زندانی ها همیشه لباس دالتون ها را می پوشند؟

«ورود بابک زنجانی با لباس دالتون ها»؛ این تیتر یک رسانه اصول گرا بود هنگام برگزاری دادگاه «بابک زنجانی». برخی هم در توییتر با اشاره به حضور وی و دو نفر از شرکایش در دادگاه، به کنایه نوشته بودند یکی شون کمه. منظور آن ها محمود احمدی نژاد بود!

احتمالا این توصیف به ذهن هرکسی که گذارش به راهروی دادگستری افتاده و یک زندانی را در لباس راه راه آبی و سفید که معمولا تمیز، اطو شده و شسته رفته است، دیده، به ذهنش خطور کرده. این لباس را زندانی فقط در زمان اعزام به بیمارستان یا دادگاه و یا هر اعزام دیگری به بیرون از محیط زندان می پوشد و داخل زندان کاربردی ندارد.

داخل زندان، زندانی ها مجاز به استفاده از لباس های شخصی خودشان هستند. هر چند ماه یک بار آن ها اجازه دارند لباس های شخصی مورد نیازشان را با توجه به فصل پیش رو، از طریق خانواده هایشان وارد زندان کنند. به این ترتیب، هم مشکل پوشش زندانی ها حل می شود و هم کمبود بودجه سازمان زندان ها؛ سازمانی که ناچار است وسایل مورد نیاز چند صد هزار زندانی را در سراسر کشور تامین کند و همیشه هم از مشکل کم بودجه در حال نالیدن است.

با شروع هر فصل نو، زندانی ها اجازه دریافت لباس تازه دارند. روی تابلوهای همه بندها، تابلوی بالای در ورودی زندان و نیز محل عبور و مرور ملاقات کننده ها اطلاعیه ای با عنوان «قابل توجه کلیه زندانیان و خانواده محترم آنان» به چشم می خورد که خبر از زمان دریافت لباس تازه برای افراد زندانی می دهد.

 در این اطلاعیه، توضیحات لازم در مورد کمیت و کیفیت لباس هایی که زندانی می تواند دریافت کند و شرایط دریافت آن داده می شود. البته اطلاعیه بند زنان متفاوت از بند مردان است و غالبا در معرض عموم نصب نمی شود.

زنان زندانی می توانند با تایید پزشک زندان، اقلام بهداشتی هم‌چون لوسیون مرطوب کننده، شامپو یا تقویت کننده مو و ژل نیز دریافت کنند که دریافت این وسایل بهداشتی، مراحل اداری خاصی دارد؛ پزشک زندان باید تایید کند و این تاییدیه باید توسط رییس زندان مورد قبول واقع شود. وسایل بهداشتی را به کارمند مربوطه تحویل می دهند و قبل از این که به دست زندانی برسد، به طور دقیق مورد بازرسی قرار می گیرند. گاه اگر وسایل ارزشمندی فرستاده شده باشد، به سرقت رفته، یا به عبارتی، گم می شوند و امکان پی گیری هم نیست.

ملحفه، روبالشی و پرده نیز تقریبا همین مسیر را طی می کنند. ورود کفش ورزشی، کفش طبی و دمپایی به زندان نیز همین قاعده را دارد.البته گزارش های بسیاری از سوی زندانی ها در مورد مفقود شدن وسایل ارزشمندشان در مسیر دریافت وجود دارد که تقریبا هم هرگز پی گیری نمی شوند و به جایی نمی رسند.

لباس ها را نگهبان های زندان از در ورودی تحویل می گیرند اما آن ها را به یک باره تحویل زندانی ها نمی دهند. برای جلوگیری از آغشته بودن یا جاسازی مواد مخدر، لباس ها یک بار توسط عوامل زندان شسته شده و در نهایت به زندانی تحویل داده می شوند.

کمربند، گردن بند، مچ بند، کفش و ساعت اما مشمول این قانون نیستند و ورود آن ها به زندان مجاز نیست. اگر هم هنگام پذیرش، یک محکوم این اقلام را با خودش داشته باشد، آن ها را  به انبار زندان منتقل می کنند و تا زمان آزادی به او تحویل نمی دهند.

انبار زندان یک سوله بزرگ است که ساک زندانی ها یا لوازم شخصی آن ها مثل چاقو، ساعت، کمربند، عکس وابستگان، کیف پول و چیزهایی از این دست را بعد از این که از زندانی تحویل گرفتند، درون یک نایلون بزرگ بسته بندی و شماره گذاری کرده، در این سوله تا زمان آزادی یا انتقال نگه‎داری می کنند.

اما وسایلی که یک زندانی مجاز به وارد کردن به زندان است، شامل چراغ مطالعه، پتوی یک لایه، رو بالشی، جوراب، شلوار و پیراهن است؛ اقلامی که زندانی می تواند از آن ها در داخل بند و اتاقش استفاده کند.

کارمند یا نگهبان مربوطه در بخش تحویل لباس ها در قبال دریافت لباس، یک برگه یا رسید به خانواده زندانی تحویل می دهد. همین اقدام هم در زمان ورود یک زندانی تازه وارد انجام می شود و قبل از انتقال وسایلی که باید به سوله و انبار منتقل شود، یک رسید که شرح وسایل دریافتی زندانی است را به او تحویل می دهند.

اما فروشگاه زندان هم لباس هایی برای عرضه به زندانی ها دارد. شلوار چینی یکی از معروف ترین این لباس ها است؛ شلواری سه یا چهار جیبه که دو جیب هم پشت شلوار تعبیه شده است.

شلوار معروف به «شلوار شیرازی» یا «سندبادی» و یا «سوزنی» تقریبا همه گیرترین و بدقواره ترین شلوار مورد استفاده زندانی ها است که با وجود این که موضوع شوخی و تمسخر زندانی ها است اما از استقبال بی نظیری برخوردار است.

معمولا در شروع هر فصل، زندانی می تواند دو شلوار گرم، دو پیراهن، دو پلیور، دو عدد زیرپوش، دو عدد شورت، دو جفت جوراب و دو عدد تی شرت از طرف خانواده اش دریافت کند. هم‎زمان نیز می تواند وسایل مازاد و غیرقابل استفاده خود را هم‎چون لباس، صنایع دستی، کتاب و سایر وسایلی را که دیگر قابلیت استفاده ندارند، توسط کارمند بخش مربوطه به خانواده اش برگرداند.