پایش را در جنگ داد، روحش را در ریو

متولد شیراز بود. دوران خدمت که رسید، به جنگ رفت. همان جا در عملیات تجسس شبانه پای چپ خود را روی مین گذاشت و مجروح شد. همه می گفتند فقط پای چپش را از دست داده اما شنوایی گوش چپ و بخشی از بینایی او هم از بین رفته بود. جانباز جنگ شد و به شیراز برگشت. ادامه تحصیل داد و تدریس را آغاز کرد.

«بهمن گلبارنژاد» از سال 1370 خورشیدی دوباره سراغ عشق اولش بازگشت. روزهای نوجوانی را با فوتبال می گذراند اما با از دست دادن پای چپ، دیگر نمی توانست مثل سابق در زمین فوتبال بازی کند. اول والیبال نشسته را امتحان کرد، کمی بعد سراغ وزنه برداری رفت. به اردوی تیم ملی وزنه برداری ایران هم دعوت شد اما احساس می کرد لذت واقعی در ورزش دیگری است. سراغ همان دوچرخه سواری رفت؛ ورزشی که او را به بهترین رکاب‏زن معلولین ایران و خاورمیانه تبدیل کرد.

از سال 1385 که دوچرخه سواری را به صورت جدی و حرفه ای استارت زد، به تمامی تورنمنت های جهانی و بین المللی رسید. هیچ وقت از این که هزینه های تمرین و وسایل رقابت را خودش تامین می کرد هم حرفی نزد. تنها دردش قبل از رقابت های المپیک لندن بود؛ وقتی که آزمایش های همسرش نشان دادند که مبتلا به سرطان شده است. بدون هیچ حمایت مالی از سوی کمیته ملی المپیک یا وزارت ورزش و جوانان و یا انجمن های دولتی و نیمه دولتی، هم تدریس کرد، هم تمرین و هم کنار همسرش بود.

بهمن قبل از اعزام به المپیک ریو گفت: «در پارالمپیک لندن وضعیت روحی و روانی خوبی نداشتم چون همسرم دو ماه بود که به بیماری سرطان مبتلا شده بود. در اینچئون هم در حالی شرکت کردم که ایشان به تازگی به رحمت خدا رفته بود.»

اما از شرایط خود برای المپیک ریو رضایت داشت. می گفت با تمام وجودش برای رسیدن به 10 نفر اول می جنگد. به یکی از خبرنگاران اعزامی به لندن گفت برای مدال به ریو آمده اما از همین خبرنگار خواست که حرف هایش را تا قبل از مسابقات منتشر نکند. دلیلش شاید نگرانی های او از نرسیدن به مدال بود.

در المپیک لندن، با بدترین شرایط روحی و روانی در مسابقات شرکت کرد.آن زمان همسرش را در بستر بیماری داشت. ابتدا گفت که نام او را از فهرست مسافران «پارالمپیک» خط بزنند اما روزهای آخر با اصرار همسر و خانواده اش به مسابقات اعزام شد. در بخش جاده به خط پایان نرسید، در «تایم تریل» هم شرکت نکرد.

این دوره برای پارالمپیک اما برنامه های ویژه ای داشت. می خواست هم از خط پایان عبور کند، هم رکوردی به جا بگذارد اما باز هم از خط پایان رد نشد.

بهمن گلبارنژاد میانه راه، در شیب تند جاده، به دیواره فنس برخورد می کند. «مسعود اشرفی»، دبیرکل کمیته ملی پارالمپیک ایران در مورد آن چه اتفاق افتاده، گفته است: «گلبارنژاد حین مسابقه در یک سراشیبی تند، کنترل دوچرخه را از دست می دهد، به فنس کنار مسیر برخورد می کند، دستش می شکند و سرش هم آسیب می بیند.»

می گویند آمبولانس امداد خیلی زود رسیده است. کم تر از یک دقیقه بعد دوچرخه سوار ایرانی را به سمت بیمارستان «یونایتد ریو» می برند. اما درست دقایقی بعد از رسیدن به بیمارستان، بهمن دچار حمله قلبی می شود. تلاش پزشک ها برای احیای او بی نتیجه بود. بهمن در 48 سالگی و در حالی که وعده مدال در رقابت های جاده و مدال طلای تایم تریل ریو را می داد، از میان ما رفت.

رساندن خبر به ایران کار ساده ای نیست. میان دوستانش ترس و وحشتی برای اعلام این خبر به خانواده بهمن گلبارنژاد وجود داشت. زودتر از همه، شاید همسرش که یک سال پیش فوت کرده بود، از پرواز بهمن باخبر شد. اما مسوولیت اعلام خبر به خانواده این دوچرخه سوار ایرانی را دبیر کمیته پارالمپیک ایران پذیرفت.

دقایقی بعد از اعلام این خبر، «فیلیپ کریون»، رییس کمیته بین‌المللی پارالمپیک در پیامی چنین گفت: «به راستی که این خبر واقعا ناراحت کننده بود. جنبش پارالمپیک با خانواده‌ بهمن، هم‌تیمی‌ها و نیز با کمیته ملی پارالمپیک ایران ابراز هم‏دردی می‌کند. خانواده‌ پارالمپیک همگی اندوهگین هستند برای این تراژدی هولناکی که روی بازی‌های پارالمپیک بزرگ در ریو سایه انداخته است.»

«برایان کوکسن»، رییس انجمن بین‌المللی دوچرخه سواری نیز در توییتی، این حادثه را بدترین اتفاق ریو دانسته است. «کارلوس نازمن»، مسوول بازی‌های ریو هم با خانواده دوچرخه سوار ایرانی ابراز هم دردی کرده است.

پس از فوت این دوچرخه سوار، پرچم  ایران و همین طور پرچم کمیته بین المللی پارالمپیک در دهکده بازی ها به حالت نیمه برافراشته درآمد. این نشانه ای از عزای یک تیم یا کاروان ورزشی در رقابت های بین المللی است. مقرر شده است در روز برگزاری مراسم اختتامیه، به نشانه احترام برای بهمن گلبارنژاد، یک دقیقه سکوت برقرار شود. قرار است جاده ای که بهمن در آن فوت کرد را بررسی فنی کنند.

او کمی دیر و در عین حال خیلی زود رفت. پایش را در جنگ از دست داد اما ماند تا قهرمان دوچرخه سواری ایران شود. بعد در حالی که قول داده بود به یاد همسرش با مدال از ریو باز گردد، دیگر اصلا از ریو به ایران برنگشت.