برای رفتن به خانه هنر «هدی» باید از کوچه‌های خاکی محله «شیرآباد» بگذری. کارخانه نمک، «کریم آباد» و پشت گاراژ را رد کنی تا برسی به جایی که این روزها حدود 180 زن و 200 کودک و نوجوان محروم محله‌های شیرآباد، «دایی آباد» و «همت آباد» زاهدان را تحت پوشش دوره های آموزشی خود قرار داده است.
خانه هنر، دانش و یاری «هدی» پروژه ای بود که «هدی صابر» در زمان حیاتش، نخستین سنگ بنای آن را گذاشت تا حالا بعد از این همه سال، زنی با روبند سفید و دست های پینه بسته، برایش خدابیامرزی بفرستد و به عکس سیاه و سفید قاب گرفته او روی دیوار این خانه اشاره کند که کیفیت زندگی آن ها را بهتر کرده است.
هدی صابر، پژوهشگر، روزنامه نگار و فعال مذهبی و یکی از مسوولان مجله توقیف شده «ایران فردا» به یکی ازدوستانش گفته بود روشنفکرها می گویند «طبقه متوسط»! پس فقرا چه می شوند؟ صابر دغدغه فقرا را داشت. دوستش می گوید: «او جوانمردی آستین بالا و پاشنه ورکشیده، پهلوانی کارشناس، مجاهد راه خدا و خلق و به تغییری از خودش، عضو فعال هستی بود.»
صابر 12 خرداد 1390، در حالی که به دیلی فعالیت های سیاسی خود در «اوین» زندانی بود، در اعتراض به مرگ مشکوک «هاله سحابی» در مراسم تشییع جنازه پدرش، «عزت الله سحابی»، از بنیانگذاران «نهضت آزادی ایران»، دست به اعتصاب غذا زد و 9روز پس از آن، در روز بیست و یکم خردادماه سال 1390 دربیمارستان «مدرس» تهران درگذشت. مسوولان زندان علت مرگ او را نارسایی قلبی عنوان کردند اما هم بندی های او گفتند هدی قبل از انتقال به بیمارستان، از سوی ماموران امنیتی زندان مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود.
هدی صابر پژوهش های بسیاری در زمینه راه اندازی نهادهای خیریه و سازو کارهای آن انجام می داد. در یکی از پروژه هایش در باب توانمندسازی یک گروه هدف 300 نفره از جوانان بیکار در خرمشهر و آبادان، بسیاری از آن جوان ها سال ها بعد در حوزه اشتغال به خوداکتفایی رسیدند.
به خانه هنر هدی زنگ می زنیم. خانمی که به تلفن جواب می دهد، با این که حاضر به معرفی خودش نیست اما با صبر و حوصله به همه سوالات «ایران وایر» پاسخ می دهد. او در انتهای توضیحاتش می گوید بهتر است برای کسب اطلاعات بیش تر در مورد موسسان این خانه، با دفتر «بنیاد توسعه کارآفرینی زنان و جوانان» تماس بگیریم.
به گفته او، با این که خانه هنر، دانش و یاری هدی در سال 1393، چند سال بعد از مرگ هدی صابر، به کوشش «بنیاد توسعه کارآفرینی زنان و جوانان» راه‌اندازی شد اما متاثر از تلاش ها و پروژه هایی بود که خودش طرح ریزی و پی گیری کرده بود.
به گفته این خانم مسوول، حدود 400 زن و کودک و نوجوان اهل محله های شیرآباد، دایی آباد و همت آباد زاهدان در این خانه مشغول آموزش مهارت های زندگی هستند و خود را مدیون آن جا می دانند.
در حال حاضر زنان سوزن دوز منطقه در دوره های مهارتی و آموزش خوداشتغالی خانه هنر، دانش و یاری هدی شرکت می کنند.
از او در مورد تامین هزینه های این خانه می پرسیم. می گوید: «هزینه های ما توسط سازمان های مردم نهاد و خیرین و هم چنین اجرایی کردن پروژه های مشترک با دستگاه های دولتی و حق اشتراک اعضا تامین می شود.»
«خاطره»، یکی از داوطلبان کمک به کودکان محروم منطقه شیرآباد در خانه هدی است. او می گوید ما با سه گروه متفاوت سر و کار داریم: «زنان سوزن دوز و محروم منطقه شیرآباد، همت آباد و دایی آباد که زیر بخش "ترویج خوداشتغالی"، کارهای دستی انجام می دهند. آن ها قبل از راه اندازی خانه هدی، جایی برای عرضه محصولاتشان نداشتند. کاری که ارزش آن سه میلیون تومان بود را می فروختند به دلال ها 500 هزار تومان. حالا آنهااین جا آموزش می بینند و زمینه عرضه کارشان فراهم می شود. کودکان محروم منطقه هم به ویژه تابستان ها در بخشی به نام "گروه هدف نگین"، در خانه هدی آموزش می بینند. اما گروه سومی که مایل هستند به دو گروه هدف نخستین خدمات داوطلبانه بدهند، هم بخشی از مخاطبین ما هستند. سعی می کنیم گروه های فعال و داوطلب در منطقه را به شکل شبکه به هم متصل کنیم تا تلاش‌هایمان هدفمند باشند.»
خاطره ما را به «مریم ناصرمیر» معرفی می کند. می‌گوید او یکی از فعال ترین ها است. مریم یکی از زنان سرپرست خانوارشیرآبادی است که اموراتش با سوزن دوزی می گذرد.
او می گوید تغییرات محسوسی بین کار سوزن دوزی الان و تلاش سابق اووجود دارد؛ تغییراتی که آن را مدیون آموزش های خانه هنر هدی می داند: «من سوزن دوزی را از مادرم یاد گرفته بودم. سوزن دوزی در خون دختران بلوچ است. اما کارم اصولی نبود و ایراد زیاد داشت. نتیجه ماهها تلاشم را با حداقل سود، دست دلال ها می دادم و خستگی به تنم می ماند. مشتری مستقیم و بلاواسطه نداشتم، یعنی راهی برای ارتباط با مشتری بلد نبودم. الان رشدم را حس می کنم. خانه هدی کمک می کند ما به بازارهای محلی و استانی دسترسی داشته باشیم. حتی یکی دو بار عکس کارم را گذاشته بودند توی اینترنت و یکی دو مشتری خارجی از کار من خوششان آمده بود و من با فروش یکی دو قلم جنس، به اندازه شش ماهم جلو افتادم.»
مریم می گوید پسر 14 ساله اش را هم تابستان ها می فرستد خانه هدی: «این تابستان او یاد گرفت چه طور در زمینه های مورد علاقه اش چیزهایی تولید کند و چه گونه در بازارچه های محلی و نمایشگاه ها آن ها را بفروشد. بچه ها کیک و کلوچه محلی می پختند و می فروختند. چیزهایی از قبیل جا مدادی، دفتر و کیف دست ساز یا کوچک چرمی هم درست می کردند.»
می گوید این قبیل کارها نمی تواند جای تبعیض دولتی، فقر و نداری مردم و فشارها را بگیرد و زور این موسسه ها و خانه های آموزشی مردم نهاد زیاد نیست، چون توان مالی آن چنانی ندارند، با این همه، مایه دلگرمی مردم شده اند.
پسر مریم بعد از دو ماه آموزش در تابستان، در یک نمایشگاه یک روزه که برای فروش آثار کسب و کار دانش آموزان توسط «بنیاد کودک»، بنیاد توسعه کارآفرینی زنان و جوانان و خانه هدی برگزار شده بود، توانست بسیاری از محصولات دستی خود را بفروشد. مریم می گوید او دستمزدش را برای خرید لوازم التحریر سال بعد پس انداز کرده است.
خانه هدی همچنین کمک کرده کارهای سوزن دوزی مریم و بقیه زنان شیرآباد در نمایشگاه های بین المللی تهران هم عرضه بشوند.
خانه هنر هدی در محله شیرآباد تنها جای پای هدی صابر در منطقه محروم کشور نیست؛ سال ها پیش «ابوطالب آدینه وند» از قول یکی از شورایاران محلی زاهدان از مردی نوشت که کلاسور به دست، کوچه به کوچه، محلات فقیرنشین زاهدان را در می نوردید تا زنان و معلولان حذف شده از سیستم آموزشی را جذب تحصیل کند؛ مردی که سنگ بنای هشت آموزشگاه غیر رسمی را در این منطقه گذاشت تا مهارت های زندگی را به آن ها آموزش بدهد. جوانان بسیاری از این آموزشگاه ها حرفه آموخته اند و اکنون به عنوان آرایشگر، مکانیک، تعمیرکار و یا تولیدکننده لباس امرار معاش می کنند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر