هماهنگ کننده سازمان ملل متحد در ايران:تهديد خشکسالی در سیستان و بلوچستان از مواد مخدر بزرگتر است

استان وایر، پروانه معصومی: هماهنگ کننده مقیم سازمان ملل متحد در ایران پس از بازدید از دریاچه خشک شده "هامون" و روستاهای همجوار آن گفت: "تهديد امنيتي ناشي از فقدان آب در منطقه سيستان از تهديدات ناشي از مواد مخدر بزرگتر است."

گری لوييس، هماهنگ کننده مقيم سازمان ملل متحد در ايران،درپی بازديد از سيستان و بلوچستان و تالاب هامون طی نشست خبري در اداره حفاظت محيط زيست زاهدان، با تاکید براینکه "چالش بزرگي که ايران در آينده با آن رو به رو مي شود، چالش امنيت بشري ناشي از مسائل زيست محيطي است"، گفت: "هر چند که مساله مواد مخدر برای همه اقوام و کشورها یک مساله امنیت بشری محسوب می شود، ولی آن چیزی که من در سیستان دیدم حتی می تواند تهدید امنیت بشری بزرگتری داشته باشد، چیزی که بر اثر فقدان آب در این منطقه حاکم شده است."

گری لوییس با تاکید براینکه "خشکیدن تالاب هامون اثرات فرامرزی و فرا منطقه ای دارد و مساله پیچیده ای است به طوریکه مردم حاشیه هامون به علت خشکیدن این تالاب و از دست دادن امرار معاش خود هر روز فقیرتر می شوند و این مساله مهاجرت را بدنبال دارد"، گفت: "ناراحتم که مردم در این شرایط سخت به سر می برند قول می دهم که صدای آنها را به جامعه جهانی برسانم."

هماهنگ کننده مقیم سازمان ملل در ایران همچنین گفت که "نمی دانم که چرا این همه سال طول کشید تا صدای خشک شدن تالاب هامون به همه برسد" و "تنها مساله سازمانهای بین المللی نیستند حتی مجموعه های داخلی ایران هم که آن همه حساسند و تحت تاثیر دریاچه ارومیه قرار دارند نمی دانم چرا در مورد تالاب هامون توجه نمی کنند و واکنش نشان نمی دهند."

گری لوييس در زاهدان با تاکید براینکه "سازمان ملل متحد فریاد دریاچه هامون خشکیده را شنید"، گفت: "مساله معیشت مردم منطقه به اندازه کافی توسط کشور ایران، افغانستان و جامعه بین الملل درک نشده و به نظر رها شده می آید" و "تلاش خواهم کرد مشکلات مردم سیستان را به جامعه بین المللی منعکس و وضعیت موجود را برای آنان تشریح کنم. تلاش می کنم با همکاری دو کشور ایران و افغانستان اقداماتی برای حل این مشکل انجام شود."

دریاچه هامون بعد از دریای خزر و دریاچه ارومیه سومین دریاچه بزرگ ایران و بزرگترین دریاچه آب شیرین در فلات ایران بود. این دریچه پیشتر با مساحت پنج هزار و 700 کیلومترمربع و دامنه عمقی یک تا پنج متر در ناحیه کویری و بیابانی شرق ایران در منطقه سیستان، علاوه بر اهمیت زیست محیطی، منبع اشتغال و فعالیت اقتصادی مستقیم برای حدود 100 هزار نفر جمعیت منطقه در بخش های شیلات، کشاورزی، دامداری و صنایع دستی بود.