۳۱ شهریورماه سال ۹۶ بود که فدراسیون جهانی فوتبال، باشگاه پرسپولیس را از دو پنجره نقل و انتقالاتی محروم کرد. دلیل این جریمه سنگین، تخلف «مهدی طارمی» و مدیریت وقت باشگاه پرسپولیس بود. مهدی طارمی مهاجم این باشگاه درحالی با پرسپولیس قرارداد امضا کرد که پیشتر، با باشگاه ریزهاسپور ترکیه قراردادی یک ساله بسته بود.
تحریم پرسپولیس از آخرین روز تابستان یک سال قبل آغاز شد. با این حال «برانکو ایوانکوویچ» تیمش را به قهرمانی لیگ رساند و حالا در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا است.
شکست دادن دوحیل قطر و رسیدن به نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا، برای هواداران پرسپولیس فقط یک پیروزی ورزشی نبود. برانکو در شبکههای اجتماعی و میان کاربران فضای مجازی با دولت قیاس میشد. «عبور از تحریم» کلید واژه مقایسهای شد میان سرمربی کروات پرسپولیس و وضعیت اقتصادی کنونی ایران که هنوز البته وارد مرحله جدی تحریمها هم نشده است.
برانکو کم در تحریم نبود. مهدی طارمی، پنجرههای نقل و انتقالاتی باشگاه پرسپولیس را بست و چهار ماه بعد (وقتی محرومیتش به پایان رسید) به قطر رفت. محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده، وحید امیری و صادق محرمی هم از پرسپولیس جدا شدند. با این حال پرسپولیس الدوحیل قطر را در حالی در تهران شکست داد که طی یک سال و نیم گذشته، رکورد صد در صد پیروزی خارج از خانه را در لیگ و آسیا به ثبت رسانده بود. او هنوز هم در لیگ تیمش را در جمع مدعیان قهرمانی نگه داشته و در رده سوم است.
تمام آنچه لااقل طی یک سال اخیر به عنوان موفقیت به دست آورده را جلوی رویش میگذارم. بعد از نقطه آخر شروع میکنم و میپرسم آیا طی ۲۷ سال مربیگری خود، تجربه کار و زندگی در چنین فضایی را داشته است؟ محرومیت بلند مدت فیفا و البته وضعیت متزلزل مدیریتی را پیش از این تجربه کرده بود؟
برانکو میگوید: «مسلما نه. هرگز تجربه چنین فضایی را نداشتم. مسلما کار کردن در تیمی که پنجره نقل و انتقالاتیاش بسته شده تجربه بزرگی بود که من در ایران به دست آوردم.»
سرمربی پرسپولیس به روال عادی دوران مربیگریاش اشاره میکند: «وقتی شما مربی یک باشگاه هستید، در هر بازی بجز آنالیز لحظه به لحظه حریف و تغییر تاکتیکهای تیم خودتان، بازیکنان حریف را هم زیر نظر دارید. همیشه در حال فکر کردن و بررسی بازیکنان مقابل هم هستید. این بررسیها برای پیدا کردن بهترین خریدها در پایان فصل است. اما من باید یک سال و نیم ترک عادت میکردم. واقعا کار سادهای نیست؛ اما من در زندگیام از سالها قبل یاد گرفتم که خودم را با محیط تطبیق بدهم. این فقط صرفا در مورد مربیگریام صادق نیست. همیشه به خودم گفتم از بدترین امکانات، بهترین استفاده ممکن را ببر. فکر میکنم شما هم تایید کنید که ما در بدترین موقعیت ممکن قرار داشتیم و داریم.»
از برانکو در مورد همین قیاس میان تحریمها در دو قاب متفاوت میپرسم. نه اینکه علاقهای به ورود به سیاست نداشته باشد که میگوید: «حتی اگر بحث مقایسه با یک باشگاه یا مربی دیگر هم بود میگفتم در موردش حرف نزنیم.» اما او حتما راه حل مشخصی برای خروج از این بحران داشته: «ببینید مسئله اصلی این است که من باید با خودم خوب فکر میکردم. من چارچوب پرسپولیس را جلوی خودم گذاشتم و به آن نگاه کردم. دیدم طی دو سالی که مربی این تیم بودم، موفق شدم بازیکنانی را به تیم اضافه کنم که مطابق با سلیقه فنی من هستند. البته منکر نمیشوم که گاهی هم اشتباه کردم و بعضی بازیکنان اصلا نزدیک به اندیشه و تفکر من نبودند. اما کلیت این مجموعه کاملا براساس خواستههای خودم بود. بعد درها بسته شد. بعدتر، تعدادی از بازیکنان از پنجره بیرون رفتند. اما باز هم آنهایی که ماندند، یک ویژگی مشخص داشتند؛ هم آنها من را میفهمیدند، هم من آنها را. به عبارتی فکر میکنم زیربنای این تیم درست گذاشته شده بود.»
میخواهم با او وارد جزییات فنی شوم. از نوع برخورد با بازیکنان و کادر مدیریتی تا تمرینات. میدانستم بعد از آغاز تحریم فیفا، کلیت امور فنی باشگاه را در دست گرفته بود. حتی وقتی مدیریت تغییر کرد، باز هم در حوزه اختیاراتش خللی به وجود نیامد. اما برانکو سعی میکند حریم فنی تیمش را حفظ کند. پس میگوید: «مسلما در مورد ریز مسائل حرف نخواهم زد.» ولی برگ برندهاش را بیرون میکشد و نشان میدهد: «من سالها در ایران مربیگری کردم. طی تمام این مدت یک نکته را به خوبی فهمیدم؛ بازیکنان ایرانی حتی فراتر از بازیکنانی که در اروپا با آنها کار و زندگی کرده بودم، دیوانهوار عاشق تمرینِ خوب هستند. فاکتوری که بازیکنان را در ایران به مربیشان نزدیک میکند، فقط دیسیپلین یا کارنامه شما نیست. آنها باید ببینند و بفهمند که شما میدانید، بلد هستید، میفهمید و خوب میبینید و میشنوید. این فرهنگ مجزای بازیکنان ایرانی است.»
برانکو میگوید برای روزهای عبور از بحران و تحریم، مجبور شده از خودش شروع کند: « من در کشورهای حوزه خلیج فارس مربیگری کردهام. به خوبی دیدم اگر شما درست تمرین بدهید، بازیکنان فرار نمیکنند. برای همین از خودم شروع کردم. هر هفته یک برنامه جدید، هر روز یک ایده تازه، هر بار یک حرف نو که بازیکنان را مجاب کند همپای من بیایند و این همان چیزی است که به موجودی من روز به روز اضافه میکرد.»
او از قیاس فرار میکند. اما وقتی الدوحیل را شکست داد و به نیمهنهایی رسید، تیمش را با ایران مقایسه کردند. بازیکنانی که رفتند، درهایی که بسته بود و بحرانی که به داخل خانه نیامد. برانکو میگوید: «همان هفته اول که حکم فیفا رسید به بازیکنان و بعد به مدیریت باشگاه گفتم هیچکس تحت هیچ شرایطی از باشگاه بزرگتر نیست. هرکس فکر میکند باید برود، همین الان خیر پیش و خدانگهدار. لزومی نمیدیدم چون نمیتوانیم بازیکن جدید بگیریم، هرکسی را به هر قیمتی نگه داریم. اتفاقا فکر میکنم بازیکنی که مشکل دارد را اگر نگه داریم، مشکلات بیشتری هم درست میکنیم. برای همین قبل از پایان فصل تکلیف بازیکنان را روشن کردم. گفتم کسانی که میخواهند بروند سریعتر جدا شوند و آنهایی که خودم احساس میکنم نباید دیگر در مجموعه ما باشند هم تکلیفشان را بدانند. مورد دوم اینکه سعی کردم تمرینات پیش فصل را خیلی زود شروع کنم. با وجود این که بعضی از بازیکنانم در جام جهانی بودند، اما خیلی زود استارت زدیم.»
برانکو میگوید که این فصل محکوم بوده به کار بیشتر: «ما شرایط نرمالی نداشتیم و نداریم. قرار نیست مثل همیشه کار کنیم، مثل فصول قبل تمرین کنیم یا حتی مثل سالهای قبل بخوابیم. این یک سال همه چیز ما متفاوت بود؛ من باید با چشمهای باز میخوابیدم.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر