تاریخ ایران و جهان به زندگی و سرنوشت چهره ها گره خورده است، هر یک خشتی گذاشته اند تا سقفی پدیدار شده، خشت هایی که گاه به قیمت زندگی و جان شان تمام شده است. در این معماری عظیم، زنان و مردان بسیاری نقش آفریده اند. و در تاريخ جهان بسيارى از زنان و مردان به دليل استعداد شگرف آنها براى تخريب و نابودى ساخته هاى ديگران تاثيرگذار نام گرفته اند.
زنان ایرانی نویسنده برگ های بسیاری از کتاب تاریخ دویست سال اخیر ما بوده اند، چه به دليل تاثير مثبت بسيارى از آنها در افزایش آگاهی عمومی، کاهش تبعیض علیه زنان، ارتقای سواد و موقعیت اجتماعی شان، مقابله با فشارهای مذهبی، مشارکت در پروژه های علمی، سیاست ورزی، موسیقی، سینما؛ و چه به دليل تاثير بعضى از آنها در تشويق به خشونت، گسترش جهل و جزم انديشى و سو استفاده از قدرت مالى و اقتصادى در جهت منافع خود.
اين مجموعه ایران وایر يک مقدمه است. افرادى كه اسمشان در اين فهرست آمده، نماينده برخی اقشار جامعه هستند كه هر روز در ايران و كشورهاى ديگر بر زندگى خانواده و اجتماع خود تاثير مى گذارند. بديهى است همانطور كه اشاره كرديم همه فعاليت ها و یا تمام افراد حاضر اين مجموعه مورد تائيد ایران وایر نيستند، اما تاثير گذارى هيچ يك از افراد اين ليست را نمي شود كتمان كرد.
اين ليست اولين سرى سلسله بیوگرافی های زنان تاثیرگذار ایران است که به مرور تکمیل می شود. مخاطبان ایران وایر پیشنهادات خویش برای غنای این مجموعه را با در میان بگذارند.
-------------------------
چند سال اول زندگی خود را در یکی از روستاهای جنوب ایران گذرانده و سوژه‌های زیادی را در ذهنش پرورانده است؛ از طبیعت روستاها تا باورها، اعتقادات و قصه‌هایی که سینه به سینه نقل شده اند. نویسندگی را در دهه 60 آغاز کرد؛ در روزهایی که به خاطر انقلاب ایران، خیلی چیزها ممنوع بود و سانسور و توقیف روی ادبیات و فرهنگ ایران سایه بزرگی گسترده بود. اما خیلی زود به نویسنده‌ای مطرح تبدیل شد؛ نویسنده‌ای که زنان نقش بزرگی در آثارش دارند؛ زنانی قوی که همپای مردان جامعه برای خواسته‌هایشان می‌جنگند.
خودش در مصاحبه با «صدای امریکا» می‌گوید: «من اولین نویسنده‌ای بودم که در کتاب «کولی‌ها کنار آتش» نشان دادم زنی به دنبال یک مرد می‌دود. تا قبل از آن، در همه داستان ها این مردان بودند که دنبال زنان می‌افتادند.»
او در داستان «کنیزو» از تن فروشی اجباری زنان حرف می‌زند و در چند داستانش زندگی یک زن نویسنده را روایت می‌کند؛ زنی که قرار است آدم‌های مختلف را برای آیندگان روایت کند.
«منیرو روانی پور» فقط در قصه هایش سراغ زنان نمی‌رود؛ او از فعالان جنبش زنان در ایران بود و یکی از اولین حامیان «کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز علیه زنان».
این کمپین تلاشی برای جمع آوری یک میلیون امضا به منظور تغییر قوانین تبعیض آمیز و ناعادلانه علیه زنان بود که در سال اول روی کار آمدن دولت محمود احمدی نژاد شکل گرفت و با برخورد امنیتی در یکی از تجمع‌های این کمپین و بازداشت عده زیادی پایان یافت.
منیرو روانی پور یکی از شرکت کنندگان «کنفرانس برلین» هم بود. این کنفرانس در دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی، رییس جمهور اصلاح طلب ایران از سوی «بنیاد هانریش بل» در برلین برگزار شد. تعدادی از نویسندگان و چهره‌های سرشناس نزدیک به اصلاح‌طلبان برای صحبت درباره تحولات ایران به کنفرانس دعوت شده بودند اما این کنفرانس از دو طرف مورد حمله قرار گرفت؛ هم اپوزیسیون خارج از کشور و هم تندروهای داخل ایران.
تمام شرکت‌کنندگان کنفرانس برلین پس از باگشت به ایران از سوی نهادهای امنیتی بازخواست شدند. منیرو پس از این کنفرانس، داستان «زن در فرودگاه فرانکفورت» را می‌نویسد. قهرمان این داستان، زنی است که قرار بوده در کنفرانس برلین داستان بخواند اما فرصت داستان خوانی را از دست می‌دهد و وقتی به کشورش برمی‌گردد، برای حضور در این کنفرانس سرزنش می‌شود.
منیرو روانی‌پور در «دانشگاه شیراز» روان‌شناسی خوانده است. او برای ادامه تحصیل به امریکا رفته و مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته علوم تربیتی از «دانشگاه ایندیانا» گرفته است. منتقدان پیچیدگی‌های رفتاری زنان، قصه‌های او را بی ارتباط با رشته تحصیلی این نویسنده نمی‌دانند.
منیرو روانی پور اوایل دهه 80 شمسی وبلاگی را راه انداخت و وبلاگ نویسی را شروع کرد. او یک روز در صفحه وبلاگش با خوانندگانش قرار گذاشت. آنها و کسانی که به ادبیات علاقه داشتند، در جلسه‌ای حاضر شدند و کارگاه های داستان‌نویسی منیرو از همان جا شکل گرفت. کارگاه ها محل مشخصی نداشتند، یک روز در کافی شاپ، یک روز در پارک و زمانی در رستوران. او سال ۲۰۰۷ به امریکا مهاجرت کرد اما وبلاگ نویسی را ادامه داد و کارگاهش را از طریق فیس بوک و به صورت آنلاین برگزار کرد. نگاه طنز آمیز و ضد سانسورش در نوشته‌های وبلاگی این نویسنده به خوبی دیده می‌شود.
منیرو روانی پور الان 62 ساله است و به راحتی از زندگی شخصی و خصوصی و نیز از آرزوها و گذشته‌اش می‌نویسد و با مخاطبانش حرف می‌زند. زندگی خصوصی منیرو برای مردم ایران جذاب است. او همسر «بابک تختی»، پسر کشتی گیر معروف ایرانی، «غلامرضا تختی» ازدواج کرده است. تختی مشهورترین ورزشکار ایران است. منیرو و بابک به یاد تختی بزرگ اسم پسرشان را «غلامرضا» گذاشته‌اند. او عکس‌های غلامرضا را می‌گذارد، از دوست دختر پسرش می‌نویسد، از کارگاه های آنلاین و روزمرگی‌هایش و هیچ چیز را سانسور نمی‌کند. منیرو بارها عنوان کرده که از سانسور بی‌زار است و معتقد است برای مبارزه با آن باید از خودمان شروع کنیم.
او در مصاحبه با صدای امریکا گفته است: «مردم زیادی را دیده‌ام که از ترس آبرو، همه چیز را پنهان می‌کنند و هیچ‌چیز نمی‌گویند. اما من می‌خواهم آبروی آبرو را ببرم که دیگر کسی از آن نترسد.»
-------------------------
زنان تاثیرگذار ایران؛ نویسندگان
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر