بدبختی های قالیباف یکی دوتا نیست

«اگر یک زمانی آقای رئیسی برای کاندیدا شدن راضی شود، یعنی تلاش ها برای آوردن او به نتیجه برسد ... کل مکانیزم ها جمع خواهد شد.» این پیش بینی را امیرحسین قاضی زاده، نماینده مجلس و عضو جبهه پایداری ۲ اسفند ۹۵ مطرح کرد. منظور او از مکانیزم به طور مشخص جبهه مردمی نیروهای انقلاب اسلامی (جمنا) بود که جبهه پایداری علاقه ای به میدان داری اش در انتخابات نداشت. ۱۷فروردین ۹۶ ابراهیم رئیسی کاندیداتوری خود را اعلام کرد ولی مکانیزم ها جمع نشد، جمنا سرجای خودش ماند و در نهایت هم ابراهیم رئیسی و محمدباقر قالیباف دو کاندیدای نهایی جمنا شدند. هدف جبهه پایداری از تلاش برای فروپاشی جمنا این بود که عقبه تشکیلاتی سیاسی احتمالی که می تواند پشت سر قالیباف بایستد را فشل کند.

در گام دوم، پس از اعلام انصراف سعید جلیلی از کاندیداتوری، بخشی از جبهه پایداری که حامی سعید جلیلی بودند و نگران سبد رای احتمالی او شده بودند، به سرعت پشت سر او قرار گرفتند و جلیلی هم شد مبلغ رئیسی که نکند رایی به سمت قالیباف برود و وزنش زیادتر شود. جبهه پایداری با کمک یاران جلیلی در شهرستان ها و زور تشکیلاتی نیروهای نظامی حامی خودش هم موفق شده که کمپین های انتخاباتی موفق تری از قالیباف را سامان دهی کند و تلاش می کند وزن واقعی و اجتماعی رئيسی را بیشتر از قالیباف نشان دهد. قالیباف در تهران حمله می کند، از رئیسی در شهرستان استقبال می شود. تیم رئیسی حتی تلاش می کند شخصیت هجومی قالیباف در مناظره ها را بی اعتبار کند. سایت رجانیوز که حامی رئیسی است، بعد از مناظره ها نوشت گرفتار نشدن رئیسی در کلیشه «مناظره، جنجال، افشاگری» باعث شد او بیشتری رای مثبت و بیشترین کاهش رای منفی را داشته باشد. این موضوع در واقع کنایه به شخصیت قالیباف بود که سعی کرده مهم ترین افشاگر علیه روحانی باشد.

ضربه سوم را جبهه پایداری اما دیروز زد و با اعلام اینکه رئیسی اصلح است و اگر صالح به نفع اصلح کناره گیری نکند، خائن است، جنگ با قالیباف را علنی کرد. اعضای این جبهه مدت هاست که رئیسی را اصلح اعلام کرده اند و حالا هم رسما می گویند او انتخاب ما و کاندیدای اصلح است.

این سومین بار است که قالیباف با چنین مشکلی مواجه می شود. سال ۸۴ محمود احمدی نژاد علیه او شورید، سال ۹۲ علی اکبر ولایتی و سعید جلیلی با قالیباف همراهی نکردند و سال ۹۶، ابراهیم رئیسی بلای جان او شده است. این باور که قالیباف در انتخابات اخیر نقش یار کمکی یا بازی خراب کن را برای رئیسی بازی می کند، باور درستی نیست و با شناخت از شخصیت قالیباف همخوانی ندارد. دو دهه سیاست ورزی او نشان می دهد که قالیباف عاشق قدرت است و در این مسیر، تنها رئیس جمهور شدن است که او را ارضا می کند. درست است که او می خواهد انتقام سال ۹۲ را از روحانی بگیرد ولی تنها رئیس جمهور شدن است که انتقام او را معنا می بخشد. او با چند حمله به حسن روحانی و انصراف دادن، انتقام نگرفته، تنها مضحکه شده است.

اما پرسش مهم این است که اگر منطق اصولگرایان این است که قالیباف و رئیسی در میدان انتخابات بایستند و بخشی از سبد رای را حفظ کنند تا انتخابات به دور دوم برود، جبهه پایداری چرا اینطور کمر همت به تخریب قالیباف بسته است و حتی تلویحا خواستار کناره گیری او به نفع رئیسی شده است. پاسخ ساده است، آنها نگران هستند که رئیسی نتواند به دور دوم برود و نمی خواهند قالیباف حتی در دور اول موفق شود. در این شرایط، قالیباف باید از یکسو درباره کارنامه پر از سیاهی فساد و سومدیریت خودش در شهرداری جواب دهد که البته نان و آبش به سپاه و اصولگرایان نزدیک به او رسیده، از سوی دیگر روبروی اسحاق جهانگیری بایستد که تازه موتورش روشن شده و همچنین خشم و کینه جبهه پایداری ها را مدیریت و خنثی کند؛ بدبختی که یکی دوتا نیست.