اتاق قانون؛ قسمت سوم: محدودیت های آموزشی برای اقلیت های غیررسمی

در سومین جلسه از برنامه اتاق قانون بنیاد سیامک پورزند به محدودیت های آموزشی و فرهنگی برای اقلیت های غیررسمی از جمله بهاییان و محافل عرفانی پرداخته می شود. مطابق قانون اساسی ایران مذهب رسمی کشور شیعه اثنی عشری است و مسیحیان، کلیمیان و زردشتیان تنها اقلیت های رسمی شناخته شده در قانون اساسی هستند. هرچند قانون اساسی در اصل ۱۴ خود عنوان می کند که دولت جمهوری اسلامی ایران و مسلمانان موظف هستند نسبت به افراد غیرمسلمان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامی برخورد کنند اما در عمل بهاییان از بسیاری از حقوق شهروندی خود از جمله حق تحصلات عالی در دانشگاه ها محروم هستند. در این پادکست به چگونگی نقض حقوق بهاییان و راهکارهایی که بهاییان برای مبارزه با نقض حقوق خویش اتخاذ کرده اند، پرداخته می شود. 

در بخش دوم این پادکست به نقض حقوق محافل و مجامع عرفانی (از جمله دراویش گنابادی و پیروان عرفان حلقه) پرداخته می شود. هر چند نقض حقوق این افراد هیچ گونه مبنا و مستند قانونی ندارد اما قوانین داخلی ایران به گونه ای تدوین شده است که امکان تفسیرهای متفاوت از متن قانون را میسر می سازد. در نتیجه در بسیاری از موارد نقض حقوق این افراد بر مبنای برخی از تفاسیر از متن قانون صورت می گیرد. نکته دیگر آن که هر چند در اصل ۱۴ قانون اساسی عنوان شده است که دولت جمهوری اسلامی ایران موظف است نسبت به غیرمسلمانان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامی برخورد کند اما صحبتی از برابری حقوقی نشده است. همچنین در قوانین مختلف ایران نیز قواعد تبعیض آمیزی علیه زنان و اقلیت های مذهبی وضع شده است. درعمل نیز حکومت عقیده ای به برابری حقوقی انسان ها ( از جمله برابری حقوقی زن و مرد و یا مسلمان و غیرمسلمان) ندارد.