«بهروز بوچانی»، روزنامهنگار و نویسنده اهل ایلام که حدود شش سال است در اردوگاهی در جزیره «مانوس»، در پاپوآ گینهنو بهسر میبرد، به مناسبت دریافت جایزه ۱۰۰ هزار دلاری «ویکتوریا» و جایزه بهترین کتاب غیرداستانی سال استرالیا به ارزش ۲۵ هزار دلار این کشور، پیامی را منتشر کرد و نوشت: «بگذارید همگی ما امشب برای قدرت ادبیات جشن بگیریم.»
این روزنامه نگار محبوس با رمانی به نام «رفیقی ندارم بهجز کوهستان» که آنرا در پیامرسان «واتسآپ» نوشته است، در حالی توانست عنوان ارزشمندترین جایزه ادبی استرالیا را کسب کند که امکان خروج از جزیره ای که در آن محبوس است و دریافت جایزه خود را ندارد.
او نوشته است: «زمانی که شش سال پیش با یک قایق فرسوده به جزیره "کریسمس" رسیدم، ماموران ادارە مهاجرت من را به دفتری فراخواندند. یکی از ماموران گفت که ما شما را به کمپی در جزیره "مانوس" در قلب اقیانوس آرام تبعید میکنیم. به او گفتم که من یک نویسندهام. اما او تنها پوزخندی زد و بلافاصله به ماموران قوی هیکلی که آنجا بودند، دستور داد من را ببرند. من این تصویر را سالها است که در ذهنم نگاه داشتهام؛ حتی زمانی که این رمان را مینوشتم و حتی همین الان که دارم این سخن رانی را مینویسم.»
بوچانی با تاکید بر رفتارهای تحقیرآمیزی که با مهاجران در این جزیره می شود، نوشته است:«اما زمانی که به مانوس رسیدم، تصویری دیگر در ذهنم خلق کردم؛ تصویر رمان نویسی جوان در زندانی دور دست. بعضی وقتها نیمه برهنه در داخل زندان و در کنار حصارها قدم میزدم و نویسندهای را تصور میکردم که اسیر شده است. این تصویرسازیها برای من جهت غلبه بر بیمها و سختیها الهامبخش بودند. سالها است این تصاویر را در ذهنم نگاه داشتهام؛ حتی زمانی که مجبور میشدم برای دریافت غذا در صفهای طولانی بایستم و یا دیگر حقارتها را تحمل کنم. بهتر است بگویم اینها تصاویری هستند که برای سالها با خود حمل کردهام. این تصاویر همیشه به من کمک کردهاند تا از شان و منزلت انسانیام پاسداری کنم. تصاویری الهامبخش تا هویت خودم را به عنوان یک انسان حفظ کنم. در واقع، من این تصاویر را برای مقابله با تصویری که سیستم سعی میکرد بر ما تحمیل کند خلق کردم.»
او افزوده است: «بعد از سالها مبارزه با سیستمی که به طور کامل هویت انسانی و فردیت ما را نادیده میگرفت، خوشحالم که به این جا رسیدهایم. بودن من در این جا و در برابر شما ثابت میکند که هم چنان کلمات قدرت این را دارند که روشهای ضدانسانی سیستمها و ساختارهای قدرت را به چالش اساسی بکشند. من همیشه گفتهام که به قدرت کلمات و ادبیات باور دارم. من باور دارم که ادبیات توانایی تغییر را دارد و می تواند سیستم و قدرت را به چالش بکشد. ادبیات قدرت این را دارد که به ما آزادی بدهد. بلی این واقعیت دارد. »
بوچانی نوشته است: «من سالها در قفس بودهام اما ذهن من همیشه واژهها را خلق میکردند و همین واژهها من را از مرزهای این زندان و این جزیره عبور دادهاند. این واژه ها من را به دنیای بیرون از زندان و به مکان های ناشناخته رساندهاند. به طور واقعی باور دارم که کلمات بسیار قوی تر از نردهها و سیمهای خاردار زندان هستند. اینها تنها شعار نیستند، من یک ایده آلیست نیستم و اینجا خیالپردازی نمیکنم، بلکه این کلمات را به عنوان انسانی واقعی میگویم که اینجا، در این جزیره، به مدت شش سال به زور به گروگان گرفته شده است. کسی که شاهد شگفت آورترین تراژدیهای انسانی در این مکان بوده است.»
برنده مهم ترین جایزه ادبی استرالیا اضافه کرده است: «این واژهها به من اجازه میدهند تا امشب در حضور شما ظاهر شوم. با فروتنی هر چه تمامتر، میخواهم بگویم که این جایزه یک پیروزی است. این نه تنها یک پیروزی برای ما است بلکه یک پیروزی برای ادبیات و هنر و فراتر از همه اینها، یک پیروزی برای انسانیت است. پیروزی برای انسان بودن و شان و منزلت انسانی او است. این پیروزی بر سیستمی بود که هیچگاه هویت انسانی ما را به رسمیت نشناخت. این پیروزی علیه سیستمی بود که ما را به اعدادی ریاضی و هویتهایی ماشینی و مکانیکی تقلیل داده بود. عمیقا خوشحالم که میبینم این سیستم بسیار پیچیده مدرن که همیشه شبیه یک هیولا بر ما ظاهر شده، در برابر قدرت کلمات و ادبیات با خفت زانو زده است. این لحظهای زیبا و شگفت آور است. بگذارید همگی ما امشب برای قدرت ادبیات جشن بگیریم!»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر