درد نامه‎ی پدر "ستیا"، نوزادی که کپسول خالی اکسیژن جانش را گرفت

استان وایر، پروانه معصومی: ستيا كياني نوزاد دختری که دچار نارسایی تنفسی شده بود پنج شنبه 28 آذر ماه به دلیل خالی شدن ناگهانی کپسول اکسیژن در راه اعزام از بیمارستان ايذه به بیمارستانی در اهواز دچار آسیب های جبران ناپذیر شد و درگذشت. اکنون هژیر کیانی پدر "ستیا" با انتشار "دردنامه" ای جزئیات بیشتری از کمبودها و نارسایی های شبکه بهداشت و درمان ایذه، اهواز، استان خوزستان را روایت می کند، نارسایی ها و کمبودهایی که از دیگر مناطق ایران نیز گزارش شده است.

دردنامه پدر ستیا کیانی

تقدیم به روح پاک همه ی کودکان سرزمینم که بخاطر نبود حداقل امکانات دنیای ما را ترک و پدران و مادران داغداری که به آینده چشم می دوزند.

این مطالب را با شجاعت و بدون پرده می نویسم نه برای خود خواهی خود و جلب ترحم کسانی که به وظیفه قانونی خویش در قبال مردم عمل نمی کنند بلکه بخاطر حفظ جان انسان هایی که به شکل های مختلف در منطقه بختیاری که هربار شاهد یک مصیبت دردناک می باشیم می نویسم و بخاطر حفظ جان نوزادان و انسان هایی که بی گناه و معصومانه تحت بد ترین شرایط بخاطر نبود امکانات یا در بین راه جان خود را از دست می دهند یا امکانات کافی برای نجات جان آنان در کوتاهترین زمان وجود ندارد.

ساعت 11 شب  20 آذرماه 92 فرزند اینجانب به دنیا می آید. پرستاران نوزاد را به بخش نوزادان بیمارستان ایذه بردند که تنها دارای دو یا سه دستگاه انکیباتور است و در محیط وحشت آلود آنجا بستری و توصیه می کنند تا فردا اینجا می ماند فردا به بیمارستان اهواز و پس از رزرو جا در صورتیکه [جا] باشد منتقل می کنیم.

نوزاد تا فردای روز بعد در وحشتکده بیمارستان ایذه دوام می آورد و فردای آن روز پیش از ظهر در یک دستگاه انکی باتور که با طناب به کف و صندلی های آمبولانس محکم شده است در بدترین شرایط آب و هوایی و بارندگی و طوفان و جاده پر چاله چوله ایذه-اهواز منتقل می کنند پدر نوزاد را ملزم می کنند تا با دو دست دستگاه را محکم نگهدار و با پاها مانع از تکان های دستگاه شود تا به اهواز برسند و یک پرستار که از تمام وجود خود مایه می گذارد تا با این وضعیت امکانات به ادامه حیات نوزاد کمک کند. پرستاری که به گفته خود وی اولین بار است که همچنین ماموریتی به وی داده می شود.

شرایط جوی و چاله چوله و جاده لیز مانع از انتقال به موقع نوزاد می شود تکان های شدید و چاله چوله های جاده که بارها همراهان نوزاد را به بالا پرتاب می کند و نوزادی که با تکان های شدید گریه های او در آن شرایط رمقی برای پدر نمی گذارد. زمان به سرعت می گذرد و در میانه های راه تنفس کودک به هم می ریزد و صدای گریه های معصومانه اش در هوای شرجی و دم کرده آمبولانس که تنفس را برای همراهان نیز دشوار نموده است در هم می آمیزد و پدری که جز استمداد از خدا و تلاوت قرآن هیچ دسترسی ندارد نه راه بازگشت و نه راه پیش هیچ کدام یاری نمی کند.

کنتور دستگاه از اتمام اکسیژن خبر می دهد و ضربان قلبی که بالای 195 را نشان می دهد. پرستار به راننده می گوید هرجا امکان پارک و توقف دارد بایستد تا اکسیژن تعویض شود. دقایقی بعد با توقف راننده آمبولانس شدت باد سرد بیرون مانع از باز شدن درب عقب آمبولانس می شود (به گفته پرستار باد سرد با توجه به شرایط نوزاد خطر زنده ماندن را کاهش می دهد) کپسول تعویض می شود، اما دقایقی بعد کپسول دوم هم تمام می شود و این یعنی اینکه هر دو کپسول تست نشده و خالی بوده اند. جسم نحیف کودک و انقباض و انبساط شدید قفسه سینه امیدهای پدر را ناامید می کند. تماس های پرستار با اورژانس 115 بی فایده است و کسی پاسخگو نیست و هیچ جواب روشنی و امید بخشی دریافت نمی کند.

صدای گریه نوزاد دست و پا زدن های مکرر و هوای وحشت آلود آمبولانس و راه طولانی ایذه- اهواز حدود 20 دقیقه نوزاد با تلاش پرستار و هوادهی دستی ادامه می یابد جعبه کوچک مخصوص و کپسول کوچک اکسیژن را باز می کنیم اما باز هم خالی ست. تلاش پرستار و طلب کمک های مکرر از اورژانس باز هم به جایی نمی رسد.

در وردوی شهر اهواز به اولین درمانگاه یا اورژانس می رسیم وارد محوطه می شویم ابتدا از دادن کپسول اکسیژن مضایقه می کنند، پدر، نوزاد را تنها می گذارد و با ورود به اورژانس با خواهش و التماس و گرو گذاشتن کارت، کپسول را تحویل می گیرد بر روی کپسول برچسب تست وجود دارد! درست پس از چند دقیقه حرکت به سمت بیمارستان و در هیاهوی شهر اهواز و تنها پس از 3 دقیقه اکسیژن تمام می شود یعنی اینکه این دستگاه هم خالی بوده پرستار همچنان با یک دست هوادهی دستی را انجام می دهد و با یک دست گوشی و معرفی کد و هزاران خواهش و التماس از مرکز اورژانس اهواز تقاضای رسانیدن کپسول می کند اما باز هم فریادش به جایی نمی سد. موقعیت خود را اعلام می کند (نرسیده به بیمارستان سینا) و فاصله 20 دقیقه ای تا بیمارستان و خواهش های پرستار؛ آقا تو رو خدا یه کد بفرستید نوزاد به اکسیژن نیاز دارد ابتدا می گویند همانجا باشید تا ما برسیم دقایقی بعد می گویند  شما حرکت کنید ما در مسیر خودمان را می رسانیم هنوز بعد از ده روز اورژانس نرسیده است و...

نوزاد در بخش مراقبت های ویژه بستری می شود

روزهای بعد به دلیل تنش های وارد شده هیچگاه تنفس نوزاد رو به بهبودی نرفت... تزریق بیش از اندازه سرم در بیمارستان ایذه سبب افزایش قند خون نوزاد شده است تلاش بخش نوزادان و تقاضای والدین برای انتقال بی نتیجه می ماند چرا که امکان انتقال با شرایط نوزاد امید بخش نیست.

روز چهارشنبه یعنی حدود یک هفته بعد که نوزاد با کمک بخش  nicu  بیمارستان سینا امکان تغذیه با شیر مادر را پیدا می کند تماس تلفنی با والدین برای شیر و مسیر دهدز تا اهواز که امکان انتقال فوری شیر وجود ندارد، شیر فریزر شده یه توصیه بخش nicu  به اهواز می رسد سحرگاه روز بعد تماس تلفنی بخش nicu  و اینکه نوزاد به دلیل عدم بازگشت وضعیت تنفسی از دنیا می رود ...

و شاید همه ی مقاومت وتلاش و بهانه های نوزاد پس از یک هفته  برای نوشیدن  یک بار شیر مادر بود... تا آرامشی ابدی بیابد و دنیای مار را برای همیشه ترک کند و در جوار روح پاک حضرت معصومه که لقب مبارکش، نام کودک بود آرام بگیرد

آری فرشته ی کوچولو "ستیا"ی معصوم حالا در بین ما نیست اما "ستیا"های دیگری در راهند و به توجه و مسئولیت پذیری ما انسان ها سخت نیازمندند تا با معرفت انسانی خویش و احترام به کرامت انسانی مراقبت کنیم و چه بسا فرشتگان کوچکی که در این راه وحشت‎آلود بخاطر نبود امکانات جان می دهند و هیچکس نمی داند...

حالا والدین "ستیا" به احترام همه ی کودکان این سرزمین و برای تسکین آلام خود و آرزوهای به خاک رفته شان آرزوی بزرگتری دارند و تاسیس یک موسسه خیریه به نام "ستیا" برای آموزش فرهنگ سازی و دفاع و حمایت از فرشتگانی که در این سرزمین محروم به دنیا می آیند و خواهند آمد.

تا دیگر هیچ مادری داغ فرزند نبیند و نوزادان پاک و معصوم ما به جای یک هفته مقاومت و نبرد، هفتاد ساله شوند.

 باتشکر
هژیر کیانی پدر ستیا کیانی که بخاطر نارسایی اکسیژن دنیا ما را ترک کرد