پیرمرد گرم آلمانی روی نیمکت کره؛ کاشف طلا، اما ناشناخته

اگر در اروپای شرقی، شمال اروپا، سرتاسر قاره آمریکا زندگی می کنید و می خواهید در مورد «فوتبال» باب کلام را باز کنید، بهتر است اطلاعات مخاطب تان در مورد «اولی اشتیلیکه» را محک نزنید. ممکن است با صورت متعجب طرف مقابل روبرو شوید و با چشم هایی که تنگ شده از شما بپرسد که دقیقا دارید در مورد چه کسی حرف می زنید؟

در آسیا، او را به خوبی می شناسند. یک نام تقریبا آشنا برای اهالی خاورمیانه. کمی هم در آفریقا با این نام آشنایی دارند، حالا اگر فراموشش نکرده باشند. ابتدا کمی به آن سال های طلایی اش برگردیم. وقتی سال 1984 میلادی از زمین بازی بیرون رفت تا 5 سال بعد روی نیمکت مربیگری بنشیند.

تصور این بود که یک کاشف طلا پیدا شده. بخشی از یک نسل طلایی فوتبال سوئیس و آلمان را بدون شک او ساخته. استعدادیابی بی نظیر، با چشم هایی که بهتر از عقاب می دید. پایه های فوتبال ملی سوئیس در دهه 90 را «اشتیلیکه» ریخت. خودش فقط دو سال سرمربی تیم ملی سوئیس بود، اما برنامه جامع ده ساله ای که برای فدراسیون فوتبال این کشور نوشت، هنوز هم مرجع فوتبال سوئیس است.

بعدسفرهایش را آغاز کرد. به باشگاه «نوشتال» سوئیس رفت، دو سال بعد در «فالدهوف» آلمان مربیگری کرد، به آلمریا اسپانیا رفت و در نهایت فهمید که جایش همان آلمان است. سال 1998 هم مربی تیم ملی جوانان آلمان بود و هم در آن تیم نفرین شده آلمان در جام جهانی فرانسه، دستیار «برتی فوگتس. از سال 2000 سرمربی تیم ملی جوانان آلمان شد. به مدت شش سال، یک نسل طلایی را کشف کرد و پرورش داد.

آلمان از سال 2000 پروژه نوین تیم های ملی اش را آغاز کرد. ساختن 3 تا 8 تیم ملی. برای ما، نه بهتر است بگوییم برای کلیت آسیا، چنین فکری شبیه به افسانه می ماند.

مربیان تیم های پایه آلمان، پایه گذار تیم های بزرگسالان بودند. قرار شد از دل تیم های پایه آلمان، حد فاصل سال های 2000 تا 2010 میلادی، سه تیم ملی یک دست ساخته شود. «اشتیلیکه» بخشی عمده از ستاره های کنونی فوتبال آلمان را کشف کرد. مثلا «مانوئل نویر» را اول بار همین مربی به تیم ملی جوانان دعوت می کند. «بندیکت هوودس» هم همین طور. او نخستین کسی بود که به « ژرومه بواتنگ» فرصت برتن کردن پیراهن تیم ملی آلمان را داد. پسری که در برلین غربی از پدری غنایی و مادری آلمانی متولد شد. حالا دنیا برای داشتن «بوآتنگ» سر و دست می شکنند. « سامی خدیرا» یکی دیگر از کشف های اوست، مثل «لوکاس پودولسکی» که او هم ملیتی دوگانه از آلمان و لهستان دارد. میان همه اینها، یک نام آشنا برای فوتبال ما هم هست؛ «اشکان دژاگه»

اشکان، روزی روزگاری کاپیتان دوم آن تیم پرستاره جوانان آلمان بود. آبان سال پیش در مورد «اشتیلیکه» گفته بود: « سه سال در تیم جوانان آلمان با اشتیلیکه کار کردم. زمانی که می‌خواستم با العربی قرارداد ببندم و با مسئولان این باشگاه مذاکره کردم، اشتیلیکه با العربی قرارداد داشت. خیلی خوشحالم شدم که قرار است دوباره با او کار کنم.»

اما این از بداقبالی اشکان بود که به محض ورودش به قطر، سرمربی آلمانی از این باشگاه رفت. اشکان، روزگار سختی را بدون «اشتیلیکه» گذراند. اما سرمربی آلمانی به کره جنوبی رفته بود. او شاید یکی از مهمترین پست هایش در یک دهه اخیر را گرفت.

