سردار آزمون، از خط خوردن از تیم والیبال تا بازی در انگلستان

مربی جلویش ایستاد و گفت: «تو به درد من نمی خوری. پس برگرد همان جایی که بودی.» همین یک جمله کوتاه می توانست تمام غرور پسر 13 ساله ای را مقابل چشم پدرش خرد کند. «سردار» فقط نیم ساعت به تمرین تیم ملی نوجوانان والیبال دیر رسید. آن هم در اولین روز اردو. به مربی اش گفته بود نه تهران را بلد بوده، نه بهانه می آورد. مربی، قبول نکرد. پدرش ایستاده بود کمی عقب تر و فقط نگاه می کرد. «خلیل آزمون» را همه حاضران آن اردو به خوبی می شناختند. پدر پسر نوجوانی که داشت برای چند دقیقه دیر رسیدن به اردو خط می خورد. خلیل، بازیکن ثابت تیم ملی والیبال ایران در دهه 60 خورشیدی بود و سرمربی تیم ملی جوانان والیبال ایران.

در راه بازگشت، پدر وارونه ترین رفتار ممکن را داشت. نه پسرش را با شفاهیاتش تنیه کرد، نه ترغیب به جنگیدن و ادامه دادن. به «سردارش» گفته بود «این رشته را رها کن»، گفته بود «من یک عمر در والیبال ماندم، خیری ندیدم، تو می خواهی آخر به کجا برسی؟» وقتی دوباره رسیدند به گنبد، توپ را از دست پسرش گرفت و انداخت زیر پایش. «سردار» تبدیل شد به بازیکن نوجوانان عقاب گنبد.

زندگی «سردار آزمون» با یک تاخیر در رسیدن به اردوی تیم ملی نوجوانان زیر و رو شد. نه این که دیگر سراغ والیبال نرود، اما والیبال و سوارکاری، باهم تبدیل به رشته های جانبی زندگی اش شدند. سال 87 در تازه ای رو به زندگی سردار باز شد. وقتی که «اکبر محمدی» به عنوان سرمربی تیم ملی نوجوانان ایران، برای استعدادیابی نه استان به استان که در حقیقت شهر به شهر و حتی روستا به روستا در کشور دنبال استعدادهای یافت نشده می چرخید.

در بخش استعدادیابی شمال شرق کشور، تیم عقاب گنبد یک بازیکن به چشم «اکبر محمدی» نشان داد و آن هم «سردار» بود. اما برای دعوت از سردار کمی زود بود. فقط 13 سال سن داشت. نام سردار در لیست آلترناتیوها قرار گرفت تا این که قانون جدید کنفدراسیون فوتبال آسیا به کادرفنی تیم ملی ابلاغ شد. کنفدراسیون در ابلاغیه ای حیرت انگیز و تصمیمی که فقط در آسیا نمونه اش دیده شده گفته بود تیم هایی که اقدام به استعدادیابی جدید می کنند، نمی توانند از بازیکنان جدیدی که کمتر از 8 ماه با سقف سنی مورد نظر فاصله دارند دعوت کنند.

یعنی «اکبر محمدی» یا باید دور استعدادیابی را خط می کشید، یا برای دور تازه استعدادیابی خود، باید می رفت سراغ بچه هایی که بیش از 8 ماه با سقف مورد نظر AFC فاصله سنی داشتند. در لیست «آلترناتیوها» نام سردار آزمون دوباره زنده شد.

محمدی از سردار در کنار 30 بازیکن دیگر دعوت می کند تا به تهران بیایند. بعد از سه روز تمرین، کادر فنی تیم ملی نوجوانان به این قطعیت می رسد که سردار به درد آن تیم نمی خورد. تیم نوجوانان در دو پست هافبک وسط و مهاجم کمبود داشت و سردار به عنوان مدافع میانی از گنبد به تهران آمده بود. «اکبر محمدی» می خواهد یک هفته دیگر به سردار فرصت بدهد. با خودش خصوصی صحبت کرده بود. به سردار گفته بود باید تغییر پست بدهد، به هزار و یک دلیل فنی. نه فقط برای ماندن در تیم نوجوانان ایران که فیزیک و سبک بازی و شعور فوتبالی اش به درد دفاع وسط نمی خورد.

