گزارش یک جشن/ روایت یک شاهد عینی از میهمانی همسر رییس جمهور

استان وایر، ترمه ایرانی- برگزاری جشنی زنانه به‌مناسبت میلاد حضرت فاطمه از سوی همسر رییس‌جمهور در سعدآباد که همسران وزیران و کارکنان دولت و هم‌چنین همسران و خانواده‌های سفرای کشورهای مختلف در آن حضور داشتند، دستاویزی شد برای مخالفان تا چالشی دیگر بر سر راه دولت ایجاد کنند. رسانه‌های نزدیک به اصول‌گرا تنور را داغ کردند و برخی با دادن خبرهایی که از سوی شرکت‌کنندگان نادرست خوانده شده است، از فضا بهره بردند تا جایی که یکی از نمایندگان مجلس تهدید به انتشار فیلم میهمانی کرد و نمایندگان زن مجلس هم پیش قدم شدند تا در جلسه‌ای حضوری، فیلم را بررسی کنند؛ به عنوان «دفتر همسر رییس جمهور» تاختند و آن را با دربار مقایسه کردند؛ شایعه‌ها از رقص دختران 15 ساله خبر ‌‌دادند و بذل و بخشش سکه و ...

برهمین اساس، «فرشته طائرپور»، یکی از سه مهمان دعوت شده به مهمانی از حوزه سینما از دیده‌ها و شنیده‌های خود نوشت:

اول ، گزارش عینی

بی آن که مجبور یا موظف باشم، می خواهم «گزارش یک جشن» را بدهم. متن دعوت‌نامه بسیار ساده، متین و بری از شعارهای تکراری و گل‌درشت بود: «همسر رییس جمهوری اسلامی ایران از سرکار عالی دعوت می نمایند تا در مراسمی که به مناسبت ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) و بزرگداشت مقام و منزلت زن برپا می گردد، شرکت فرمایید»...همین.

دعوت نامه را که دریافت کردم، پیش از گمانه زنی راجع به چند و چون میهمانی، از این که برای اولین بار در 30 سال اخیر می‌دیدم که میزبان مراسمی، همسر رییس جمهور کشور است، متعجب و امیدوار و برای شرکت در آن، مشتاق و کنجکاو شدم.

از صمیم دل امیدوار بودم که نشانه های پیدا و پنهانی از بی سلیقگی و شلختگی در کلیت و اجزای این میهمانی نباشد و این بدعت پسندیده، با حسن تدبیری زنانه برگزار شود و این رسم تکرار شود و بماند برای بعدی ها؛ چه میزبان و چه میهمان.

برای هم‌سالان من که اخبار اتفاقات تشریفاتی دوران رژیم شاه را بی واسطه و به خوبی به یاد می آورند، خبر میزبانی بانوی اول کشور در مراسم هنری، فرهنگی، خیریه ای، بین المللی و زنانه، مطلبی عادی و آشنا است و حتی اگر این رسم را همسر شاه وقت ایران از فرهنگ غرب گرفته بود، به نظر می آید که توجیه کافی روانی و اجتماعی داشته و می توانسته برای زنان جامعه خوشایند باشد. این گونه حضورها مانند بسیاری از آداب تشریفاتی دیگر، از جمله عبور از روی فرش قرمز، شنیدن سرودهای ملی دو کشور دیدار کننده و قرار دادن حلقه گل روی مزار شهیدان یا فقیدان کشور میزبان و... نمادی از تمدن و روزآمدی به شمار می آمدند که البته هنوز هم می آیند و اجرا می شوند.

اما آن چه این بار تفاوت می کرد، تحقق چنین اتفاقی پس از سی و چند سال وقفه و عادت کردن به شرایطی بود که در آن، ملت ما از هرگونه آشنایی با شخصیت، رفتار اجتماعی و فعالیت همسران مقامات، به خصوص رییس جمهور کشور محروم بوده و به مرور پذیرفته که زنان مسوولان کشور تمایل یا اجازه برای حضور مستقل و برقراری ارتباط مستقیم با زنان فعال در حوزه سیاست، فرهنگ، اقتصاد و امور بین الملل جامعه شان و یا زنان سفرای کشورهای دیگر ندارند و قرار نیست که از سایه همسران خود خارج شوند. برای همین است که شاکله دولت ما در انظار ملت خودمان و جامعه جهانی، شاکله ای صرفا مردانه است و هرچه هم که در تریبون ها در مورد نقش تاریخی و اجتماعی همسر پیامبر، دختر پیامبر، نوه پیامبر و ایضا زنان پاکدامن جامعه مطالبی گفته شود، شواهد امر حکم بر غیبت زنان از کنار مردان دارد.

القصه، میهمانی راس ساعت مقرر در یکی از سالن های کاخ سعد آباد که از هر نظر برای برگزاری چنین دیداری که زنان سفرای کشورهای خارجی نیز در آن شرکت داشتند، مناسب و آبرومند بود، آغاز شد. همه چیز حاکی از نظم و سلیقه بود و در عین سادگی حساب شده، معنای واقعی برگزاری یک مراسم وزین و منظم را داشت.

