گردهمایی بوداهای اصولگرا

دیروز عصر در ورزشگاه «شیرودی» تهران اصول گرایان ایرانی دور هم جمع شدند، چند نفر از بزرگان آن ها سخنرانی کردند و «غلامعلی حدادعادل»، سخن گوی ائتلاف انتخاباتی آن ها گفت از 10 قدم لازم برای وحدت، هشت قدم برداشته شده است. 
بعد هم چند عکس سلفی با حضار گرفت، دست تکان داد و خوشحال سوار ماشین شد و رفت.

اما آیا همه چیز همین طور است که دیروز حدادعادل و رفقایش شرح دادند؟ خبرگزاری های «تسنیم»، «فارس»، «ایسنا» و «ایلنا» از این همایش گزارش تصویری منتشر کرده اند. اگر یک بار عکس ها را مرور و با گزارش های قبلی مقایسه کنید، چند نکته ساده در همان اول کار به چشم می آید؛ نخست این که در ترکیب مدعوین، کماکان تغییر چشم گیری به نظر نمی رسد. 
در فضای کنونی اصول گرایان، اگر بخواهیم مثلا یک ترکیب 11 نفره برای تیم پیش‎کسوت ها بچینیم، این اسامی بد نیستند: «محمد یزدی»، «محمدتقی مصباح یزدی»، «علی لاریجانی»، «محمدباقر قالیباف»، «علی اکبر ولایتی»، «علی اکبر ناطق نوری»، «محمدعلی موحدی کرمانی»، «محسن رضایی»، «سعید جلیلی»، غلامعلی حدادعادل و محمود احمدی نژاد.

در جلسه دیروز، به جز موحدی کرمانی و حدادعادل، هیچ کدام از این چهره ها حضور نداشتند. می توان گفت غیبت برخی طبیعی بود؛ مثلا دلیلی ندارد علی لاریجانی یا محمد یزدی بروند ورزشگاه شیرودی در یک میتینگ انتخاباتی شرکت کنند اما می شود رد پای حامیان آن ها را در مراسم جست. اگرچه در مراسم دیروز حداقل ردپای حامیان هفت نفر از 11 نفر به چشم نمی خورد. 
نکته جالب  این که تقریبا اکثر حامیان مصباح یزدی هم در این مراسم غایب بودند. آن ها معمولا اهل تجمع هستند و خیلی هم در ماه های اخیر تلاش کرده اند خودشان را اهل وحدت و هم‎گرایی نشان دهند ولی دیروز غیبت داشتند.

اما نکته دوم در حرف های حدادعادل نهفته که گفته است نام 190 کاندیدا در تهران نهایی شده است و باید 30 نفر از میان این افراد انتخاب شوند. این دقیقا نکته شروع مشکل است. خیلی ساده است که چنین اتفاقی رخ نخواهد داد و 160 کاندیدا انصراف نمی دهند تا 30 نفر در لیست باقی بمانند.

این که بعد از دو سال تلاش، ده ها جلسه مخفی و آشکار، تشکیل ائتلاف و ده ها بار دعوت، هنوز اصول گرایان در مرحله تشکیل ائتلاف باقی مانده اند و دارند التماس می کنند که بقیه انصراف دهند تا بشود کاری کرد، دلیلش چیست؟ نخستین دلیل آن به فقدان کاریزما و شخصیت لازم مدیران ارشد ائتلاف باز می گردد.

«محمدرضا مهدوی کنی»، دبیرکل سابق جامعه روحانیت مبارز روزگاری گفته بود که «جبهه پایداری»ها من را مثل «بودا» می خواهند: «بودا یک مجسمه است. بودایی‌ها می‌روند و پایش را می‌بوسند و از این کارها، ولی حرفش را گوش نمی‌کنند. آیت‌الله مهدوی بودایی به درد نمی‌خورد.»

این قاعده به نحوه بارزتری درباره محمدعلی موحدی کرمانی، دبیرکل فعلی «جامعه روحانیت مبارز» به چشم می خورد. این بار نه تنها پایداری ها بلکه اغلب اصول گرایان چنین رفتاری در مقابل او دارند و دارند کار خودشان را می کنند. حدادعادل که وضعش بدتر است؛ او حتی محبوبیت حداقلی هم ندارد. سخن گوی ائتلاف اصول گرایان وقتی کاندیدای ریاست جمهوری بود و مجبور شد انصراف دهد، این را خیلی خوب متوجه شد. اکنون نیز وضع همان است. 

اما دلیل دوم به وقایع پس از انتخابات ریاست جمهوری 92 و هم چنین باقی مانده اتفاقات سال 88 باز می گردد که سبب شده است در فضای سیاسی کنونی ایران، مرزهای بین اصول گرایان به اندازه مرز بین اصول گرایان و اصلاح طلبان پر از آتش و دود باقی بماند.

در حال حاضر ده ها مرزبندی سیاسی داخل جناحی و بیرون جناحی در کشور وجود دارد اما چند مرز مشخص  و جدی تر هست که میان طرفین آن ها کسی سر آشتی ندارد؛ احمدی نژادها با لاریجانی ها، احمدی نژادها با اصلاح طلبان، طیف جلیلی با طیف ولایتی، لاریجانی ها با طیف مصباح یزدی، گروه ناطق نوری با احمدی نژادی ها و... .
در واقع، اغلب طیف هایی که دشمنی های عمیق و کینه های جدی نسبت به هم دارند، در میان اصول گرایان هستند. حوادث دو سال اخیر هم این وضعیت را تشدید کرده است و با وجود همه خطرات پیش رو در انتخابات مجلس شورای اسلامی، آن ها در نهایت یک سکوت مقطعی را انتخاب کرده اند و برخی هم احتمالا غیبت خواهند کرد.

در واقع، غیبت و سکوت است که در فضای کنونی تنها داروی موقت تسکین زخم های عمیق اصول گرایی به شمار می رود. این نیز تصویری از فضای کنونی سیاست ایران است؛ بازیگران ارشد اصلاح طلب با زور حکومت وادار به غیبت و سکوت می شوند و بازیگران ارشد اصول گرا با طراحی خودی ها تا همه چیز خوب و عالی به چشم آید و حدادعادل با چشم های خندان دست تکان بدهد؛ مثل دیروز.