شکست منتقدان کی روش در خاک قطر؛ آغاز اما و اگرها!

پدرام قائمی – شهروند خبرنگار

رسانه‌های ایران از  تیتر «شکست منتقدان کی روش» استفاده کرده‌اند، اما شکست تیم امید مقابل قطر، شکست فوتبال ایران بود. فوتبالی که به نظر می‌رسد حالا به‌صورت کامل قائم به فرد شده است. تکیه گاهش فقط تفکرات یک مرد پرتغالی شده که تیم ملی ایران را بالا می‌کشد.

مقابل قطر، با چهار تغییر وارد شدیم. مهم‌ترین تغییر بعد از پیروزی دو بر صفر مقابل سوریه، نشستن «مهدی ترابی» روی نیمکت بود. بازیکنی که در تیم «کارلوس کی روش» جایگاهی ثابت دارد و تقریباً در تمام بازی‌های اخیر یا برای تیم ملی گل زده و یا سازنده گل‌های تیم «کی روش» بوده.

بعد از بازی همه انتقاد کردند. «محمد خاکپور» به دوستان رسانه‌ای خود گفت: «مهدی خسته بود!» اما سؤال اینجاست که چطور مهدی ترابی خسته بود و بقیه بازیکنان نه؟! او هم یک بازی مقابل سوریه بازی کرد، مثل تک تک بازیکنان دیگر امید ایران.

محمد خاکپور یک تیم متفاوت را به زمین‌بازی با قطر فرستاد. نمی‌توان فهمید که او دقیقاً دنبال چه چیزی بود؟ گرفتن توپ؟ گرفتن زمین؟ حمله کردن؟ خلق موقعیت؟ هرچه بود به نظر می‌رسد که «تیم منتقدان کی روش» می‌خواستند روشی متفاوت از «کی روش» را به نمایش بگذارند. این یک عناد مشهود بود.

دقایقی قبل از بازی هم هادی طباطبایی (دستیار محمد خاکپور) در گفت‌وگو با شبکه سه سیمای ایران از این که کارلوس کی روش با بازیکنان تیم امید دیدار نکرده، گلایه کرد. این در حالی بود که محمد مایلی کهن سرپرست همین تیم و منتقد اول کی روش، پیش از این گفته بود در دوحه یا جای او است یا جای کی روش!

«تیم منتقدان کی روش» برای رویارویی با قطر، از چنین ترکیبی استفاده کردند. 

محمدرضا اخباری، روزبه چشمی، محمد دانشگر، حسین کنعانی، وحید حیدریه، علیرضا نقی زاده، علی کریمی، مهرداد محمدی، میلاد محمدی ماهان رحمانی، ارسلان مطهری.

نبود مهدی ترابی و میلاد کمندانی حیرت‌انگیز به نظر می‌رسید. تصور می‌شد قرار است تیم خاکپور بازی را در دست بگیرد، اما قطری‌ها دقیقه 34 از آفسایدگیری مبتدیانه و آماتور ایران برای سومین بار فرار کردند و این بار احمد علاءالدین گل تیمشان را زد. تا دقیقه ۴۵ توپ در دست ایران بود، زمین در دست قطری‌ها. اما حتی یک موقعیت خلق نکردیم. در عوض محمدرضا اخباری دروازه‌بان ایران، سه بار دروازه‌اش را روی ضد حملات و آفسایدشکنی قطری‌ها نجات داد.

نیمه دوم همان سناریو بود. تیمی بدون برنامه، بدون پلن دوم، بدون هدف، جلو می‌کشیدیم و ضد حمله می‌خوردیم. شاید اگر درخشش دروازه‌بان ایران نبود، بیش از انگشتان یک دست دروازه ایران باز می‌شد. هرچند که حسن عبدالکریم دقیقه ۵۵ گل دوم قطر را روی کرنری که تمرین شده هم به نظر می‌رسید به ثمر رساند، اما در دقایق بعد بارها دروازه ایران تهدید شد و اخباری ناجی بود.

می‌توانستیم به بازی برگردیم، اگر محمد خاکپور کمی لیگ ایران را تماشا می‌کرد. او مهم‌ترین پنالتی‌زن تیمش را بازیکنی کرده بود که مقابل نفت تهران در جام حذفی، پنالتی تیمش را به باد داد. شاید همان منتقدان کی روش که می‌گویند او هرگز لیگ و باشگاه‌های ایران را نمی‌بیند، اگر کمی وقت صرف تماشای مهم‌ترین بازی‌های فوتبال ایران می‌کردند به یاد می‌آوردند که روزبه چشمی هم در این فصل و هم در فصل قبل درمجموع سه پنالتی تیمش را ازدست‌داده. دقیقه ۶۹ کاپیتان پشت ضربه پنالتی ایستاد و توپ را تقریباً به مرکز دروازه ایل به سمت چپ خود زد. دروازه‌بان قطری توپ را دفع کرد تا ایران، به یک حسرت بزرگ برسد. بهترین فرصت برای بازگشت از دست ایران رفت!

دقیقه نود همان ستاره تیم کی روش که روی نیمکت تیم امید نشسته بود، با پاس فوق‌العاده‌اش علی کریمی را در موقعیت تک‌به‌تک قرارداد. گل زدیم، اما بسیار دیر. تنها سود این گل، پایین آوردن تفاضل گل بود.

اماها، اگرها!

ما متخصص چسباند «اما» به «اگر» هستیم. حالا باید قلم و کاغذ برداریم و حساب‌وکتاب کنیم. قرار است دوشنبه ۲۸ دی ماه روبروی چین قرار بگیریم. تیمی که از پیش حذف‌شده. آن‌هم با دو شکست مقابل قطر و سوریه. دروازه‌بان اصلی‌اش هم مقابل سوریه اخراج شد و شانسی برای بالا رفتن ندارد. «اما» باید کمی نگران باشیم که دو تیم عربی (قطر و سوریه) باهم یک ائتلاف پنهانی نداشته باشند. اما این هم «اگر» ما چین را با اختلاف شکست دهیم، چندان اهمیتی ندارد.

«اما» مسئله اصلی این است که بازهم کادر فنی منتقدان کی روش، بازیکنان محبوب سرمربی پرتغالی را روی نیمکت می‌نشانند؟! بعید هم نیست. «اگر» چین را نبریم، فقط می‌توان با معجزه از این گروه صعود کرد! فقط با معجزه.

می‌توان کمی هم خودمان را به چند معادله ساده دل‌خوش کنیم.

«اگر» قرار بود به‌عنوان تیم اول از این گروه بالا برویم، باید به‌احتمال زیاد روبروی عربستانی بازی می‌کردیم. که البته طی هفته‌های اخیر، با ما دچار نبرد دیپلماتیک شده. بازی در زمین عربی، تحت نفوذ عربستانی‌ها، با هواداران عربی در این روزها شاید سخت‌تر از بازی کردن مقابل ژاپنی باشد که فقط فوتبال بازی می‌کند.

«اما» یادمان نرود که ابتدا باید از این گروه صعود کرد و بعد منتظر اتفاقات بعدی بود.