 خاورمیانه، او را خوب شناخته. دو دوره یک ساله و دو ساله سرمربی العربی قطر و دو سال هم سرمربی السیلیه قطر بود. پیش از اینها در باشگاه سیون سوئیس و تیم ملی ساحل عاج ناکام مانده بود. یعنی از سال 2006 میلادی که با تیم ملی جوانان آلمان وداع کرد تا امروز که سرمربی کره جنوبی شده، موفقیت چشمگیری نداشته. می توان گفت اصلا موفقیتی نداشته! منتقدانش می گویند جزو مربیان سازنده و مکتشف استعداد است، موافقان می گویند به درد فوتبال منظم و کلاسیک شرق آسیا می خورد.

مربیگری اش اما شبیه به آلمانی ها نیست. ساده تر از آن چه گل می زند، گل می خورد. شش گل زده، چهار گل خورده در سه بازی. دو بازی را با نتیجه سه بر دو در خاک کره مقابل چین و قطر برده، یک بازی را مقابل سوریه بدون گل مساوی تمام کرده. همین برای این که صدای اعتراض کره ای ها بلند شود کافی است.

زیر بار انتقادات به تهران آمد. عکس هایش در طول پرواز از سئول به تهران نشان می داد که حتی در طول پرواز هم در حال آنالیز بازی ایران بوده. نه این که ساعتی، حتی دقیقه ای از بازی را از دست نمی دهد. تیمش را تهییج کرده که قبل از پرواز به ایران مقابل دوربین با مشت های گره کرده بیاستند و عزم جزم شان برای پیروزی را نشان دهند. به محض این که پایش را به تهران گذاشت، اعتراض کرد. اول به اتوبوسی که تیم کره را از فرودگاه به هتل برد، بعد به آلودگی هوا، بعد به ترافیک شهر و زمین تمرین و ناهماهنگی ها و در یک کلام از به زمین و زمان.

«اشتیلیکه» متفاوت از ژرمن های سرد و یخی نشان داده. یک مرد هیجان زده که قبل از بازی وارد نبرد شده است. بازی روانی را شروع کرده و حتی بازیکنانش هم از این بازی دور نمانده اند. بی سابقه بود که بازیکن فوتبال کره، در مورد ایران و ایرانی اظهار نظر کند.

«کو جائه چول» که در آوکسبورگ آلمان بازی می‌کند پس از ورود به ایران گفته بود: «من از تهران می‌ترسم. تهران شهر قدیمی است و مردم آن نامهربان و ناراحت هستند. تمام خانه‌ها و آپارتمان‌ها فضای بسته‌ای دارند. نمی‌دانم چه ایده‌ای پشت آن است.» او در مصاحبه اش با نشریه بیلد آمان البته به مورد جالبی اشاره کرد: «مربی ما به ما گفت که فقط در هتل بمانید و در شهر تهران قدم نزنید.»

او روزگار خوشی را در کره نمی گذراند. تیمش فقط براساس تفاضل گل در تناسب با ایران روی پله دوم ایستاده، اما کره ای ها از او راضی نیستند. حق هم دارند. ایران از یک بازی خانگی و دو بازی خارج از خانه به صدر رسیده و کره جنوبی بدون این که با ایران یا ازبکستان روبرو شود، آن هم با دو بازی داخل خانه در رده دوم نشسته.

سرمربی آلمانی تیم ملی کره جنوبی قبل از سفر به ایران صدای اعتراضش در گفت و گو با سایت «هانکوک دیلی» بلند شد. «اشتیلیکه» گفت: «ما 100 درصد امتیازات خانگی مان را حالا با هر نتیجه ای که بود گرفتیم. من نمی دانم دلیل این همه انتقاد چیست.» او در پایان همین گفت و گو به خبرنگار کره ای گفته بود: «امیدوارم حداقل تا روز بازی با ایران از من و شاگردانم حمایت شود.»

او یک بار در آزادی با ایران و کارلوس کی روش روبرو شده و باخت. آبان ماه سال 1393 در بازی دوستانه ای که به جنجال کشیده شد، روبروی ایران با تک گل سردار آزمون باخت و به خانه اش رفت. حالا کره جنوبی سه شکست پیاپی یک بر صفر مقابل ایران در کارنامه اش دارد. «اشتیلیکه» نیامده تا باز هم یک بر صفر به ایران ببازد. همین، نگران کننده است برای مردی که در شرق دور به دنبال آرامش در مربیگری بود. آرامشی که امروز ندارد. کره ای ها منتظر لغزش مرد آلمانی هستند. ایرانی ها، در انتظار یک پیروزی تکراری و دوباره مقابل کره جنوبی. تیمی که «اشتیلیکه» ساخته در دفاع شدیدا متزلزل است و در حمله به شدت زهردار.

ممکن است شکست در تهران، پایان نقطه مربگیری او باشد. جنگ را برای همین از قبل از بازی آغاز کرده.