کارگر شهرداری: کاش من را در تلویزیون راه می‌دادند

استان وایر- جناب شهردار می‌گوید املاک نجومی را به رفتگران داده‌ام؛ می‌گوید کارگران شهرداری در ثروت ها سهیم شده اند؛ کاش من را در تلویزیون راه می‌دانند، آن وقت از جناب شهردار می‌پرسیدم چرا از پول خودمان یک آجر هم به ما نرسید.

 این درد و دل «علی»، یک راننده شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه است با ایلنا:«سال ها است پول داده‌ایم ولی هنوز انتظار می‌کشیم. اوایل دل‎خوش بودیم، می‌گفتیم شاید اتفاقی بیافتد و ما هم خانه‌دار شویم. حالا دیگر چند سالی می‌شود که قطع امید کرده‌ایم. اما چند هفته‌ای است دوباره داغ دل‎مان تازه شده؛ از روزی که جناب شهردار، کاندیدای ریاست جمهوری شد و شروع کرد از منافع ملی صحبت کردن. از روزی که از منافع 96 درصدی‌ها گفت. از روزی که از ایجاد اشتغال و رسیدگی به کارگران گفت. از همان روز دوباره دردهایمان تازه شده. دوباره یاد این افتادیم که در این سال ها، در شهرداری تهران چه کشیده ایم. یاد وعده‌هایی افتادیم که همه باد هوا از آب درآمدند.»

خانه‌اش در مارلیک کرج است. در یکی از خط های اتوبوس مرکز به جنوب شهر تهران کار می‌کند. روزی دو ساعت یا بلکه بیش تر در راه رفت است و همین‌قدر طول می‌کشد که به خانه استیجاری خود در مارلیک برگردد. می‌گوید به یک واحد فکسنی حوالی پاسگاه «نعمت آباد» هم راضی بودیم اما از ثروت‌های شهرداری تهران همین قدر هم نصیب ما کارگران نشد.

«سهیل» نام پروژه ای است که قرار بود سال 90 به کارگران شرکت واحد تحویل شود. محل پروژه، دور و بر پاسگاه نعمت آباد است. علی می‌گوید: «سهیل، ستاره سهیل شد و به ما نرسید.»

پروژه ای دیگر، «سپیدار 2 و 3» در «پردیس» کرج است که آن هم قرار بود سال 92 تحویل بشود که نشد. کارگران به ایلنا گفته اند ما به تعهدات مالی خود در قبال شرکت تعاونی عمل کردیم اما شهرداری سال ها ست که خلف وعده کرده و ما کارگران را هم با چماق تهدید به اخراج و تعلیق کرده و از گرفتن حق‎مان ترسانده:«نمی دانم حرف‌ها و ادعاهای شهردار تهران را در مناظره‌‌ها چه طور توصیف کنم. جناب شهردار می‌گوید املاک نجومی را به رفتگران داده‌ام. می‌گوید کارگران شهرداری در ثروت ها سهیم شده اند. کاش من را در تلویزیون راه می‌دادند، آن وقت از جناب شهردار می‌پرسیدم چرا از پول خودمان، یک آجر هم به ما نرسید؟ چه طور است که من و همکارانم یک سرپناه 30 متری نداریم. تازه وضع ما از خیلی از کارگران شهرداری بهتر است. ما وضع‎مان از پاک‎بان ها و کارگران غرفه‌داری میادین میوه و تره‌بار خیلی بهتر است. حداقل حقوق‎مان را سر وقت می‌گیریم. بروید سراغ آن ها و ببینید چه خبر است.»

در هر کجای شهر تهران می توان چهره‌های کارگرانی را دید که سخت ترین کارها را در فضای شهری انجام می‌دهند و تنها زمانی که از آن ها در رسانه ها از سوی مدیران شهری نامی می برند، هنگام انتخابات است.

«محمد»، یکی از پاک بان های حوالی «سیدخندان» با چهره ای گرمازده به «ایران‏وایر» می گوید: «از کی تا حالا مدیران شهرداری رفتگر شده اند؟ هر وقت پای تبلیغات و دعوای بین از ما بهتران پیش می آید، آقای شهردار خودش را با ما یک پیاله می کند. آخر ما کجا و آقایان شهرداران کجا؟»

علی با صورت آفتاب‌سوخته باز می گوید: «کاش من را در تلویزیون راه می‌دادند...»