مسوولان در خوابگاه را باز نکردند/خیابان خوابی دختر دانشجوی کارشناسی ارشد

استان وایر- «وقتی مطمئن شدم دری بر روی من باز نخواهد شد، به فکر دوستان و آشنایان افتادم. اما هیچ کس در آن شب نبود؛ تنها من ماندم و خیابان های تهران و صدای بوق و ترمز ماشین ها. ساعت دو نیمه شب شده بود و هیچ جایی نداشتم و باید به دنبال سرپناهی امن برای این شب می گشتم. میهمان سراها راهم نمی دادند و به سالن ترمینال پناه بردم و تا خود صبح روی صندلی با چشمانی خیره به کفش های مسافران شب نشستم.»

این‌ جمله ها، بخشی از سخنان دختر دانشجویی است که به علت دیررسیدن به خوابگاه، مسوول خوابگاه به وی اجازه ورود نداده بود .

«ش- الف»، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه علامه طباطبایی و ساکن خوابگاه خودگردان «فاطمه الزهرا» ماجرای آن شب که به گفته خودش شب وحشتناکی بود را این گونه تعریف می‌کند: «آن شب حدود 10 یا 15 دقیقه دیر رسیدم و هر چه به مسوول خوابگاه اصرار کردم که هیچ سر پناه دیگری ندارم و اگر وارد نشوم باید تا صبح کنار خیابان بمانم، اجازه ورود به من نداد.

حدود نیم ساعت پشت در خوابگاه ماندم و التماس کردم تا بلکه در باز شود.‌ در این مدت باوجود تاریکی و حتی احتمال ایجاد مزاحمت‌ از سوی کارگران ساختمانی داخل کوچه، مسوول خوابگاه باز هم راضی به باز کردن در نشد. »

نویدار به نقل از این دانشجوی دختر درباره تجربه تلخ سپری کردن یک شب تا صبح در خیابان‌های تهران نوشت: «بعد از این که از بازشدن در خوابگاه ناامید شدم، به ناچار دنبال یک سرپناه گشتم. به چند میهمان سرا رفتم اما از آن جایی که نامه اماکن را می خواستند، به من اتاق ندادند. به فکر دوستان و آشنایان افتادم. هیچ کس در آن شب نبود. تنها من ماندم و خیابان‌هایی که سیاهی شب و سکوت ترسناکی آن را فرا گرفته بود و تنها گه‌گاه صدای بوق و ترمز ماشین‌ها بود که زهره ترکم می کرد.»

این دانشجوی علامه گفته است: «آن شب تا ساعت دو بامداد در خیابان‌های تهران سرگردان بودم. هنوز هم وحشت آن شب در من تازه است. مدام از خودم می‌پرسیدم که آیا مسوول خوابگاه راضی می شد دخترش شبانه در خیابان‌های تهران بی‌سرپناه بماند؟ چگونه به این راحتی مرا که دور از خانواده‌ام هستم، در خیابان آواره کردند؟... وقتی از پیدا کردن سرپناهی در آن وقت شب ناامید شدم، یاد ترمینال افتادم. راهم را به سمت ترمینال که سالن آن شاید امن ترین مکان برای من بود، کج کردم. ساعت سه و نیم بود که خود را با آژانس به ترمینال رساندم و شب را روی صندلی با چشمانی خیره به کفش های مسافران گذراندم. »

این دانشجو از ارسال نامه‌ اعتراض و شکواییه خود به اتحادیه خوابگاه‌های خودگردان خبر می‌دهد و می‌گوید: «متاسفانه هنوز خبری نشده است.»

«شوکتی»، رییس اتحادیه خوابگاه های خودگردان کشور با تایید چنین اتفاقی و با اشاره به دریافت نامه این دانشجو به ایسنا گفته است: «با توجه به آیین‌نامه داخلی خوابگاه‌های خودگردان، درب خوابگاه در ساعت مقرر بسته خواهد شد و هیچ فردی حق ورود به خوابگاه را ندارد. این خانم هم با 10 دقیقه تاخیر به خوابگاه رسیده است و از لحاظ قانونی نباید درب باز می شده اما از لحاظ اخلاقی و عرف، با توجه به شرایط جامعه باید اجازه ورود به این خانم داده می شد.»

وی با تاکید بر این که این مساله به هیچ وجه از نظر اتحادیه قابل قبول نیست و هیچ کجای دین و اخلاقیات اجازه چنین رفتاری نمی دهد، ‌افزوده است: «اتحادیه از حق این دانشجو دفاع خواهد کرد و به هیچ وجه نباید به خاطر تاخیر، خانمی را تا صبح در خیابان بگذاریم . اتحادیه تذکر کتبی به این خوابگاه داده است و فرصتی تعیین شده تا مدیریت خوابگاه با این مساله برخورد کند. در صورت عدم برخورد صحیح با این مساله، در شورای حل اختلاف اتحادیه این موضوع مطرح خواهد شد و در صورت لزوم حتی مجوز خوابگاه لغو خواهد شد تا از هر کسی حقوقی ضایع شده است، احقاق حق شود .»

به قانون عمل کنیم یا به اخلاقیات!؟

«زیاد»، مدیر خوابگاه فاطمه الزهرا و عضو هیات مدیره اتحادیه خوابگاه های خودگردان هم با تایید وقوع چنین اتفاقی به ایسنا می‌گوید: «ظرف یک ماه گذشته این خانم چندین بار با تاخیر به خوابگاه مراجعه کرده است. این اتفاق، مساله ای است که قانون برای ما تعیین کرده است. مطابق قانون، راس ساعت 10:30 باید درب خوابگاه بسته و از ورود افراد جلوگیری شود. سوال اصلی این جا است که ما باید به قانون عمل کنیم یا به اخلاق ؟ در صورت ورود این خانم، متهم به بی قانونی می شدیم و حال متهم به اخلاقی . »

مدیر خوابگاه فاطمه الزهرا درباره برخورد با این مساله و در پاسخ به اتحادیه می گوید: «من به مسوول خوابگاه نیز گفتم که عملش خلاف اخلاق بوده و این برخورد را قبول ندارم. آن چه در این مساله قابل توجه است، اجرای قانون به قیمت آوارگی شبانه دختری است؛ اتفاقی که می تواند برای هر دانشجوی دیگری در ابعاد بزرگ تر و تلخ تر رخ دهد.»

از سوی دیگر، در حالی میهمان سرا از پذیرش این دانشجو سرباز زده است که به نوشته ایسنا و بنا بر قانون، اگر مراکز اقامتی، زنان مجرد (تنها) را در صورت نداشتن نامه‌ اداره اماکان نپذیرند، تخلف کرده‌اند و باید از طریق همان اداره‌ اماکن نیروی انتظامی، تخلف آن‌ها پی گیری شود.

ایسنا نوشته است که نیروی انتظامی و مسوولان اداره‌ اماکن بارها اعلام کرده‌اند که هیچ ممنوعیتی برای پذیرش زنان مجرد در مراکز اقامتی وجود ندارد چون نیروی انتظامی به‌طور نامحسوس با سیستم ثبت مسافر در مراکز اقامتی در ارتباط است.

سیستم ثبت در مراکز اقامتی به این شکل است که مشخصات مسافر، زن یا مرد (در هر رده‌ سنی) بعد از تکمیل فرم پذیرش، در سامانه‌ای ثبت می‌شود که نهادهای زیادی به اطلاعات آن دسترسی دارند؛‌ از جمله اداره‌ اماکن نیروی انتظامی. بنابراین و البته طبق بخش نامه اداره اماکن، دیگر لزومی ندارد مسافر به این اداره مراجعه کند و معرفی‌نامه‌ آن اداره را به‌شکل دستی به مراکز اقامتی تحویل دهد.

با وجود این‌که این دانشجوی دختر با داشتن کارت شناسایی به مهمان‌پذیر راه داده نشده است اما رییس اتحادیه‌ هتل داران استان تهران در این‌باره گفته است: «مسافر حتی اگر هیچ مدرک شناسایی هم نداشته باشد، مرکز اقامتی طبق بخش نامه‌ها و ضوابط موجود، مجبور است که مسافر را پذیرش کند و سپس اداره‌ اماکن را در جریان قرار دهد. در اجرای این قانون، هیچ تفاوتی بین مسافر زن و مرد وجود ندارد.»

به گفته «محمدعلی فرخ‌مهر»، هتل داران ابتدا مسافر را پذیرش می‌کنند تا از حوادث بعدی جلوگیری شود، سپس به اداره‌ اماکن با ثبت مشخصات مسافر اطلاع می‌دهند:« این روش سال‌ها است در مراکز اقامتی تهران اجرا می‌شود.»