ایران و نیجریه: چه کسی‌ می‌‌گوید برنده‌ای در کار نبود؟

چیزی که دروازه نیجریه را تهدید می‌‌کرد نه ضربه سرِ قوچانی نژاد بود نه دفاع محشر "وینسنت انیما". به اعتقاد "مشیا"، اوج بازی دیشب میان ایران و نیجریه در کوریباتا رفتار و منش طرفداران بود، چه نیجریه‌ای، چه ایرانی: "فارغ از اینکه کجایی بودند، خیلی رفتار خوبی‌ داشتند. متمدن و خونگرم بودند". مشیا و دوستش شهرزاد، که در آمریکا زندگی‌ می‌‌کند، به برزیل آمدند تا تیم ملی‌ را از نزدیک تشویق کنند. به نظر شهرزاد و مشیا، فوتبال همه را به هم نزدیک می‌‌کند. و هدف هم چیزی جز این نیست. این خودش بخشی از پیروزی است. "خیلی خوشحالیم که اینجاییم و واقعاً از اینکه نماینده ایرانیم به خود مفتخریم. خیلی خوشحالم".

نادر، ایرانی‌ِ مقیم کانادا، معتقد است که بازی منصفانه‌ای بود. و خیلی شگفت زده بود از اینکه این همه برزیلی به ورزشگاه آمده بودند: "یه عالمه تی شرت زرد!". بازی ایران از سطح انتظارات نادر پایین تر بود، ولی‌ خودش می‌‌گوید "بهترین از این بود که ببازیم".

جو ورزشگاه شاد و آرام بود؛ ولی‌ این حرف در مورد خیابان‌های کوریتیبا صدق نمی‌‌کند. تظاهراتی را گروه "جام جهانی در کار نیست" (There Won’t be a World Cup) در مرکز شهر سازماندهی کرده بود. این گروه از آن دسته معترضانی است که اعضایش لباس سیاه می پوشند و صورتشان را می پوشانند. تظاهرات در ابتدا در آرامش پیش رفت، ولی‌ وقتی‌ معترضین به ورزشگاه نزدیک شدند، شرایط فرق کرد. بعضی‌ سعی‌ کردند وارد استادیوم شوند، که البته پلیس جلویشان را گرفت. تظاهرکنندگان از تعداد بسیار زیاد پلیس در خیابان‌های نزدیک ورزشگاه، مستأصل شدند، و دوباره به مرکز شهر باز گشتند. در این میان، بعضی‌ از آن آنها شیشه‌ های مغازه‌ها را شکستند و به بانک‌ ها حمله کردند. مقامات به خیلی از مغازه دارانِ مرکز شهر دستور داده بودند که مغازه خود را آن روز ببندند. پلیس ۱۴ نفر را بازداشت کرد که در میانشان دو نو جوان به چشم می‌‌خورد. در ضمن، هیچ گزارشی از جراحت و خونریزی در دست نیست.

رسانه‌ها بر شهر کوریتیبا بیش از هر جای دیگری تمرکز کرده بودند. و همین باعث شد تا فعالان حقوق بشری از فرصت استفاده کنند تا صدای اعتراض خود را به گوش جهانیان برسانند. پیش از شروع بازی ایران و نیجریه، گروه مدافعان حقوق همجنس گرایان و دگرباشان جنسی‌ (LGBT ) علیه قوانین ضدّ همجنس گرایانه ایران و نیجریه تظاهرات کردند، تا این حقیقت را به گوش جهان برسانند که در هر دو کشور، دگرباشان جنسی‌ در معرض اعدام قرار دارند. "تونی ریس" (Toni Reis)، مشهورترین فعال حقوق همجنس گرایان و دگرباشان در برزیل، این تظاهرات را برنامه ریزی کرده بود. "ریس" که رهبری یک سازمان مدافع حقوق همجنس گرایان و دگرباشان به نام "گروپو دینیاداده" (Grupo Dignidade) را به عهده دارد، معتقد است که جام جهانی‌ فرصتی است که می توان مردم را از مشکلات و مسائلی‌ که حقوق بشر را در جهان تهدید می‌‌کند آگاه کرد. "ما می‌‌خواهیم که همجنس گرایان هم مثل تمام انسان‌های دیگر آزادانه زندگی‌ کنند". به گفته او، هیچ کس نباید به خاطر گرایش‌های جنسی‌ اش تهدید شود، در معرض پیش داوری‌ها و تعصبات دیگران قرار گیرد، و حتی در مواردی، کشته شود.

خیلی از ایرانی هایی‌ که برای تماشای مسابقه به کوریتیبا آمده بودند، شاهد این تظاهرات بودند. "آرتین"، ایرانی‌‌ای که در آمریکا زندگی‌ و تحصیل می‌‌کند، می‌‌گوید همجنس گرایان زیادی را می‌‌شناسد که مجبور شدند ایران را ترک کنند: "به نظر من، همجنس گرایان هم باید از آزادی فردی برخوردار باشند. باید این حق را داشته باشند که هرجا که می‌‌خواهند آزادانه زندگی‌ کنند".

هرچند مسابقه ایران و نیجریه بسیاری را سرخورده و دلسرد کرد، با این حال، هر کس که بازی را دیده باشد - چه از خود استادیوم "دا بایشادا"، چه بر اسکرین بزرگی‌ در کافه یا باری شلوغ، و چه در خانه - می‌‌توانست جو زنده و پر هیجانِ مسابقه را احساس کند. چه کسی‌ می‌‌گوید بازی برنده‌ای نداشت؟ هواداران ایرانی‌ و نیجریه ای هر دقیقه غوغا می‌‌کردند، و تیم‌هایشان را با انرژی بی‌ پایانی تشویق می‌‌کردند.

احتمال زیاد این است که کوریتیبا روز جمعه، وقتی‌ هندوراس و اکوادور رو در روی هم بایستند، دوباره شاهد این میزان شور و هیجان باشد. شکی‌ نیست که معترضین باز هم فرصت را غنیمت می‌‌شمارند و به خیابان‌ها می‌‌آیند. و وقتی‌ تیم ملی‌ ایران کوله بارش را برای "بلو هوریزنته" جمع می‌‌کند، همه مسابقه ایران و آرژانتین را در ذهن می‌‌پرورانند.