جدال علیرضا رجایی، روزنامه نگار، با بیماری برجامانده از تحمل پنج سال زندان

استان وایر- علیرضا رجایی، روزنامه نگار و فعال ملی- مذهبی که آبان سال 94 پس از تحمل نزدیک به پنج سال زندان آزاد شد اکنون در جدال با بیماری شدیدی است که میراث سال ها تحمل زندان سیاسی و نادیده گرفتن حق درمان او در دوران حبس است.

او دانش‌آموحته دکترای علوم سیاسی دانشگاه تهران، از روزنامه نگاران سرشناس ایران، دبیر سرویس سیاسی روزنامه هایی جامعه، طوس، نشاط و عصر آزادگان در دوره اصلاحات، عضو هیات مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران،  مدیر انتشارات گام نو و فعال ملی- مذهبی و منتخب مردم تهران در انتخابات مجلس ششم است اما شورای نگهبان با ابطال شماری از صندوق ها غلامعلی حدادعادل پدر عروس رهبر جمهوری اسلامی را به جای علیرضا رجایی روانه مجلس ششم کرد.

علیرضا رجایی در چهارم اردیبهشت سال 90 بازداشت شد و در آبان سال 94 پس از تحمل نزدیک به پنج سال حبس ر بند 350 زندان اوین آزاد شد اما روز چهارشنبه بیست و پنجم  فروردین 95 انتشارعکس هایی تازه از علیرضا رجایی که چهره او را پس از پنج ماه درمان و پرتو درمانی نشان می دهد بازتاب های گسترده ای در شبکه های اجتماعی داشت.
نزدیکان این روزنامه نگار می گویند که بیماری لثه و دندان او در زندان چنانکه باید تشخیص داده نشد و بی توجهی بازجویان و زندانبانان به حقوق این روزنامه نگار به ویژه حق درمان سبب شده است که این بیماری شدت گرفته و او را دچار "كيست و تومور" کرده است.

شماری از روزنامه نگاران در شبکه های اجتماعی ضمن مقایسه عکس های پیش و پس از زندان علیرضا رجایی آن را نشان و نماد از ظلمی توصیف کرده اند که بر علیرضا رجایی و خانواده اش روا شده است.

رضا علیجانی در صفحه فیس بوک خود نوشته است: "اهمال سبکسرانه ای که بازجو و زندانبان در رابطه با بیماری لثه علیرضا رجایی و تاخیر در درمان آن کرده اند او را گرفتار درمانی سخت تر و طولانی تر کرده است."

این فعال ملی-مذهبی که خود تجربه زندان را دارد درباره شرایطی که علیرضا رجایی دچار بیماری شده نوشته است:"خود شاهد بوده ام که دندانپزشک زندان در سال 83 اصرار می کرد از وسایل زندان استفاده نکنیم و هر وقت مرخصی رفتیم درمان کنیم. همچون بسیاری از زندانیان برخورد انسانی برخی دیگر از پزشکان زندان را نیز دیده ام. همان گونه که به عکس شاهد برخوردهای سرد و خشمانه برخی دیگر بوده ام. حکایت سوزناک هدی صابر و ضرب و شتم او توسط یک کادر درمانگاه نیز دیگر اظهر من الشمس است."

رضا علیجانی نوشته است:"وقتی مدار حکومت بر اساس فرهنگ حاکم مستبد و قلدری و قانون گریزی» است، وضع زندانی و اسیر بدتر از همه جای دیگر است، چرا که با خشم و نفرت مستبد روبروست. ولو فرد آرام و صبور و با حجب و حیایی مثل علیرضا رجایی. علیرضا از معدود افرادی است که وقتی در نکته ای مخالف باشد ولی بعد از مدتی متوجه شود حق با طرف مقابلش بوده است بدان اذعان و تصریح می کند. در سیاست «بدون» اخلاق اما چنین ارزش هایی دیده نمی شود. دشمن «نجیب» برای «نانجیبان» نعمتی است. با چنین نعمتی، کفران نعمتی چنین کردن به جز لعنت خدا و مردم نمی توان گفت."

علیرضا رجایی علاوه بر نزدیک به پنج سال زندان در فاصله چهارم اردیبهشت 90 تا 4 آبان سال 94، در اسفند سال 79 نیز به همراه شماری از فعالان ملی مذهبی از جمله عزت‌الله سحابی، حبیب‌الله پیمان، رضا رئیس طوسی، محمد ملکی، محمد بسته‌نگار، محمدحسین رفیعی، محمد محمدی اردهالی، تقی رحمانی، هدی صابر، مسعود پدرام، سعید مدنی، رضا علیجانی، مرتضی کاظمیان و محمود عمرانی بازداشت و یک سال زندانی بود. در جریان بازداشت هخای پس از انتخابات در سال 88 نیز علیرضا رجایی مدتی بازداشت شده بود.