احمدی نژاد از جان امام زمان چه می خواهد؟

آرشیو سایت ریاست جمهوری ایران را مرور کنید. 12 مرداد 84، محمود احمدی نژاد در نخستین سخنرانی مهم خویش در مراسم تنفیذ ریاست جمهوری سخن می گوید. سخنرانی اش را با دعای فرج شروع می کند و در طول سخنرانی کوتاهش 4 بار از امام دوازدهم شیعیان یاد می کند.

این رفتار در طول ده سال گذشته، تشدید شده است. در سخنرانی که دیروز در سایت دولت بهار، که مهم ترین رسانه نزدیک به محمود احمدی نژاد است، منتشر شده، احمدی نژاد 41 بار مستقیم از امام دوازدهم شیعیان یاد کرده است.

او دوباره درباره نقشه آمریکا برای امام زمان سخن گفته و هدف نهایی غرب را جلوگیری از ظهور امام زمان دانسته است. این سخنان تازگی ندارند. او نخستین بار به طور صریح درباره نقشه غرب علیه امام زمان، اردیبهشت 87 سخن گفت. سخنان او از تلویزیون پخش شد و جنجال برانگیخت.

از زمان تاکنون، بسیاری از منتقدانش او را به سخره می گیرند، او را متوهم می دانند و در نهایت طرح مکرر این موضوع توسط احمدی نژاد را توهین آمیز و سبب بی اعتبارسازی باورهای مذهبی شیعیان می دانند. با این حال محمود احمدی نژاد مانند همیشه به حرف کسی گوش نمی کند و راه خود می رود.

یک فرض ساده این است که او رابطه نزدیکی با امام دوازدهم شیعیان دارد و این رابطه، نوعی ماموریت برایش ایجاد کرده است. محمد محمدی ری شهری، وزیر پیشین اطلاعات ایران در کتاب خاطرات خود با اشاره به سفر سال 84 احمدی نژاد به عربستان و سخنرانی او در جمع حجاج، گفته است: "صحبت ایشان آن بود که در حال حاضر، امام زمان( عج) جهان را اداره می‏‌کند و هدایت شخص ایشان [احمدی نژاد] هم با خود امام زمان است."

نزدیکان احمدی نژاد پیش از این در یک مستند مذهبی که به بررسی ویژگی های افراد نزدیک به امام زمان پرداخته، از او به عنوان شعیب بن صالح یاد کرده و او را یکی از افرادی دانسته اند که در هنگام ظهور امام دوازدهم شیعیان حضور خواهد داشت.

غلامحسین الهام، عضو هیات دولت احمدی نژاد هم مهرماه 92 در روایتی نزدیک به این باور، گفت احمدی نژاد: "در رجعتی دیگر همراه با امام زمان، حکومت دیگری را پیگیری خواهد کرد."

بنابراین اگر هم او رابطه خاصی نداشته باشد، در حال حاضر احساس برخورداری یک رابطه خاص و تحت توجه یا عنایت امام دوازدهم شیعیان را دارد و همین احساس برای انجام وظیفه کافی است.

اما برویم سراغ ادبیات احمدی نژاد، واژه هایی چون عدالت، عشق، مهرورزی و حق. در نقطه کانونی مقابل این واژه ها،  از جمله مهم ترین مفهومی که محمود احمدی نژاد در سخنرانی های خویش درباره امام زمان بر آن پافشاری می کند، ظلم است. به عنوان نمونه او مهرماه 90 در یک سخنرانی گفته است: "در شرایط کنونی ظلم به حد نهایت رسیده" و "براي اصلاح وضع موجود هيچ گزينه‌اي جز حاكميت امام زمان وجود ندارد."

این باور همسو با باورهای مذهبی گروه موسوم به انجمن حجتیه است. آنها اعتقاد دارند امام دوازدهم شیعیان زمانی ظهور می کند که جهان پر از ظلم شده باشد. طیف احمدی نژاد تاکنون بارها همسویی فکری با انجمن حجتیه را رد کرده اند ولی حداقل در عمل، تفاوت مهمی با خروجی فکری آنها ندارند.

به عبارت ساده تر، محمود احمدی نژاد جهان را در یک مرحله انتقالی می بیند، دورانی که روزگاری به عنوان دوران ظهور صغری یاد شد. داوود احمدی نژاد، برادر محمود احمدی نژاد آبان سال 90، اسفندیار رحیم مشایی را متهم کرد که پیش بینی کرده "امام زمان (عج) قرار است روز شنبه 14 خرداد سال 90، ظهور صغری کند."

مهدی طائب، رئیس قرارگاه سیاسی مذهبی عمار نیز پیش از این علت اصرار محمود احمدی نژاد بر کاندیداتوری اسفندیار رحیم مشایی را چنین توصیف کرده بود: "احمدی نژاد بر این باور است که در دو دوره رئیس جمهور امام زمان (عج) بوده و مشایی نیز منتخب امام زمان (عج) است."

