زندانیانی که حق تماس تلفنی ندارند

«علی» یکی از ساکنان بند 12 زندان «رجایی شهر»، مهم ترین دل مشغولی های این روزهایش، تشدید محدودیت های مربوط به تماس تلفنی است که با دخالت دادستانی تهران وضع شده است.

بر اساس آیین نامه سازمان زندان ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور و طبق قوانین قضایی، هر زندانی حق دارد از طریق تلفن با خانواده اش در تماس باشد. اما از سال ۸۸ با دستور دادستانی تهران، امکان تماس تلفنی زندانیان بندهای سیاسی با تنگنا مواجه شده و اعتراض گسترده زندانیان هم راه‎گشا نبوده است. تلفن زندانیان این بندها از تابستان سال 1388 جمع آوری شد و دادستانی تهران حکم به ممنوعیت تماس توسط زندانیان سیاسی را صادر کرد.

مهرماه سال 1391 جمعی از زنان سیاسی زندان «اوین» در اعتراض به نداشتن امکان تماس تلفنی و محدودیت ارتباط با اعضای خانواده هایشان دست به تحصن دسته جمعی زدند؛ اعتراضی که بی نتیجه ماند. امسال در ایام نوروز مانند چند سال گذشته، اغلب زندانیان بند 350 اوین و سالن 12 زندان رجایی شهر نتوانستند حتی در حد یک تبریک ساده برای فرا رسیدن سال نو با خانواده هایشان تماس تلفنی برقرار کنند.

به گفته «علی»، آن ها در جریان بازدید معاون دادستان تهران از این زندان در اسفندماه سال ۹۴، نسبت به محدودیت های تلفنی اعتراض کرده و از معاون دادستان خواستار رفع این ممنوعیت شده و درخواست کردند نسبت به برقراری یک تماس 10 دقیقه ای با خانواد هایشان دستور لازم را صادر کند: «بعد از اصرار و درخواست زیاد، اجازه یک تماس کوتاه تلفنی به زندانیان داده شد، آن هم یک بار و به مدت 10 دقیقه برای هر زندانی در ایام عید. اما آقای "مضارعه"، کارمند ارشد حفاظت زندان به بدترین شکل این دستور را اجرا کرد و از همین درخواست ساده زندانیان برای پرونده سازی در مورد آن ها بهره برد.»

طبق گفته این زندانی، یکی از زندانیان که ماه ها بوده با خانواده اش تماس تلفنی و ارتباط نداشته، بعد از دستور معاون دادستان اجازه تماس تلفنی می گیرد. او در حین مکالمه با مادرش و تبریک عید، متوجه حضور یکی از ماموران حفاظت زندان می شود که در حال گوش دادن به مکالمه آن ها است. به این موضوع اعتراض می کند اما کارمند حفاظت زندان بلافاصله دستور کتبی را به او نشان می دهد که طبق آن دستور، تماس زندانی ها باید تحت نظر باشد تا از خروج اطلاعات داخل زندان جلوگیری شود. بین زندانی و کارمند بخش حفاظت مشاجره پیش می آید و حین مشاجره، زندانی می گوید: «تو هم با آن رهبرت!»

حال برای این زندانی، یک پرونده جدید به اتهام «توهین به مقام معظم رهبری» تشکیل می شود. پرونده این زندانی اکنون برای رسیدگی به دادگاه انقلاب فرستاده شده است.

«محسن»، دیگر زندانی ساکن این زندان می گوید: «سیستم زندان‏بانی کشور و قوه قضاییه، زندانیان عقیدتی و امنتیی را با این روش ها و توهین و تحقیر و با ایجاد بحران و دل مشغولی های خرد و کوچک، تحت فشار نگه می دارد تا به اهدافش برسد و زندانیان معترض را ساکت کند.»

«اکبر» از زندانیان سابق بند «دو الف» وابسته به سپاه پاسداران در زندان اوین بوده است: «من هر دو بند انفرادی دو الف و 209 زندان اوین را تجربه کرده ام. در هر دوی این بندها، تلفن و تماس تلفنی نوعی ابزار فشار در دست بازجویان برای به اطاعت کشاندن زندانی بود. با این روش، طاقت زندانی سیاسی را به انتها می رسانند. آن ها در زمان بازجویی های من و وقتی در انفرادی بودم، به من می گفتند امروز اجازه دارم با خانواده ام تماس تلفنی برقرار کنم. تلفن را به دستم می دادند و من شماره خانواده ام را می گرفتم اما به محض این که صدای یکی از اعضای خانواده ام از آن سوی خط به گوش رسید، مکالمه را قطع می کردند تا به این شکل مرا درگیر آشفتگی روانی کنند. برگه اعتراف را پشت بند این ماجراها می گذاشتند جلویم و می گفتند اگر آن چه را که آن ها می خواهند بنویسم و امضا کنم، اجازه تماس تلفنی با خانواده ام را خواهم داشت.»

این زندانی می گوید: «سهمیه هر متهم بندهای انفرادی بعد از تمام شدن دوره بازجویی های فشرده، هر هفته 10 دقیقه تماس است. متهم در زمان برقراری این تماس های کوتاه، تحت نظر است؛ بازجو کنارش ایستاده و تمامی مکالمه ها هم زمان ضبط می شوند.»

او می گوید شاهد زندانیان زیادی بوده که عملا تحمل بی خبری از اعضای خانواده هایشان را نداشته اند و به درخواست بازجویان پاسخ مثبت داده اند: «تصورش را بکنید بر شما اتفاقات زیادی گذشته که کسی از آن ها خبر ندارد. شما را تحت فشار و شکنجه گذاشته اند، بیش از هر زمان دیگری در آن لحظه ها شنیدن صدای دختر و پسر یا همسر و پدر و مادرتان می تواند موجب تسلای خاطر و التیام دردهایتان بشود. بیش تر از هر وقت دیگری در زندگی به این که باور کنید آن ها در زندگی شما حضور دارند، احتیاج دارید ولی بازجو این از مساله برای فشار بیش تر استفاده می کند.»