کودکانی که محل بازی و کارشان سطل‌های زباله است

تماشا در یوتیوب

شهروندخبرنگاران ایران‌وایر

این گزارش تصویری را «مهدی»، شهروند خبرنگار ایران‌وایر، از تهران تهیه و ارسال کرده است. مهدی در توضیح این گزارش نوشته است: این کودکان باید در مدرسه یا زمین‌های بازی باشند، نه اینکه برای یک لقمه نان مجبور بشوندزباله‌گردی کنند. هیچ سطل زباله‌ای محل بازی هیچ کودکان نیست، کلاس درس هم نیست اما این کودکان در این سطل‌زباله‌ها بزرگ می‌شوند.

دو سال پیش «ناهید تاج‌الدین» عضو هیات رییسه کمیسیون اجتماعی مجلس، در گفت‌وگو با خبرگزاری دولتی ایران، تسنیم، آمار کودکان کار را ۳ تا ۷ میلیون نفر اعلام کرده بود.

به گفته برخی از کارشناسان اجتماعی با توجه به وضعیت بداقتصادی در ایران، تعداد کودکان کار در یک سال گذشته افزایش چشم‌گیری داشته است.

مهدی می‌گوید: «در حال برگشت از محل کارم بودم. خیلی خسته و آهسته به سمت خانه می‌رفتم و هوا بسیار گرم بود. از دور متوجه دو کودک ۱۰ یا ۱۲ ساله شدم که درون سلطل‌های زباله مشغول گشتن و پیدا کردن مواد بازیافتی هستند.

فاصله‌ام با آنها زیاد بود به همین دلیل در طول یک خیابان با هم مسیر بودیم بعد به سطل دیگری رسیدند و بدلیل کوچک بودن اندام‌شان نتوانستند از بیرون سطل کارشان را انجام دهند. یکی از کودکان به درون سطل پرید و مشغول گشتن شد.

به آنها نزدیکتر شدم. کودکی که داخل سطل بود از کودک دیگر خواست تا به او ملحق شود، ظاهرا پلاستیک زیادی در سطل پیدا کرده بود.»

مهدی تصمیم داشته به آن‌ها کمک کند اما موفق نشده: «خواستم کمک‌شان کنم، بهشان پولی بدهم برای همین دنبالشان رفتم. اما ترسیدند و فکر کردند مامور شهرادی هستم یا می‌خواهم اذیت‌شان کنم، وقتی متوجه من شدن که دارم دنبالشان می‌روم و قصد دارم بهشان برسم فرار کردند.»

«مریم»، یکی دیگر از شهروندخبرنگاران ایران‌وایر که در حوزه کودکان کار فعالیت می‌کند او می‌گوید: «اغلب این بچه‌ها کرایه‌ای هستند و یا سرکرده‌ای دارند. خیلی وقت‌ها ما برای حرف زدن با این کودکان وقتی جلو می‌رویم سرکرده آنها که از دور مواظب آنهاست به سراغ‌مان می‌آید چند بار درگیر حتی دعوایمان شده است اما خب بچه‌ها فرار کرده‌اند و قبل از اینکه پلیس هم برسد همه چیز از بین رفته‌است. بارها با نیروی انتظامی مکاتبه کرده‌ایم. یا گفته‌اند به ما ارتباطی ندارد و شهرداری و بهزیستی باید کاری بکند یا گفته‌اند شکایت کنید، اما از چه کسی باید شکایت کنیم؟ از دولت که امکانی برای زندگی سالم این کودکان فراهم نکرده است؟ وقتی هم در شبکه‌های اجتماعی عکس و فیلمی منتشر می‌کنیم عده‌ای از فعالین سیاسی و اجتماعی دست جمعی حمله می‌کنند که چرا حریم شخصی کودکان را رعایت نمی‌کنید یا اینکه می‌گویند مگر در آمریکا و اروپا کودک کار نیست. از طرفی دیگر اگر زیاد در این حوزه فعالیت عمومی داشته باشیم نیروهای امنیتی به سراغ‌مان می‌آیند که در آن صورت هم خودمان دچار درسر می‌شویم و هم کمکی که به این کودکان می‌توانیم، بکنیم محدود می‌شود. برای همین من یکی تصمیم گرفته‌ام بدون هیچ حرف و خبری کار کنم.»

مریم و دوستانش در چند محله از تهران به صورت هفتگی برای این بچه‌ها غذا و لباس‌های دست‌دوم تهیه می‌کنند. مریم به ایران‌وایر می‌گوید: «ما خودمان بدون اینکه بخواهیم رد و نامی ازمان در شبکه‌های اجتماعی باشد، که علتش هم مشکلات امنیتی است، از دوستان‌مان خواسته‌ایم لباس‌های قدیمی و اضافه خودشان یا کودکانشان را در اختیارمان بگذارند. لباس‌ها را جمع می‌کنیم، می‌شوریم و هفتگی بین این کودکان توزیع می‌کنیم. برایشان غذا درست می‌کنیم و هفته‌ای یک بار به برایشان غذا می‌بریم، درست است که هفته‌ای یک بار کم است اما خوب هم واقعا هزینه‌اش را نداریم و هم نمی‌خواهیم نیروهای امنیتی حساس بشوند».