کانون صنفی معلمان تهران: امیدی به تدبیر در بهبود نابسامانی‌های آموزش و پرورش وجود ندارد

۲ مهر ۱۳۹۸

خواندن در ۲ دقیقه

کانون صنفی معلمان تهران: امیدی به تدبیر در بهبود نابسامانی‌های آموزش و پرورش وجود ندارد

استان وایر - کانون صنفی معلمان تهران با انتشار پیامی برای آغاز سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ ضمن اشاره به وجود کودکان محروم از تحصیل، مطالبات معطل مانده معلمان و فعالان صنفی زندانی با تاکید بر اصل 30 قانون اساسی و آموزش رایگان، وظایف دولت را بار دیگر یادآور شد. متن این بیانیه را در ادامه بخوانید:

به نام خداوند جان و خرد

گردش چرخ و فلک روزگار، رسیدن مهری دوباره را نوید میدهد، صدای گام هایی کوچک به گوش می رسد؛ صدای شکفتن و جوانه زدن، صدای رویش و رُستن، صدای پای بهار، صدای پای مدرسه می‌آید. اما نه از "تحول"خبری است و نه از تغییرات محسوس. و مایوس کننده‌تر این‌که امیدی به «تدبیر» در بهبود نابسامانی‌های آموزش و پرورش وجود ندارد.

هنوز در ابتدای مهر کودکانی هستند که خاطره‌ای از نشستن پشت میز و نیمکت در ذهن ندارند و فقط نظاره‌گر یک پاییز از کودکی بر باد رفته خود هستند.

معلمی که هنوز با گذشت ماه‌ها و شنیدن وعده‌ها، منتظر واریز حق‌اش است، هر چه برای رسیدن به زندگی می‌دود، مشکلات چند قدم زودتر به آن رسیده‌اند.

مهر شده و هنوز معلمی در گوشه‌ای از زندان خاطرات تخته سیاه، بوی کاغذ کاهی را مرور می‌کند و البته دلتنگی‌هایش را...

هنوز هم در ابتدای فصل برگ ریز، مادری است که دل نگرانی فراموشی «زبان مادری» را برای فرزندش دارد. پدری است که خجالت نداشتن «کمک‌های مردمی اجباری» را به چهره دارد و زیر لب اصل ۳۰ قانون اساسی را زمزمه می‌کند: «دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.»

مهر شده است و با وجود هزاران بار گفتن و نوشتن، آموزش و پرورش ما هم‌چنان راه خود را می رود. آموزشی آمیخته با ایدئولوژی. این مهر نیز ختم به شهریوری خواهد شد که هنوز در کف انتظارات‌مان درجا زده‌ایم اما هم‌چنان به راه خود ادامه می‌دهیم و به امید کوچک‌ترین تغییر از پای نخواهیم نشست.

کانون صنفی معلمان ایران (تهران)، چون سال‌های گذشته، ضمن تبریک آغاز سال تحصیلی، امیدوار است سال جدید، سالی همراه با موفقیت بیشتر برای جامعه فرهنگی کشور و همراهی بیشتر فرادستان با آموزش و پرورش این سرزمین باشد. سالی که با رسیدن به این باور که راه توسعه از آموزش و پرورش می گذرد، جاده‌های خاکی آموزش و پرورش را هر چه زودتر آباد کنند.