لوکوموتیوها به زیر ۱۸ سال کاهش پیدا کند و سالانه ۱۰۰۰ کیلومتر خط آهن ساخته شود. اما در حال حاضر بیش از ۴۰ درصد ناوگان ریلی فرسوده است، میانگین عمر واگنها بالای ۲۰ سال و لوکوموتیوها بیش از ۳۲ سال است. خصوصیسازی شبکه راهآهن و ورود پیمانکارانی که تخصص و سرمایه لازم برای این کار را ندارند از دیگر عوامل بروز سوانح ریلی در ایران است. رضا، مهماندار قراردادی قطار تهران – مشهد: «سه سال است در این مسیر کار میکنم. شیفتهای طولانی، حقوق پایین و نپرداختن بهموقع آن طبیعتاً در مسئولیتپذیری کارمندان به کارشان تأثیر مستقیم دارد.» نوسازی خطوط ریلی ایران سالانه نیازمند حدود ۳۰ میلیارد تومان سرمایهگذاری است که در کنار مبالغ دیگر بودجه دولت، رقم چشمگیری بهحساب نمیآید. توجیه مسئولان برای عقبماندگی شبکه ریلی و عدم بهروزرسانی آن هرچه باشد، کشتهشدگان را به زندگی و اعتماد را به شبکه ریلی ایران بازنمیگرداند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر