شانس های ایران در پارالمپیک ریو؛ شاید مقتدرتر از لندن

با 111 ورزشکار در 12 رشته وارد «پارالمپیک» ریو شدیم. یعنی در بیش از نیمی از کل رشته ها نماینده خواهیم داشت. به نسبت پارالمپیک ریو، تعداد ورزشکاران مان رشد کرده و از عدد 72 به صدو یازده رسیده ایم، اما معلوم نیست که به همان میزان هم افزایش مدال داشته باشیم.

دوره قبل، دوره ای طلایی برای کلیت کاروان های المپیک و پارالمپیک بود. کاروان ورزشکاران معلول و جانباز ایران، با 10 طلا، هفت نقره و هفت برنز به ایران برگشت. دوره پیشتر، یعنی در المپیک پکن فقط یک طلا و یک برنز داشتیم. در آتن هم با شش طلا و سه نقره و 13 برنز، بیست و سوم جهان شدیم. می گویند، این پرتعدادترین کاروان ایران است که شاید موفق ترین کاروان تاریخ پارالمپیک هم باشد.

ابتدا قرار بود روز افتتاحیه، پرچم ایران به دست «زهرا نعمتی» حمل شود. همان پرچمدار کاروان المپیک ایران. اما «محمود خسروی وفا» رئیس کمیته پارالمپیک، حق وتو داشت. پرچم را دست دختری دیگر داد؛ «عشرت کردستانی»

«محمود خسروی وفا» اردیبهشت ماه امسال به تسنیم گفت: «خانم کردستانی تمامی ویژگی های پرچمداری کاروان ایران را دارد. اولا ایشان مجروح مناطق جنگی است، دوما ایثارگری، اخلاق و حجاب سه شاخصه اصلی برای انتخاب وی بود.»

خانم کردستانی سال 81 و در حالی که ترم دوم دانشگاه را تازه شروع کرده بود، همراه با کاروان راهیان نور به مناطق جنگی رفت که پای راستش  را بر اثر آنجا انفجار مین از دست داد. «عشرت کردستانی» که پیش از مجروح شدن در مناطق جنگی، بازیکن والیبال بود، پس از معلولیت هم رشته والیبال نشسته را ادامه داد و حالا پرچمدار کاروان ایران شده است.

اما شانس های ایران، فعلا روی کاغذ چه کسانی هستند؟

سیامند رحمان

در موردش می گویند بلد نیست مدالی جز طلا بگیرد. از سال 2008 تا امروز، در تمامی مسابقات آسیایی و جهانی و المپیک شرکت کرده و عنوان قوی ترین مرد جهان را ربوده. چهار طلای مسابقات جهانی، دو طلای بازی های آسیایی، دو طلای تورنمت های بین المللی (اردن و لیبی) و طلای المپیک آتن را در کارنامه اش دارد. دو مدال نقره جهانی را هم به این سیاهه اضافه کنید.

می گوید عاشق «آبگوشت» است، اما اگر صبحانه و ناهار و شام برایش «ماهی» درست کنند، امکان ندارد لب به غذای دیگری بزند. تمامی هنرش در آشپزی به سرخ کردن تخم مرغ خلاصه می شود. معلولیتش از ناحیه پا و مادرزاد است. وقتی کودک بود، علاقه ای به این که کسی کمکش کند و راه برود نداشت. سعی می کرد روی پاهایش بیاستد، اما وقتی وزنش بالا رفت، روی ویلچر نشست. یعنی از اول فروردین ماه سال 1367 که متولد شد، این معلولیت را همراه خود داشت.

خوش خنده و بشاش است. یکی از مهمترین عناصر روحیه بخش کاروان ایران. در المپیک لندن رکورد وزنه برداری را شکست و حالا با رکورد 280 کیلوگرم قهرمان شد. یک ماه قبل، این رکورد را در تمرینات به 305 کیلوگرم رساند. حالا در ریو به خبرنگاران گفته: «قول می دهم لااقل زیر 300 کیلوگرم وزنه نزنم.»

زهرا نعمتی

شاهکار ورزش بانوان ایران و پرچمدار المپیک. بانویی ساکت، آرام که از پارالمپیک دوره قبل خوش ترین خاطرات زندگی اش را دارد. هم طلای تیراندازی را گرفت و هم با «رهام شهابی‌پور» ازدواج کرد. فعال در انجمن های توانبخشی حرکتی در استان کرمان و اولین بانوی ایرانی که هم در رقابت های المپیک شرکت کرده و هم در پارالمپیک.

در المپیک ریو، بدشانس بود. خیلی زود حذف شد، اما در پارالمپیک اگر اتفاق خاصی (مثل مصدومیت) برایش پیش نیاید، باید منتظر نشستن مدال دور گردنش باشیم. یک طلای رقابت های جهانی دارد و یک طلا و یک برنز پارالمپیک از لندن. او را می توانید بیشتر بشناسید: https://iranwire.com/fa/features/4034

پیمان نصیری

یکی دیگر از کرمانی های کاروان ایران و البته یکی دیگر از مهمترین شانس های مدال طلا. دوره قبل از لندن با طلای دوومیدانی به ایران برگشت. «پیمان» در پارالمپیک 2012 در مسابقات دو یک هزار و پانصد متر، با زمان سه دقیقه و پنجاه و هشت ثانیه و چهل و نه صدم ثانیه به قهرمانی رسید و طلا را روی سینه اش دید.

پیمان جایی بیشتر شهرت پیدا کرد که طلای رقابت های آسیایی اش را به «قاسم سلیمانی» اهدا کرد و انگشتر او را به یادگار گرفت. در گفت و گو با رسانه ها هم گفت: «مدال طلا، برازنده شجاعت سردار سلیمانی بود.» پیمان متولد خرداد ۱۳۵۹ در شهر «بِزَنجان» است. با این که مادرزاد مشکل حرکتی داشت، اما از کودکی کنار هم سن و سال های خودش می دوید. بدون این که حس کمبودی داشته باشد.

او در مورد دلیل دونده شدنش گفته: «برادرم دونده حرفه ای بود. یادم است۱۳ ساله بودم که یک پژمان (برادرم) مسابقه مهمی داشت. مربی اش پیشنهاد داد من هم در آن مسابقه شرکت کنم. پژمان به خط پایان نزدیک شده بود که پشت سرش قرار گرفتم. برادرم دونده خیلی خوبی بود و تعجب کرد که چه کسی توانسته به او برسد. وقتی مرا پشت سرش دید، صبر کرد تا با هم از خط پایان عبور کنیم. این قهرمانی مشترک، خیلی لذت بخش بود و باعث شد نگاهم به «دویدن» جدی تر شود و در مسابقه های بیشتری شرکت کنم.»

حالا می توان امیدوار بود که او در همان روزهای اول برای ایران طلا بگیرد. پیمان هم اکنون عضو رسمی جمعیت هلال احمر ایران هم هست.

محمد خالوندی

گفته عاشق خبرنگاری است و دوست دارد بعد از این که ورزش را کنار گذاشت، سراغ گزارشگری و خبرنگاری برود. وقتی دوربین باشگاه خبرنگاران می خواست با بازیکنان تیم فوتبال هفت نفره ایران مصاحبه کند، جلو رفت و خواست نقش گزارشگر را داشته باشد.

غاشق فوتبال هم هست، اما فوتبالیست نشد. حتی برای تیم فوتبال پارالمپیک هم تلاشی نکرد. رفت سراغ پرتاب نیزه و با جابجا کردن رکورد پارالمپیک، قهرمان لندن شد. نیزه اش بعد از طی مسیر ۵۰٫۹۸ متری به زمین نشست تا بالاتر از همه قهرمان پارالمپیک شود. طی ماه های اخیر یک بار همین رکورد را هم شکسته. یعنی می تواند باز هم به مدال برسد. شانس طلای او در تیم دوومیدانی ایران کم نیست. خیلی رک و صریح گفته: «می خواهم در ریو خوش بگذرانم. خوش گذرانی من هم مدال طلا است.»

جواد حردانی

می گویند آچارفرانسه دوومیدانی ایران است. خودش از این لقب لذت نمی برد: «می خواهم در رشته تخصصی خودم شرکت کنم.» اما هربار او را روی یک شاخته گذاشتند، چون استعداد فوق العاده ای دارد.

رشته تخصصی «جواد» پرتاب دیسک است. او با همین پرتاب دیسک برای آن کاروان شکست خورده ایران در پارالمپیک پکن طلا گرفت. اما دوره بعد از او خواستند تا در رشته غیرتخصصی اش هم شرکت کند. پس در المپیک لندن، هم مدال برنز پرتاب وزنه را به دست آورد و هم دوباره قهرمان پرتاب دیسک پارالمپیک شد. حالا در ریو قرار است پرتابگر نیزه ایران باشد. همراهانش در ریو با او سر به سر می گذارند و می گویند ممکن است روز مسابقه به او بگویند در مسابقه دو هم شرکت کند.

حردانی گفته: « برای کسی که دو نشان طلا، دو مدال نقره و یک مدال برنز پارالمپیک دارد، پارالمپیک ریو جای شوخی نیست.» حالا باید هم در پرتاب دیسک رقابت کند، هم در پرتاب نیزه. شانس ایران در دوومیدانی با او برای کسب مدال طلا بیشتر هم شده. مخصوصا که از مصدومیت کهنه اش هم رها شده است.

تیم ملی والیبال نشسته

کمیته جهانی المپیک به آنها لقب «قهرمان دائمی» داده بود. از سال 1988 که برای اولین بار در رقابت های پارالمپیک سئول شرکت کردند، تا امروز 5 بار قهرمان و دو بار نایب قهرمان شدند. رکوردی مثال زدنی و کم نظیر در دنیای ورزش. والیبال نشسته ایران در المپیک های 1998 سئول، 1992 بارسلون، 1996 آتلانتا و 2000 سیدنی چهار قهرمانی پیاپی به دست آورد. بعد در المپیک 2004 آتن نقره گرفت. وقتی تیم برگشت، «بهرام شفیع» مجری و تهیه کننده برنامه لایزال «ورزش و مردم» از «هادی رضایی» کاپیتان وقت (که این روزها سرمربی تیم ملی والیبال نشسته ایران شده) در مورد چرایی شکسته شدن روند قهرمانی های این تیم پرسید.

«هادی رضایی» به «بهرام شفیع» گفت: «مگر وقتی چهار بار قهرمان پارالمپیک شدیم یک بار سراغ ما آمدید که حالا دلیل نایب قهرمانی مان را می پرسید؟»

به اندازه موفقیت های شان، مهجور و در سایه بودند. تمام آن سال ها، والیبالیست های تیم ملی را جانبازان جنگ ایران و عراق تشکیل می دادند. اما «هادی رضایی» که خودش هم جانباز جنگ است، تیم را جوان کرد.

در المپیک 2008 پکن قهرمان شدند، اما باز هم در المپیک لندن روی سکوی دوم ایستادند. این بار همه می گویند نه این که فقط نویت قهرمانی والیبال نشسته ایران باشد، کلا آمادگی شان مثال زدنی و فوق العاده است. فقط اگر غم معیشت زندگی بگذارد تا پایان بازی ها فکرشان درگیر نباشد. مگر می گذارد؟!

«داوود علی‌پوریان» کاپیتان این تیم تیرماه به ایسنا از تبعیض های موجود در ورزش ایران میان ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی گفته بود: «نمی دانم چرا ما نباید شامل آن هدیه ده میلیون تومانی باشیم. اما به هرحال تلاش خودمان را برای قهرمانی می کنیم.»

تیم فوتبال هفت نفره

بداقبالی بدون این که در بزند وارد خانه شد. انگلستان به دلیل نداشتن سفارتخانه در ایران، به بازیکنان و کادر فنی تیم فوتبال هفت نفره ایران ویزا نداد. یعنی تیم نتوانست در رقابت های انتخابی پارالمپیک که در لندن برگزار می شد شرکت کند. یعنی قهرمان آسیا حق شرکت در رقابت های انتخابی را نداشت. یعنی بدون مسابقه انتخابی، حذف شدیم!

اما بعد خوش اقبالی در زد. کمیته جهانی، تیم هفت نفره روسیه را از جضور در پارالمپیک ریو منع می کند و باید یک تیم جانشین می شد. این بار از ایران هم دعوت می کنند تا در تورنمنت دانمارک شرکت کند.

16 تیم فقط برای یک سهمیه می جنگیدند و تیم فوتبال هفت نفره ایران، قهرمان رقابت ها شد.

حالا قهرمان آسیا و قهرمان رقابت های بین المللی دانمارک در ریو است. می گویند شانس کسب مدالش را باید جدی گرفت. بازیکنانش گفته اند بی صبرانه منتظر دیدار با «انگلیس» هستند. شاید بتوان انتظار یک فوتبال فوق العاده را از آنها داشت. آنها در المپیک لندن به نشان برنز رسیدند و حالا کمی بلندپروازتر هستند. می خواهند با قهرمانی برگردند.