در واقع آنها در این مرحله، خود را ماموران اصلی برای فراهم سازی بهتر مقدمات ظهور امام زمان می دانند. احمدی نژاد در طول هشت سال دولت خویش بارها بر این مفهوم که دولتش سکوی ظهور امام زمان باشد، تاکید کرده است.

علاوه بر ظهور صغری، مفهوم دیگری هم داریم که به نظر می رسد محمود احمدی نژاد از نظر روشی، بیشتر تحت تاثیر آن است: "ظهور آفاقی و ظهور انفسی." این مفاهیم توسط قدرت الله لطیفی مطرح شده است. فردی که از او به عنوان رابط امام زمان یاد می شود. او مدعی است با دستور امام زمان، ساختمان مسجد جمکران را تجدید بنا کرده است.

محمود احمدی نژاد گزاره های مربوط به نقشه غرب علیه امام زمان را مرداد 92 به نقل از این شخص دوباره مطرح کرده است: "حاج آقای لطیفی سال ۸۶ آمد نهاد ریاست جمهوری. خودش برای من تعریف کرد. گفت غربی‌ها به شدت دنبال امام زمان هستند. برای زدن. برای محو کردن اندیشه امام زمان از ذهن مردم ... عین حرف‌های آقای لطیفی را علمای عراق هم به من گفته‌اند."

مرتضی لطیفی، فرزند قدرت الله لطیفی سال 87 در گفت و گو با مجله موعود به تشریح این دو دوره ظهور پرداخته است: "ظهور انفسی به این معناست که برای مقدمة ظهور در نفوس شیعه و غیر شیعه نام و یاد حضرت جاری می‌شود تا بعد از ظهور، مردم با نام ایشان آشنا باشند و غریبه نباشند ... ظهور انفسی حدود پنجاه و پنج سال پیش شروع شده و از آن به بعد آرام آرام نام و یاد حضرت در همه جا جاری و ساری شد ... ظهور انفسی که آغاز می‌شود، در فاصلة خیلی کمی پس از آن، ظهور آفاقی هم اتفاق خواهد افتاد."

بنابراین منطق تکرار مداوم نام امام زمان در سخنرانی های احمدی نژاد بر چنین باوری منطبق است. او در حال انجام ماموریت خویش است.

مهدی خلجی، پژوهشگر مسائل اسلامی پیش از این در گفت و گو با ایران وایر علت توجه ویژه به این امر را چنین توصیف کرد: "بیش‌تر بحث مشروعیت‌بخشی در میان است. وقتی یک دولتی، خود را دولت جایگزین امام زمان می داند، باید رکن و ابزارهای متناسب با این بحث را فراهم آورد."

او سه وجه همه ادبیات ظهور را "امید"، "نیروی تحمل رنج" و "انگیزه برای جنگیدن" توصیف کرد. این سه عنصر را می توان در مجموعه سخنرانی های محمود احمدی نژاد و حامیان سیاسی او نیز به خوبی رصد کرد.

به طور طبیعی، چنین باورهایی سبب می شود محمود احمدی نژاد و یارانش نگران مضحکه شدن و متهم شدن نباشند. محمدشریف ملک زاده، رئیس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در دولت دوم احمدی نژاد، اردیبهشت 92 در یک نشست خبری به خبرنگاران گفت: "حکم خود را از امام عصر(عج) و امام رضا گرفته‌ام و احمدی‌نژاد آن را ابلاغ کرده است. این توهم برای من برکت دارد، بگذارید بگویند ملک‌زاده متوهم است."

چنین باورهایی در ساختار مذهبی جمهوری اسلامی بیگانه نیست. اردیبهشت 87، هنگامی که اظهارات احمدی نژاد با انتقادات برخی روحانیون مواجه شد، احمد علم الهدی، امام جمعه مشهد به شدت از او حمایت کرد. مجموعه سخنرانی های علیرضا پناهیان، روحانی مشهور ادبیات ظهور نیز از الگویی مشابه محمود احمدی نژاد پیروی می کند.

در این زمینه، می توان یک فهرست طولانی نوشت، فهرستی که اغلب آنان از چهره های سیاسی و مذهبی نزدیک به علی خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی محسوب می شوند و در طول دو دهه گذشته، موج های متعدد آخرالزمانی را راه اندازی کرده و تلاش کرده اند با نشانه شناسی حوادث داخل ایران، منطقه و جهان، به مردم توضیح دهند ظهور امام دوازدهم شیعیان نزدیک است.

به عبارت ساده تر، محمود احمدی نژاد حرف های دلخواه اغلب فقهای تندرو شیعه فعال در ایران را می زند، منتها با ادبیات و "پر رویی" خاص خودش، این مهم ترین تفاوت او با بسیاری از مروجان ادبیات ظهور در ایران است.