مانند همه مراسم رسمی کشور، قرائت آیاتی از قران آغازگر برنامه بود و به دنبال آن، سرود جمهوری اسلامی نواخته شد. سپس همسر رییس جمهور با ظاهری ساده و مناسب و رفتاری متین و مسلط، متنی را در تکریم مقام فاطمه زهراو نقش زنان در خانواده و جامعه قرائت کرد که زنان خارجی حاضر در مجلس با استفاده از سیستم ترجمه هم‌زمان، در جریان محتوای آن قرار گرفتند. سپس خانم الهی قمشه ای که برای اکثر میهمانان ایرانی چهره ای آشنا و محبوب بود، پشت تریبون قرار گرفت و مطالبی را به نظم و نثر در مورد دختر پیامبر اکرم و مقام و توانایی های خدادادی زن بیان کرد. قدردانی و اهدای لوح تقدیر و یک سکه بهار آزادی به پنج بانوی کهن‌سال در عرصه فعالیت های اجتماعی، بخش بعدی برنامه بود که مورد تشویق بسیار میهمانان ایرانی و خارجی قرار گرفت. این پنج بانوی سالمند از موسسان و فعالان موسسات خیریه کهریزک، محک، بهنام دهش پور و محیط زیست کشور بودند که اغلب با عصا یا ویلچر به روی صحنه رفتند.

سپس پنج کودک زیر 10 سال با لباس های محلی خطه آذربایجان، نمادی از مراسم شادمانی سنتی روستاییان آذربایجان را به نمایش گذاشتند و به دنبال آنان، یک گروه موسیقی سنتی ایرانی، قطعات کوتاهی از موسیقی و ترانه های فولکلور خراسان، کردستان، لرستان و فارس را برای میهمانان خارجی و ایرانی اجرا کرد. در پایان نیز طرح های زیبایی از لباس های زنان ایرانی، با الهام از دوره های مختلف تاریخ ایران به نمایش گذاشته شد که به خصوص برای مهمانان خارجی، از جذابیت خاصی برخوردار بود.

... و اما شام؛ یک میز مستطیل در محوطه خروجی سالن مراسم با ابعادی سه برابر یک میز غذاخوری خانگی گذاشته شده بود که روی آن دیس هایی از سالاد الویه، سمبوسه، سبزیجات و دلمه چیده شده بود. شامی سرد و ساده و به اندازه که ما را از تماشای ژله های قرمز و زرد لرزان روی باقالی پلو و جوجه کباب، در مراسمی که در سال‎های اخیر به کرات دیده بودیم، معاف می کرد.

دوم، گزارش عینکی

آن چه به دنبال این مdهمانی در برخی سایت ها و صحن مجلس مطرح شد، منِ شاهد عینی را به صرافت انداخت که نکند چشمانم دیگر خوب نمی بینند و عینک می خواهند؟ نکند گوش هایم دیگر درست نمی شنوند و سمعک می خواهند؟ و نکند که حافظه ام آن قدر ضعیف شده که مشاهداتم را در فاصله سه روز به دست فراموشی سپرده و خود را سبک کرده است؟ مگر می شود این همه تفاوت و خبر نادرست را از مجلسی شنید که غایبان، چیزهایی در آن دیده اند که شاهدان ندیده اند؟ آن نماینده محترم مجلس چگونه می تواند برای تحریک افکار عمومی، با طرح اخبار غیرواقعی، به همسر رییس جمهور کشور برچسب های کنایتی بزند؛ آن هم در ایام بزرگداشت مقام زن؟

آن یکی نماینده مجلس چگونه می تواند از سکه گرفتن همه میهمان ها قصه بسازد و احتیاط نکند از کشیده شدن پرونده تهمت زدنش به دادگاه های صالحه و از آن مهم‎تر، به دادگاه خدای فاطمه؟ آیا شکستن حرمت زن در ایران، می تواند سندی بارز تر از این برای افکار عمومی و خبرنگاران خارجی داشته باشد؟ آیا شما مفتریان، هیچ نگران تاثیر شایعه پراکنی ها و عیب جویی هایتان روی میهمانان خارجی که به حرمت دعوت همسر رییس جمهور کشورتان به آن جا آمده بودند، نیستید؟ آیا در این شرایطی که شما ساخته اید، حتی همسر رییس جمهور هم اجازه ندارد به مناسبت میلاد دختر پیامبر، میهمانی بدهد؟

آقایانی که با نگرانی از بروز اختلاف میان دو، سه و یا چهارهمسرشان برای حضور در مراسم رسمی، چاره ای جز حذف همگی‌شان از همراهی ندارند و خشمگین‌اند از حضور و میزبانی محترمانه و آبرومندانه همسر رییس جمهور کشور در یک میهمانی صد نفره ، چگونه می توانند در چهره دختران خود نگاه کنند و از مقام و عزت زن بگویند؟

رسانه هایی که بنا دارند در این دوره از مدیریت کشور، در هر اتفاق مثبت و امیدوار کننده اجتماعی نیز موردی برای بهانه جویی بیابند یا بسازند، نگران مقایسه و قضاوت ملتی نیستند که در سال های اخیر جز خبر سفر دسته جمعی همسران مقامات کشور به امریکا و اروپا و... ردپایی دیگر از فعالیت بانوان اول کشور (و یا به قول آن نماینده علیاحضرت و والاحضرتان) مشاهده نکردند؟

من از سلامت قوه بینایی و شنوایی و درک خود اطمینان دارم و به نظرم حق آن است که شاهدان عینکی ماجرا که با روی کار آمدن دولت روحانی، عینک کج بینی و بدبینی به چشم گذاشته اند، یا شیشه عینک‌شان را عوض کنند یا دست از ارایه خبرهای خلاف واقعیت بردارند... و یا لااقل به فکر انتخابات قریب الوقوع مجلس باشند که قرار است در آن شعارهای مدنی و فرهنگی سر بدهند.

خانم ها و آقایانی که به هردلیلی دعوت نشده بودید، سفره آن میهمانی با غذاهای مختصر و سردش بویی نداشت اما انگار بوی سوختگی دل و دماغ بعضی ها، خیال فروکش ندارد...