بچه ها متشکریم

آمار دقیق جهانی اش را نمی دانم ولی احتمالا باید مثل خیلی از پدیده ها در صدر باشیم، فقدان جشن های عمومی را می گویم. خود من اولین بار در سن بیست و پنج سالگی تجربه اش کردم، در هشتم آذر ۷۶، وقتی غزال تیزپا با آن گل استثنایی پای مجوز ورود به جام جهانی را امضا کرد، همه خوشحال بودند و ناخودآگاه و خودجوش به خیابان ها آمدند. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی خیابان های تهران راهپیمایی ها، درگیری ها و سوگواری های زیادی به خود دیده بود ولی اولین بار بود که به تماشای رقص و شادی دست جمعی و بی ممانعت پسران و دختران جوان می نشست. در خرداد همان سال سیدمحمد خاتمی با رای اکثریت عظیم بیست  میلیونی به ریاست جمهوری انتخاب شده بود و بیش از آن نمی شد فضای نشاط و امید به آینده را تصور کرد. اکنون با توجه به انتخابات غافلگیرکننده دوره یازدهم ریاست جمهوری، خیلی ها با قیاس شرایط فعلی و سال ۷۶ بر تاثیرپذیری فوتبال از فضای سیاسی تاکید می کنند. در میان یادداشت های این روزها هم شکایت از خودجوش و دیمی بودن جشن های عمومی کم نیست. حال که باب مطالبات از رئیس جمهور تازه انتخاب شده باز است، شاید یکی از خواسته ها هم می تواند باز کردن قفل شادمانی عمومی و همراهی و کمک دولت برای تنظیم آداب آن باشد، آن طور که در همه کشورهای مدرن اتفاق می افتد.

در این چند رسانه ای تصاویری از شادمانی مردم بابت رفتن تیم ملی فوتبال به جام حهانی را گرد آورده ایم، همراه با یادداشت حمید دباشی درباره شعار «خاک تو سرت جلیلی»، مطلب پرویز اجلالی استاد دانشگاه و جامعه شناس درباره ضرورت جشن های عمومی، یادداشت مسیح علی نژاد درباره ممنوعیت ورود زنان به جشن ورزشگاه آزادی، و یادداشت یکی از شهروندان درباره آداب شادمانی. 

این اثر می تواند با مشارکت شما کامل تر شود. لطفا ویدئو، عکس، و یا گزارش خودتان را از شهرهای مختلف برای ما بفرستید تا در صورت تمایل با ذکر نامتان به این ها اضافه کنیم. ای میل ما: info@iranwire.com

برای استفاده بهتر از این چندرسانه ای لطفا از مرورگر کروم استفاده کنید.