صعود به تنهایی در سکوت

در مورد او از الفاظ و القاب مختلفی استفاده می کنند. یک خبرنگار در موردش می گوید که جزو نوابغ ورزش ایران است که هنر و استعدادش هدر رفته است. یک دوست در توصیف او از واژه «شیرزن» استفاده می کند و یک عضو از خانواده اش او را مصمم ترین آدمی که در زندگی خود دیده است، می داند.

او «فرناز اسماعیل زاده» است؛ دختری که چندی قبل در شبکه های تلگرامی و صفحات فیس بوک خبرش پیش چشم کاربران نشست. همان صخره نوردی که برای تامین بودجه مورد نیازش، کمپین حمایت مالی به راه انداخته بود. بعد همه چیز وارونه شد. به جای آن که مورد حمایت قرار بگیرد، زیر فشار و غضب رفت. گفته بودند با آبروی ورزش و فدراسیون صخره نوردی بازی کرده است. این بازی با آبرو بود؟

متولد سال 67 است در بروجرد. پدر و مادرش خیلی زود زندگی او را به کوه و صخره پیوند زدند. والدینش از کوهنوردهای حرفه ای شهر بودند و فرناز از همان کودکی، با دیدن صخره نوردانی که به جای مسیر صاف، از دیواری سنگی بالا می رفتند، شیفته صخره ها شد. آن قدر شیدای بالارفتن از صخره بود که برادرش برای او در خانه دیواری مصنوعی ساخت تا با هم صخره نوردی مصنوعی کنند.

او حتی نمی دانست که واقعا چنین رشته ورزشی هم وجود دارد. اوایل به چشم یک تفریح به آن نگاه می کرد، بعد شد اولین بانویی که در شهر جدیدش زنجان، به صورت حرفه ای می خواست صخره نورد باشد. «فرناز اسماعیل زاده» بروجردی از 13 سالگی همراه خانواده اش به زنجان رفت. دو سال بعد، تنها صخره نورد حرفه ای شهر بود.

داستان صعودهای فرناز بی شباهت به بسیاری از دختران ورزشکار در گوشه گوشه ایران نیست. 13 سالگی وارد ورزش حرفه ای شده اما هرگز مربی تخصصی نداشته است. خودش سراغ آموختن رفته؛ از طریق برادرش با تماشای فیلم هایی که به سختی تهیه می کرد و وب گردی و جست و جو در سایت ها.

فرناز می گوید: «شاید اگر فقط همان چهار سال اول مربی داشتم، به همه آرزوهایی که برای خودم دارم، می رسیدم.»

او مثل هر دختر صخره نورد دیگری، دو مشکل ابتدایی داشت؛ اول این که صخره نوردی در ایران رشته ای نوپا بود و باید از خارج از کشور مربی می آمد و دوم این که مربیان مرد، مربی گری دختران صخره نورد را نمی پذیرفتند.

با این حال، به افتخاراتی رسیده است که باور کردنی نیست؛ طلای رقابت های آسیایی را گرفته، دو نقره و یک برنز آسیا را دارد، در تورنمنت جهانی کانادا قهرمان شد و دو بار هم در رقابت های جهانی صخره نوردی دختران به مقام های ششم و هفتم جهان رسید. تمام این ها را از سال 1381 تا امروز برای خودش جمع کرده؛ یعنی از وقتی که فقط 13 سال داشته است.

هنوز هم مربی ثابتی ندارد ولی وقتی از او می پرسیم که نهایت آمالش در پشت دیواره و صخره ها را کجا قرار داده است، می گوید: «مگر در ورزش نهایتی هم هست؟ من برای خودم پیشرفت را مهم ترین هدف گذاشتم. این که امروز از دیروز بهتر باشم و امروز قطعا ضعیف تر از فردا.»

اما به دو رویای بزرگ هم فکر می کند؛ شکستن رکورد خودش که همان بالابردن رکورد آسیا هم هست و همین طور کسب عنوان قهرمانی مسابقات جهانی صخره نوردی.

با همین رویاها بود که سراغ پیدا کردن اسپانسر رفت. نمی خواهد در این مورد صحبت کند: «همه چیز تمام شده و رفته است. آن داستان به جز مصیبت، چیزی برای من نداشت.»

در حقیقت هم مصیبت بود. می خواست دست بیاندازد روی موانع و از آن ها بالا برود اما فهمید مانعی بزرگ تر روی سرش نشسته است. او تمام هزینه هایش را یک عمر از جیب داده بود. اطرافیانش می گویند تمام جوایزی که در رقابت های بین المللی می گرفته را خرج سفر بعدی خود می کرده است تا این که یک جا، نقدینگی او تمام می شود. حتی هزینه سفر به تورنمنت بین المللی بعدی را هم نداشته است. برای همین پای مشاوره یک دوست در کانادا می نشیند که به او می گوید با نام نویسی در یک سایت کانادایی، می تواند کمک های مردمی جمع کند.

سایت، ویژه ورزشکارانی است که به صورت مستقل فعالیت می کنند و از کاربرانش می خواهد که هزینه سفر یک ورزشکار را تامین کنند. فرناز با مدیریت سایت مکاتبه کرد و خیلی سریع هم مورد استقبال قرار گرفت. اما بازخورد در تهران چندان ایده آل نبود. خبر در ایران می پیچد. فدراسیون کوهنوردی او را بازخواست می کند و حتی پای کمیته انضباطی فدراسیون و حراست وزارت ورزش پیش کشیده می شود.

فرناز فقط می گوید: «من هیچ حرفی در مورد آن داستان ندارم. فقط می گویم آش نخورده و دهان سوخته شدم. حتی نمی توانم پولی که جمع شده را دریافت کنم چون طبق قانون، باید ویزاکارت داشته باشم که خب، من هم ندارم.»

انعکاس خبر در جامعه هم چندان برای خانواده اش خوشایند نبوده است. در کوچه و خیابان مردم از والدینش در مورد وضعیت مالی فرناز سوال می کردند و این که آیا واقعا دچار فقر مالی شده است؟ شایع هم شد که او برای امرار معاش، کمپینی راه اندازی کرده است.

او حالا سعی می کند با همان مشکلات قدیمی خود بجنگد. وقتی حرف از مصائب ورزش حرفه ای او در ایران می شود، می گوید: «من یک مشکل جدی دارم؛ این که در ایران بدون رقیب هستم. خانم ها تا همین چند سال قبل اصلا نمی دانستند چنین رشته ای وجود دارد. حالا که کمی اطلاع رسانی شده هم فقط تفریحی صخره نوردی می کنند.»

فرناز فعلا تنها صخره نورد حرفه ای ایران است. امروز بیش تر دنبال یک رقیب برای بالا رفتن انگیزه هایش می گردد تا یک مربی. او برای رقابت، هر از گاهی باید به خارج از ایران برود و با صخره نوردهای سایر کشورها در تورنمنت های مختلف رقابت کند. البته اگر پولی در جیب داشته باشد. فعلا موجودی وجود ندارد!