ماسوله‌ای در آغوش زاگرس

از کوهرنگ به سمت غرب که حرکت می کنی تابلویی نظرت را جلب خواهد کرد که راهنمای حرکت به سوی روستای «سرآقا سید» است. به سمت جاده که می روی باید با جاده آسفالت خداحافظی کنی و قدم در جاده ای خاکی و پیچ در پیچ بگذاری تا به نگین زاگرس برسی. «سرآقا سید» روستایی است که با وجود حفظ اصالت، نامش در بین روستاهای پلکانی ایران کمتر شنیده شده است. وجه تمایز روستا اما به خاطر امامزاده آقا سید است که مقبره اش در انتهایی ترین بخش روستا می درخشد و چون روستا به صورت پلکانی در بالای امامزاده به وجود آمده است نامش را روستا سرآقا سید می گویند.
سر آقا سید روستایی با معماری کوهپایه‌ای و پلکانی و خانه هایی از خشت است که به ماسوله‌ زاگرس شهرت دارد. پنجره‌ها و درهای تمام خانه‌ها رو به طبعیت سبز و البته امام‌زاده باز می‌شود. بیشتر خانه‌های سرآقا سید بدون پنجره هستند و درها تنها منفذ خانه‌ها به شمار می‌آید. معماری این روستا به گونه‌ای است که حیاط هر خانه پشت بام خانه زیرین است و منازل به صورت زنجیر به هم متصل هستند.
مردمان اینجا اما با همه سختی ها کنار آمده و اغلب صمیمی و بی شکایتند. دامپروری و بطور خیلی کم کشاورزی تنها راه های امرار معاش است. در غرب روستا منطقه ای به نام بی آبه وجود دارد که می گویند قبل از حضور آقاسید در این منطقه روستا در آن ناحیه بوده است. چشمه نمکی این منطقه یکی از شیوه های امرار معاش زنان روستا است. هر کدام سهم معینی از این چشمه دارند و در ساعات مشخصی هرکس حوضچه خود را از آب نمکین پر می کند و چند روز بعد از تبخیر آب نمکش بجا می ماند.
روستا با وجود حدود ۳۰۰۰ نفر جمعیت از بین همه امکانات رفاهی فقط برق دارد، نه از درمانگاه مجهز و نه حتی جاده ای آسفالته. سر آقاسید را شاید نشود مکانی برای یک زندگی مدرن دانست و با بارش اولین برف راه ارتباط روستا بطور کامل مسدود و تا بهار سال بعد هیچ ارتباطی با روستا مسیر نیست و گویی آخر دنیاست و ارتباط با همه دنیا قطع می‌شود.