حدادعادل برای چه دست و پا می زند؟

«غلامعلی حدادعادل»، سخن گوی ائتلاف اصول گرایان امروز در یک نشست خبری مفصل کوشید به ابهامات و شایعات درباره لیست انتخاباتی این طیف توضیح دهد. شایعه مهم این بود که در ائتلاف، از کاندیداها تعهد گرفته اند حامی ریاست حدادعادل در مجلس آینده باشند.

بازی وحدت اصول گرایان در دو سال گذشته، سه بازیگر مهم داشت؛ نخست، «سیدرضا تقوی»، رییس شورای سیاست‌گذاری ائمه جمعه که نفر دوم «جامعه روحانیت مبارز» هم محسوب می شد. او با اشاره به شکست اصول گرایان در انتخابات ریاست جمهوری، اقدام به برگزاری گعده های سیاسی کرد. خروجی این جلسات، تشکیل نشست های سه جانبه حزب «موتلفه»، «جمعیت ایثارگران» و «جمعیت رهپویان» بود. این جلسات مبنای تشکیل «شورای هماهنگی اصول گرایان» نیز شد.

سیدرضا تقوی به طیف حامی محمود احمدی نژادی هم علاقه مند بود؛ به ویژه باند «محمدرضا رحیمی»، معاون اول احمدی نژاد. این طیف با محوریت افراد نزدیک به رحیمی، «جبهه یکتا» را تشکیل دادند و سیدرضا تقوی این جبهه را هم به مذاکرات اضافه کرد.

فعالیت های تقوی اندک اندک به حاشیه رفت. دلیل اول این بود که «محمدعلی موحدی کرمانی»، دبیرکل جامعه روحانیت مبارز به میدان آمد و دیگر جایی برای عرض اندام نفر دومِ این جامعه نبود.
دلیل بعد این بود که وابستگی او به طیف رحیمی و احمدی نژاد سبب شد قدرت نفوذی در طیف «علی لاریجانی» نداشته باشد و در واقع، سقف تلاش او، جمع کردن همان چند گروه بود.
دلیل سوم این شد که برخی دانشجویان «حزب اللهی» در دیدار با علی خامنه ای، به فعالیت های انتخاباتی رییس شورای سیاست گذاری ائمه جمعه اعتراض کردند و گفتند چرا کسی که منصوب رهبر است، این گونه در میدان انتخابات فعال است. در نهایت، او که کاندیدای مجلس خبرگان رهبری بود را رد صلاحیت کردند و موقعیتش تضعیف شد.

اما بازیگر دوم میدان، محمدعلی موحدی کرمانی بود که رییس «شورای ائتلاف اصول‌گرایان» هم محسوب می شد. او جانشین «محمدرضا مهدوی کنی» در جامعه روحانیت مبارز و قبیله اصول گرایان بود. شکست تلاش های موحدی کرمانی در اضافه کردن علی لاریجانی به ائتلاف اصول گرایان و حضور نیم بند نمایندگان «علی اکبر ولایتی» و «محمدباقر قالیباف»، به خوبی ابعاد زور و هیبت شیخ جدید اصول گرایان را نشان می دهد.

هم‎زمان با تلاش های این دو نفر، «محمدرضا باهنر» به عنوان نفر سوم وارد میدان شد. آمدن او به دلیل ناتوانی دو نفر قبل در نزدیک کردن طیف لاریجانی به ائتلاف اصول گرایان بود. استدلال باهنر ساده بود؛ او اعتقاد داشت خطر پیروزی اصلاح طلبان جدی است و باید اصول گرایان به هر قیمتی شده است، با هم توافق کنند.

باهنر با همین انگیزه، «جامعه اسلامی مهندسین» که تشکیلات جان داری نیست را به ائتلاف اضافه و تلاش کرد علاوه بر موتلفه، کل جبهه «پیروان خط امام و رهبری» که نماد سنتی ائتلاف اصول گرایان میانه رو محسوب می شود را به عنوان خرج تازه، به توپ‎خانه اصول گرایان اضافه کند.

تلاش و توضیح مکرر باهنر درباره سربه راه شدن اعضای «جبهه  پایداری» کارگر نیفتاد و فراکسیون «رهروان ولایت» که طیف لاریجانی ها است، تن به حضور در ائتلاف نداد و لاریجانی هم فشاری به آن ها نیاورد.

شکست سومین بازیگر در این مسیر، یکی از دلایل دست و پا زدن مکرر حدادعادل برای توضیح و توجیه لیست اصول گرایان است. او امروز گفته است که تیم لاریجانی دلش با دولت و اعتدال گرایان بود و به همین دلیل وارد ائتلاف اصول گرایان نشد. البته روایت دقیقش این است که تیم لاریجانی دلش با حدادعادل و پایداری نبود و هزینه عدم شرکت در ائتلاف را به جان خرید!

نکته جذاب تر ماجرا اما این است که در فصل پایانی تآتر وحدت اصول گرایان که حاصل دو سال تلاش سیدرضا تقوی به عنوان نویسنده و طراح صحنه، محمدرضا باهنر به عنوان بازی گردان و محمدعلی موحدی کرمانی به عنوان برنامه ریز است، غلامعلی حدادعادل می خواهد همه امتیازات مختص کارگردان و تهیه کننده تآتر را به حساب خودش واریز کند؛ با ژست سخن گوی ائتلاف اصول گرایان.

او امروز در رد شایعات مربوط به تلاش وی برای دست‌یابی به ریاست مجلس شورای اسلامی گفته است: «]در چهار دوره گذشته در مجلس[ با نیت کسب قدرت، شهرت و ریاست وارد صحنه انتخابات نشده‌ام بلکه براساس تکلیف عمل کرده ام.»

کارنامه این تکلیف روشن است؛ در مجلس ششم، حدادعادل رییس فراکسیون اصول گرایان و در مجلس هفتم، رییس مجلس بود. او در مجلس هشتم، کاندیدای ریاست شد اما با لابی طیف احمدی نژاد در رسیدن به ریاست مجلس ناکام ماند و در مجلس نهم هم کاندیدای ریاست شد که با اختلاف زیاد، از علی لاریجانی عقب ماند. اما در هر دو دوره هم رییس فراکسیون اصول گرایان مجلس بود. این وسط ها، کاندیدای ریاست جمهوری هم شد.

حال این دو رویا، یعنی ریاست فراکسیون اصول گرایان در مجلس دهم و ریاست مجلس هم دستور کار ثابت او برای مجلس آینده است؛ بدون فکر کردن به «قدرت، شهرت و ریاست».