مرگ یک هنرمند دیگر سینما و تلویزیون؛ شیده رحمانی 60 سال بازی کرد

استان وایر- «ملیحه نیکجومند» با نام هنری «شیده رحمانی»، هنرمند قدیمی و بازیگر سینما و تلویزیون که بر اثر سانحه در بیمارستان بستری و از ناحیه سر و صورت به شدت آسیب دیده بود، درگذشت .

به گزارش سلام سینما، در پی درگذشت «عباس کیارستمی» و «بهمن زرین‌پور»، سینما و تلویزیون ایران یک هنرمند دیگر را که بیش از 60 سال به ایفای نقش پرداخته بود، از دست داد.

بنابراین گزارش، نیکجومند چند روز پیش بر اثر سُر خوردن در منزل خود دچار سانحه شد و از ناحیه لگن، سر، صورت و فک دچار آسیب جدی و خون ریزی شده بود .او را به علت خون‎ریزی مغزی، در بخش مراقبت های ویژه( I.C.U) بیمارستان «خاتم الانبیا» تهران بستری کردند. او که حافظه خود را نیز از دست داده بود، روز پنج شنبه دار فانی را وداع گفت .

ملیحه نیکجومند زاده ۱۳۱۲ در اصفهان، بازیگر تآتر، سینما و تلویزیون و مادر «سوگند رحمانی»، بازیگر سینما است. وی از اواسط دهه ۳۰ فعالیت هنری خود را با نام هنری شیده آغاز کرد و در کارنامه خود سابقه همکاری با کارگردانانی هم‎چون «بهمن فرمان آرا»، «یدالله صمدی»، «علی ژکان»، «داریوش فرهنگ»، «جمال شورجه»، «سیروس الوند»، «اسماعیل خلج»، «بیژن بیرنگ» و «محمدرضا هنرمند» را داشت. او هم چنین در آثاری به یاد ماندنی مانند مجموعه های تلویزیونی «سایه همسایه»، «سربداران»، «بوعلی سینا»، «آشپزباشی» و فیلم های سینمایی «طلسم»، «مردی که زیاد می‌دانست» و... بازی کرده بود.

دو عکس تاریخی از این هنرمند از اوایل انقلاب اسلامی در ایران به یادگار مانده‌ است که او را در حال اعتراض به «حجاب اجباری» نشان می‌دهند.

این عکس ها از «هنگامه اخوان» است که در اسفند سال ۱۳۵۷گرفته شده اند. این عکس‌ها او را با شنل روی سقف یک مینی‌بوس در کنار یک روحانی نشان می‌دهند.

او در پاییز ۱۳۹۴ در توضیح این دو عکس به «لیلی نیکونظر»، همکار رادیو زمانه گفته بود: «این عکس را قبلا دیده بودم. در یک مجله خارجی هم چاپ شده بود. کسی دیده بود و برایم آورده بود. آن پالتو را به یاد می‌آورم؛ کرم رنگ بود. آن روز دقیقا یادم نمی‌آید کی بود اما می‌دانم که تظاهرات نزدیک دانشگاه تهران برپا شد. ما در خیابان "مشتاق" زندگی می‌کردیم و نزدیک دانشگاه تهران بودیم. از چند روز قبلش اراذل و اوباش ریخته بودند در خیابان‌ها و شعار "یا روسری، یا توسری" سر می‌دادند. پونز توی پیشانی دختران جوان می‌کوبیدند. هنوز حجاب قانونی و اجباری نشده بود اما درگیری بود میان زنان و چماق‎داران. من حافظه‌ام خوب کار نمی‌کند؛ مثل پاها و چشم‌هایم از کار افتاده. یادم نمی‌آید روی مینی‌بوس چه می‌گفتم.»

ملیحه نیکجومند گفته بود: «حجاب در این مملکت قانون است؛ قانون را رعایت کردم؛ مثل همه. مجبور بودم. اگر به خودم بود، مثل همیشه بودم؛ مثل قبل‌ها. موهام را می‌بستم؛ ساده. ساده حرکت می‌کردم. من قبل از انقلاب کارمند بودم؛ همین طور سر کار می‌رفتم.»