شصت و یکمین روز نافرمانی مدنی زندانیان سیاسی در اوین

استان وایر- ۶۱ روز پیش، دو تن از زندانیان سیاسی محبوس در زندان «اوین» به نام‌های «محمد حبیبی» و «فرهاد میثمی» در اعتراض به «تضییع حقوق زندانیان»، دست به اعتراضی مدنی زدند.
اعتراض مدنی این دو زندانی به موج جدید فشار بر زندانیان و زیر پاگذاشتن حقوق آن‌ها به ویژه در ماه‌های اخیر و در پی تغییر مدیریت این زندان است.
کاهش ملاقات‌ حضوری زندانیان سیاسی تا ممنوعیت دریافت کتاب و نشریات مجاز و محدودیت تماس تلفنی و غیره باعث شدند تا آن‌ها با توجه به آن‌چه نقض صریح مفاد «آیین‌نامه‌ اجرایی سازمان زندان‌ها و اقدامات تاميني و تربيتي كشور» و سایر قوانین جاری کشور در زمینه‌ حقوق زندانیان می‌دانند، از پذیرش برخی قواعد زندان سرباز بزنند و به این شکل به رویه جاری اعتراض کنند.

به دنبال این اتفاق، محمدحبیبی که از فعالان «کانون صنفی معلمان» است و فرهاد میثمی، فعال مدنی، در پی شروع اعتراض مدنی خود از تاریخ ۲۹ مهر تا ٢١آبان ۱۳۹۸ ممنوع‌الملاقات شدند. در ادامه، «برزان محمدی» و «مهدی مسکین‌نواز»، دو زندانی سیاسی دیگر نیز به این حرکت پیوستند.
روز گذشته و در شصتمین روز این اعتراض مدنی، محمد حبیبی و فرهاد میثمی با انتشار نامه‌ای، ضمن اشاره به اعتراضات آبان‌ماه ۱۳۹۸، از استمرار مطالبه‌گری و حق‌خواهی از طریق روش‌های مدنی و مسالمت‌آمیز سخن گفتند. متن این نامه را در ادامه بخوانید:

«بیش از دو ماه است که ما، جمعی از زندانیان سیاسی ( فرهاد میثمی، محمد حبیبی، برزان محمدی، مهدی مسکین‌نواز)، در کنشی اعتراضی به سر می‌بریم؛ کنشی مدنی و مسالمت‌آمیز در اعتراض به نحوه مدیریت زندان و نقض حقوق زندانیان؛ کنشی که تا به امروز با عدم شرکت در آمار جمعی هم‌چنان ادامه دارد.

در طول این دو ماه، فشارهای زیادی از سوی مسوولان زندان وارد شد؛ ممنوع الملاقات شدیم، فرهاد میثمی به زندان گوهردشت تبعید شد و تهدیدهای زیادی صورت گرفت. هم‌چنین در همین روزها در خارج از زندان شاهد اعتراضات مردمی به وضعیت اسفناک معیشتی و اقتصادی بودیم؛ اعتراضاتی که متاسفانه پاسخش سرکوب بود و گلوله. شاید این سوال پیش بیاید که در این شرایط که تعداد زیادی از مادران و پدران این سرزمین داغ‌دار عزیزان‌شان هستند، ادامه این کنش چه ضرورتی دارد؟

پاسخ ما ساده است؛ امثال ما و بسیاری دیگر، نمونه روشنی از قربانیان اعتراضات مدنی هستیم؛ کسانی که فقط به جرم مطالبه‌گری و حق‌خواهی، سال‌های عمرشان را گوشه زندان طی می‌کنند؛ نشانه‌ای از این که در این سرزمین، خلاف آن‌چه که این روزها گفته می‌شود، هیچ‌گونه‌ای از اعتراض از سوی حاکمیت به رسمیت شناخته نمی‌شود.

آن‌هایی هم که در اعتراضات آبان ماه به خیابان آمدند، مطالبه‌گر بودند و جان‌شان را بر سر این حق‌خواهی گذاشتند. آن‌ها وظیفه خود را انجام دادند، پس ما هم موظفیم بر این مطالبه‌گری تاکید کنیم. چاره‌ای نیست، تنها راه پیش روی ما، مطالبه‌گری و حق‌خواهی از روش‌های مدنی و مسالمت‌آمیز است.

این راه را ادامه می‌دهیم تا آدم‌های اشتباهی هم‌چون ضیایی، ریاست زندان اوین را مجبور به تمکین به حقوق انسانی خود در زندان کنیم. قدرت بی‌قدرتان و فریاد بی‌صدایان روزی به ثمر خواهد نشست و این باور عمیق ما است.»

📩اگر به اطلاعات تکمیلی درباره این خبر دسترسی دارید، لطفاً با این ایمیل با ما تماس بگیرید: info@iranwire.com

📞اگر می‌خواهید درباره موضوع این خبر با افراد مسوول تماس بگیرید، لطفاً به فهرست مسوولان در سراسر ایران مراجعه کنید: www.ostanwire.com