پل چهارراهِ مخبروالدوله، چهارطرفِ چهارراه را به هم متصل مى كرد. وقتى بالاى پل ايستادم، رو به ضلعِ جنوبى به كوچه اى پر از لباسِ عروسى فروشى خيره شدم. كمى راست تر روبهِ رويم، ساختمانى حداقل مربوط به صد سالِ پيش. ويترينى داشت كه جلويش را برگ هاىِ درخت پوشانده. رمز و رازى در معمارى اين ساختمان بود كه باورم نمى شد، اين مكان متعلق به تهران است. برايم عجيب بود كه چه كسانى داخل اين ساختمان هستند و پنجره هاى آن را با لباسِ عروس مزين كرده اند.
به قول بهمن جلالى مانند روح هايى بودندكه از بالا نظاره گر آدم هاى روى پل بودند. از پله هاى تنگ و باريك ساختمان بالا رفتم، متوجه شدم داخل ساختمان دوزندگان هستند؛ پسرانى جوان از طبقه ىِ كارگر به شوقِ ورزیدن، براى دخترانى لباسِ خيال مى دوزند و سالنى با انبوهى از لباسِ عروس.
فضايى ناآشنا، غريب و خاموش. كارگاه هاى دوزندگى مخبروالدوله محيطى مردانه در ظاهرى زنانه شكل گرفته همراه با صداى راديوىِ پيرمرد، صداىِ خندان پسركِ بالا تنه دوز يا صداىِ قيچىِ مردِ حريرى.
عکس‌ها و توضیح از فیس بوک تهمینه منزوى
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر