هر کدام از زندانیان عضو مافیای قاچاق یک سگ دارند، یعنی یک مامور امنیتی یا کارمند زندان

بر اساس آیین‌نامه اجرایی بازداشتگاه‌های موقت ایران، مصوب سی ام آبان ماه سال 1385 «متهمان ساکن بازداشتگاه های موقت می توانند از نشریات، کتاب ها، مجلات، روزنامه‌ها و همچنین از وسایل ارتباط جمعی و از جمله از تلفن همراه و کامپیوتر به طور تمام وقت استفاده کنند.» برای متهمانی که حکم قطعی دریافت کرده اند، بر اساس ماده ۶۰ آیین نامه سازمان زندان ها فقط استفاده از «کتاب  و نشریه، خمیر دندان و مسواک غیرفلزی، جای صابون غیرفلزی، صابون و شامپو، ابر حمام، شانه غیرفلزی، دو عدد حوله کوچک، دو جفت جوراب، لباس زیر، نوشت‌افزارهایی همچون کاغذ، پاکت، مداد و خودکار و همچنین عینک طبی، ناخن گیر، ماشین اصلاح دستی و رادیو یک موج » مجاز است.

در طول چند سال گذشته، بازرسی های مکرر مسئولان زندان از بندهای عقیدتی و سیاسی با این استدلال انجام می شود که زندانیان با وسایل ممنوعه مانند تلفن همراه، اخبار درون زندان را به بیرون منتقل می کنند.

«سعید . ر»، یک زندانی ساکن اوین در گفت و گو با ایران وایر درباره نحوه بازرسی ها می گوید: «زیاد پیش می آید که ساعت هفت صبح و قبل از زمان بیدار باش زندانی ها، وقتی چشممان را به طور تصادفی باز می کنیم با چهار سرباز و یک پاسیار چشم در چشم می شویم که آهسته و بدون سر و صدا وارد اتاق زندانیان بند شده اند و به ناگاه اعلام می کنند: "از تخت پائین بیائید و کف اتاق به صف بنشینید؛ این یک بازرسی است."»

شیوه برخورد سربازان کاملا تکراری است: «با چشم گرداندن به فعالیت های مشکوک برخی زندانیان، به اصطلاح شروع می کنند به گیر دادن و با گفتن جملاتی چون این چیه دستت یا اون چی بود قایم کردی، فضای رعب بر اتاق حاکم کرده و اگر چیزی پیدا کنند، نام زندانی را به عنوان متخلف ثبت می کنند.»

به طور معمول چهار سرباز برای بازرسی های می آیند و از تک تک افراد بازرسی بدنی دقیق می کنند: «برخی از زندانی ها کارت بانکی، انگشتر و سیگارهای خود را بر می دارند و با خود به حیاط می برند و بقیه که یادشان رفته یا نمی دانسته اند که باید وسایل با ارزش شان را با خودشان بیاورند، می دانند که دیگر باید با وسایل قیمتی خود برای همیشه خداحافظی کنند!»

در این میان تخلف فقط از سوی زندانیان ثبت نمی شود، قاعده زیرمیزی و رشوه اینجا هم برقرار است: « سربازانی که اهل رشوه و زیرمیزی هستند همان اول بازرسی و دور از چشم پاسیار به زندانیان علامت می دهند، برخی هم با وسایل به جا مانده راضی می شوند.»

البته رویکردهای متفاوتی هم در میان سربازان وجود دارد: «برخی سربازان شکل و شمایل بازرسی، آشکارا نظرات مخالفی دارند، کمتر مزاحم زندانیان سیاسی می شوند.»