حالا سردار 15 ساله شده. همان یک هفته فرصت اضافه برایش کافی بود تا با تیم به کویت برود. در اردوی کویت، هم هافبک دفاعی بازی کرد، هم مهاجم نوک. سه بازی، سه گل زد و کنار «علیرضا جهانبخش» استعداد ویژه تیمش شد. هرچند که همان تیم در دور نهایی انتخابی جام جهانی نوجوانان شکست خورد و به جام جهانی نرسید.

دیگر پسر بچه ترکه ای و لاغر اندامی که فقط خوب می پرید نبود. هم تیمی هایش او را سوارکاری قهار، والیبالیستی فوق العاده و البته بیلیاردبازی فاجعه می دانستند. در اردوهای تیم ملی و زمان بازی های تفریحی، کسی حاضر نبود مقابل او والیبال بازی کند، اما «حسین کنعانی زادگان» که امروز مصدومیت او را به سکوهای استقلال دوخته، رقیب همیشگی اش در بیلیارد بود. «حسین» در بیلیارد قهار بود و تقریبا هر هفته تمام خرج هفتگی سردار را در بیلیارد می برد. سردار حالا شد ستاره تیم نوجوانان و همین کفایت می کرد تا بزرگترین اشتباه زندگی اش را با یک امضا رقم بزند.

سپاهان، قهرمان فوتبال ایران بود. «علیرضا رحیمی» مدیرعامل وقت باشگاه سپاهان به توصیه «امیر قلعه نویی» سرمربی وقت آن تیم، با سردار قرارداد دو ساله بست. به سردار گفته بودند قرار است بازیکن بزرگسالان شوی. اردوی تیم ملی نوجوانان که به پایان رسید، سردار به اصفهان رفت. با تیم بزرگسالان و زیرنظر قلعه نویی تمرین می کرد، اما فقط در جوانان سپاهان به او بازی می رسید.

بازی به بازی، روی سکوها، فقط یک تماشاگر بود. حتی روز آخر لیگ، وقتی سپاهان قهرمانی لیگ را در دست داشت و هیچ نیازی به امتیاز بازی با سایپا (با مربیگری محمد مایلی کهن) نمی دید، باز هم سردار از روی سکوها بازی را تماشا کرد. آن روز، قلعه نویی به تمام بازیکنان جوان تیمش که فرصت بازی نداشتند میدان داد، به جز به سردار آزمون.

اکبر محمدی حالا سرمربی جوانان ایران شده بود. این بار نقشه ایران را به 9 منطقه برای استعدادیابی تقسیم کرد. تمام بازیکن تیم نوجوانان و 60 بازیکن جدید استعدادیابی شده را هم به تیمش آورد، اما خبری از نام «سردار آزمون» نبود. سردار بیشتر شبیه به یک تماشاگر فوتبال بود تا یک مهاجم.

«اکبر محمدی» از آن روزها به «ایران وایر» می گوید: «پدر سردار یک روز به اردو آمد. مرد شریفی بود که می دانستم برای ورزش کشورم کم زحمت نکشیده. به من گفت یک بار دیگر به پسرم فرصت بده. می دانستم سردار اصلا آماده نیست. مطمئن هم بودم که پدر سردار فقط از روی مهر پدری با من حرف نمی زند. به هرحال خودش هم مربی بوده، خوب می تواند وضعیت یک مربی را درک کند. از طرفی تیم من واقعا پر بود. به او گفتم سردار را دعوت نمی کنم، چون ظلم به بقیه بچه هاست. قرار شد یک بازی تیمش را ببینم. جوانان سپاهان رسیده بود به مرحله نهایی کشوری و من قبول کردم که برای دیدن بازی اش به اصفهان بروم.»

تیم جوانان کامل بود؛ تیمی که «اکبر محمدی» طی بیش از چهار سال استعدادیابی در سراسر ایران ساخت، تا سال ها فوتبال ایران را تامین می کند. مثلا به این اسامی نگاه کنید؛ علیرضا جهانبخش، احسان پهلوان، سعید عزت الهی، علیرضا رمضانی، روزبه چشمی، حسین فاضلی، بهنام برزای، وحید حیدریه، یوسف وکیا، امید نورافکن و...

اما به اصرار «خلیل»، سرمربی برای تماشای بازی «سردار» به اصفهان رفت. یادمان باشد که «خلیل» روزی حتی حاضر نشده بود برای پسری که فقط سی دقیقه به تمرین تیم ملی نوجوانان والیبال دیر رسید پادرمیانی کند. برای دعوت از سردار به تیم ملی، یک پیش شرط وجود داشت. این که سردار، اردوهای تیم ملی را ترک نکند و به سپاهان برنگردد. هم سردار قبول می کند، هم خلیل و هم سپاهان. این آخری، اصلا نیازی هم به سردار حس نمی کرد.

سپاهان و امیر قلعه نویی و رحیمی، شاید برای پز عالی، سردار را خریده بودند. نیازی هم به او نداشتند. شش ماه بعد، سردار آزمون مقابل ترکمنستان دو بار و مقابل ازبکستان یک بار گلزنی می کند. بعد با تیم ملی جوانان به اردوی «سن پترزبورگ» می رود. ژانویه سال 2013 «قربان بردیف» سرمربی وقت روبین کازان سردار را در اردوی تیم ملی جوانان ایران می بیند و با او به توافق نهایی می رسد. وقتی که فقط سردار فقط 18 سال سن داشت.

سپاهان برای از دست دادن مهاجمی که حاضر نشد حتی یک ثانیه به او بازی بدهد، هیچ منفعتی نبرد. «علی کفاشیان» زمستان سال 91 در دفاع از عملکرد کادر فنی تیم ملی جوانان ایران که مقابل کره جنوبی شکست خورد و به جام جهانی نرسید به اعضای هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال گفت: «برای من، لژیونر شدن یک بازیکن از تیم ملی جوانان، از قهرمان شدن این تیم در آسیا مهمتر است.» رئیس وقت فدراسیون فوتبال گفته بود این تیم، آینده فوتبال ایران است.

سردار آزمون، اولین و تنها بازیکن تاریخ فوتبال ایران است که بدون حتی یک ثانیه حضور در لیگ برتر، جام حذفی، لیگ قهرمانان باشگاه های آسیا و یا حتی اردوی تیم ملی بزرگسالان، راهی فوتبال اروپا شد. در جریان بازی های جام ملت های آسیا در استرالیا، «کارلوس کی روش» در توصیف سردار آزمون گفت: «او یکی از بهترین مهاجمان دنیاست که در ایران متولد شده. کسی که مرا به یاد دنیس برکمپ، فن نیستلروی یا تیری آنری می اندازد.»

بعد از ناکامی تیم ملی در جام ملت های آسیا و اشک های سردار آزمون مقابل عراق، «اکبر محمدی» در نامه ای برای شاگرد قدیمی اش نوشت: «ﺗﻮ، ﭘﺴﺮ ﻗﻮﯼ ﻭ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﻣﻦ، ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﻭ ﺧﻄﺮﺍﺗﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪﺁﻣﯿﺰﺗﺮ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ . ﺗﻮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﯼ ﺳﺮﺩﺍﺭ؛ ﻫﻨﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎﯼ ﺁﻧﻔﯿﻠﺪ، ﺍﻭﻟﺪﺗﺮﺍﻓﻮﺭﺩ، ﺳﻦﺳﯿﺮﻭ ﻭ ﺁﻟﯿﺎﻧﺰ ﺁﺭﻩﻧﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻞﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺁﺫﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ . ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ.»

حالا سردار ایرانی، پسری که «گاردین» به او لقب «مسی ایران» را داده، با رقمی بیش از 15 میلیون پوند از بهترین باشگاه انگلستانی پیشنهاد دارد. بازیکنی که دو قطب بزرگ فوتبال روسیه برای تصاحب او همچنان در جنگ قضایی و رسانه ای هستند و البته فیفا فعلا حکم را به سود «روستوف» روسیه داده. این همان سرداریاست که در فوتبال ایران کسی حاضر نبود یک دقیقه در لیگ برتر به او اعتماد کند.