هنوز ملت نشده‌ایم؛ لر و ترک و فارس و کردیم

استان وایر، ترمه ایرانی- انتشار مطلبی با عنوان «کارون فقط متعلق به ما خوزستانی‌ها نیست» در وبلاگ «کشورزمین»، نظرهای موافق ومخالف زیادی را به خود کشاند. برخی از شهامت این وبلاگ حرف زدند که در این فضا، چنین نظری را انتشار داده است و بسیاری دیگر انتقادهای تندی نثار نویسنده آن کردند.

 مدیر وبلاگ توضیحی دوباره در مورد نظر خودش که در نقطه مقابل سیل عظیمی از مخالفان انتقال آب کارون به اصفهان قرار دارد، داده است:« درعکس مربوطه، من و دوستم به عنوان یک لر خوزستانی و یک عرب خوزستانی (هم‌زمان یک پرسپولیسی و یک استقلالی) تلاش کردیم تعصب‌زدایی کنیم و دعوت کنیم به منطق گرایی و نگاه ملی. چون معتقدیم نگاه تعصبی و قرار دادن استان ها در مقابل همدیگر، مسایل را امنیتی می‌کند و امنیتی شدن به شدت به ضرر یک مساله زیست محیطی است.در ضمن، این گونه رفتارها هیچ فایده ای هم ندارد. یک نمونه از پلاکاردهایی که فکر می‌کنم مخرب است و نباید تکرار شود، پلاکاردی است که هرمزگانی‌ها جلوی استانداری شان نصب کرده بودند و رویش نوشته شده بود "حسرت ساحل داشتن را به دل شیرازی‌ها می‌گذاریم".
 تابلوی شدیدا مخرب دیگری در خوزستان ما بالای دست‌ها رفت و رویش نوشته شده بود "نفت خوزستان به کام اصفهانی‌ها و تهرانی‌ها". این گونه پلاکاردها به جز ایجاد نفرت و فاصله و امنیتی کردن مسایل، چه کمکی می‌توانند بکنند؟ به جای این گونه رفتارها، می‌توانیم سوار بر یک بالن شویم، از زمین فاصله بگیریم، از میان ابرها به ایران‌مان نگاه کنیم و به‌خاطر وسعت و رنگارنگ بودنش حظ ببریم. سپس بگوییم "ایران زیبای ما در فلان نقطه، فلان مشکل را دارد و باید با تلاش همگانی رفع شود". بگوییم "این گربه عظیم و زیبا در نقطه‌ای به نام خوزستان، به شدت مشکل هوا و آب شرب دارد". بگوییم "این گربه ملوس و بدخواه‌دار ما در نقاط مرکزی، باغ‌هایش یکی یکی بیایان می‌شوند". بگوییم "این گربه زیبا در محل چشمانش اشکی برای شوق ندارد (دریاچه ارومیه در واقع چشم گربه می‍شود)". بگوییم "این گربه زیبا در شهری به نام اراک دارد کودکانی سربی متولد می‌کند". وقتی این مسایل را با نگاه ملی بنگریم، اولا کاملا غیر امنیتی می‌شوند و به راحتی می‌شود راجع به آن‌ها حرف زد، تحقیق کرد، مقاله نوشت، تجمع کرد و ... . دوما امکانات فکری و تجهیزاتی یک کشور بزرگ مثل ایران در راستای رفع آن مشکل خاص متمرکز می‌شوند و با قدری تلاش صادقانه و صمیمانه، آن مشکل پا به فرار می‌گذارد و در افق محو می‌شود. به عبارتی، دریاچه ارومیه خشک می‌شود چون فقط مردم آذربایجان‌ها (غربی و شرقی) نگرانش هستند. چرا نباید از شیراز و کرمان و سمنان پیام‌هایی در خصوص دریاچه ارومیه ارسال شود؟ آیا فقط آذربایجانی‌ها با دریاچه ارومیه خاطره دارند؟ چرا در خصوص سرب اراک نباید اعتراضاتی در تهران و مشهد انجام شود؟ مگر همه ما در هم تنیده نیستیم؟ پس کی می‌خواهیم ملت شویم؟ بیایید با خودمان صادق باشیم و بپذیریم که هنوز ملت نشده‌ایم و هنوز به مسایل‌مان نگاه ملی و سراسری نداریم.»

این وبلاگ‌نویس می افزاید:« از میان این همه پیتزا، تخصص‌مان شده پختن پیتزای مخلوط! یعنی تمایل داریم همه مشکلات را درهم قاطی کنیم و هم‌زمان چند مساله را با هم مطرح کنیم؛ مثلا شاهد بوده‌ایم که پرستارها یا معلم‌های حق‌التدریسی در فلان نقطه تجمع کرده‌اند و در پلاکاردهایشان به قانون اساسی گیر داده‌اند! این را کجای دلم بگذارم؟ ایراد گرفتن از همه قوانین حتی قانون اساسی اقدامی پسندیده و زیباست ولی نه وقتی که برای یک مشکل صنفی گرد آمده‌ایم. وقتی مشکلات معلمان با قانون اساسی گره بخورد نتیجه معلوم است. هم تعدادی از معلمان بی‌خیال می‌شوند و هم مساله ابعاد امنیتی پیدا می‌کند و الفاتحه. شاید اشتباه می‌کنم، ولی فکر می‌کنم صرف انرژی در یک مساله خاص بسیار مفیدتر از این است که همه حرف‌هایمان را با هم بزنیم.»

نکته سومی که این وبلاگ نویس به آن اشاره دارد، بی‌توجهی به حقوق شهروندی است:«نه تنها در ایران بلکه در تمام دنیا یک رسم غلط به نام "تجمع و اعتراضات مردمی در خیابان‌های مسکونی" وجود دارد؛ برای نمونه، وقتی ده‌ها هزار نفر در خیابان نادری اهواز و اطراف آن جمع شوند، باعث خوشحالی دعوت کنندگان و فعالان اجتماعی می‌شوند و پیغام مهمی به مدیران استان انتقال می‌دهند ولی هم‌زمان باعث گرفتاری برای ساکنان خیابان نادری و اطراف می‌شوند. اگر در زمان تجمع یک خانم یا آقای سال‌خورده در یکی از ساختمان های مسکونی نادری نیاز به آمبولانس پیدا کند، چگونه می‌توان مسیر دسترسی را فراهم کرد؟ اگر در زمان تجمع در خیابان نادری، خانه‌ای آتش بگیرد چطور می‌تواند از خدمات آتش نشانی بهره بگیرد؟ بنابراین، شاید در حین انجام بحث‎هایی که برای مسایل اجتماعی شهرهای مختلف انجام می‎شود، بتوانیم برای این مساله هم راهکاری ارایه بدهیم. قطعا استانداری هرمزگان تنها محل مناسب برای تجمع مردم نیست. می‌توان در محل پلیس‌راه بندرعباس-لنگه هم تجمع کرد و پیغام خود را رساند بدون این که برای بخشی از منازل دردسر ایجاد و محاصره شان کنیم. »