در مجموع بازرسی در بندهای سیاسی، محترمانه تر است ولی سخت گیری های خاص خودش را دارد: «در این سلول ها، معمولا وسایل تعمیراتی مثل هویه و پیچ گوشتی و وسایل حرفه ای آشپزخانه مثل چاقو و ساطور، ضبط می شوند و یا هدفون ها را جمع آوری می کنند. هدفون ها و وسایل درست کردن کاردستی و نجاری همگی با مجوز حفاظت زندان و از طریق فروشگاه و یا خانواده زندانی وارد زندان می شوند اما در هنگام بازرسی کسی جوابگوی زندانیان نیست و وسایل ضبط شده حتی اگر مجاز باشند به زندانی عودت داده نمی شوند. حتی نگهداری نخ دندان و رادیو تک موج که فقط امواج صداوسیما را دریافت می کند، هم در اکثر زندان ها مثل رجایی شهر و قزل حصار در هنگام بازرسی ممنوع است! داشتن فندک نیز در برخی اندرزگاه ها ممنوع است و البته به این ها ظروف آشپزی برقی را اضافه کنید که نباید توسط زندانی نگهداری شوند.»

داستان در مورد زندانیان عادی فرق می کند: «ضرب و شتم و فحش و توهین در کار است. سربازان قلدری به خرج می دهند و با توسل به اختیارات فراتر از قانونی که پاسیارها به خاطر کنترل بیشتر بر زندانیان و زندان به آنها داده اند، با تشر به زندانی می فهمانند که نباید یک کلمه حرف بزند و هیچ حق اعتراضی ندارد! پیش آمده که  در هنگام بازرسی بدنی، به طور کامل زندانیان را جلوی چشم همدیگر لخت می کنند و برای تحقیر همه اندام ها را بازرسی می کنند.»

به قاعده معمول در چنین وضعیتی، اعتراض می تواند عواقب بدی داشته باشد: «اگر یک زندانی جرات کند به خشونت آمیز بودن بازرسی اعتراض کند تن و بدنش را با باتوم می نوازند و با کلمات رکیک به او فحاشی می کنند. گاهی چند نفره دست و پای زندانی معترض را می گیرند تا نفر سوم یا چهارم با لگد و مشت به جان زندانی بیافتد.»

روند بازرسی ها معمولا دو ساعت طول می کشد: «وقتی زندانیان به داخل بر می گردند، درمی یابند اتاقشان هیچ شباهتی با دو ساعت پیش اش ندارد و همه وسایل شخصی شان به شکل آشفته و بهم ریخته و پاره پاره شده روی هم کف زمین تلنبار شده و هر کسی در آن شرایط باید کف اتاق دنبال شانه و زیرشلواری و جوراب خود بین کاسه ماست ولو شده کف اتاق یا تن ماهی نیم خورده باشد.»

مواد مخدر هم یک داستان قدیمی در سلول های زندان است:  «در همه بازرسی ها، انواع مواد مخدر کشف می شود و گاها مقدار آن تا چند کیلو نیز می رسد! در این چند سال فقط در یک بازرسی از یک بند زندان رجایی شهر نیم کیلو شیشه از یک نفر ضبط شد. بعد از هر دور  بازرسی، قیمت مواد و گوشی تلفن همراه گران می شود.»

این وضعیت البته دوام چندانی ندارد و یک تیم آماده برای جبران مافات وجود دارد: « زندانیان عضو مافیای قاچاق داخل زندان که به اصطلاح «سگ» دارند، یعنی یک چتر حمایتی دارند، مثل یک مامور مهم امنیتی یا کارمند زندان. معمولا قاچاقچیان موثر هر کدام شان «سگ» دارند و اکثر اجناس قاچاق توسط مأموران نگهبانی و حفاظت و سایر کارمندان وارد فضای زندان ها می شود و سود بسیار کلانی را نصیب مافیای زندان می کند.»

قیمت اجناس ممنوعه در داخل زندان حداقل ده برابر قیمت آنها در بیرون از زندان است و در شرایط مختلف تا پنجاه برابر نیز افزایش پیدا می کند.  این روند قربانیانی داشته، مثل رؤسای اندرزگاه ها از جمله رئیس سابق بند سه زندان اوین و بند ۲ رجایی شهر ولی سودش به اندازه ای هست که روسای تازه هم هوس ورود به باندهای قاچاق درون زندان را بکنند.