دلتنگی‌های نقاشان دیوار ۴۷

یکی از آنها خانه ای کوچک کشیده که لامپ بزرگی وسط آن روشن است. او می‌گوید: «این نقاشی خانه خدا است. خانه خدا؛ آن چیزی نیست که در تلویزیون نشان می‌دهند، خانه خدا این شکلی است و چراغش همیشه روشن است.» دیگری یک سیم‌کارت تلفن را نقاشی کرده، سیم‌کارتی که پر از رنگ است. وقتی به او می‌گویند:«سیم‌کارت های تلفن که رنگ ندارند.» می‌خندد و با لحنی که انگار دارد بدیهی‌ترین موضوع بشریت را توضیح می‌دهد، می‌گوید: «مگر می‌شود سیم‌کارتها رنگ نداشته باشند، وقتی ما به وسیله آنها با همه کسانی که دوست شان داریم حرف می‌زنیم.» 
یکی دیگر از آنها یک گردی کشیدی که رویش پر از خط است. او می‌گوید: «من خدا را نقاشی کردم. این خطها، چشم های خداوند هستند. خدا همه جا را می‌بیند.» 
ظاهر کسانی که این نقاشی‌ها را کشیده‌اند با ظاهر اکثریت جامعه متفاوت است. آنها زبان بزرگی دارند، گردن پهن و کوتاهی دارند، کف دست شان فقط یک خط دارند و فاصله کوچکی بین انگشت شست پایشان و انگشت کناری‌شان دیده می‌شود، آنها سندرم داون هستند. کسانی که اکثریت جامعه فقط انها را از روی تابلوی بزرگ سر در مدارس استثنایی می‌شناسند. نه از توانایی‌‌های آنها با خبرند و نه از افکار و دنیای ساده‌ آنها چیزی می‌دانند. چند سالی است که دکتر آزاده عباس زاده، تمام هم و غمش را برای مطالعه آنها گذاشته است و حالا توانسته در بسیاری از شهرهای بزرگ به اسم آنها دیواری بگیرد. دیواری که سندرم داونی ها روی ان نقاشی بکشند، دلتنگی‌ها، شادی‌ها و نیازهایشان را در نقاشی‌هایشان نشان دهند و با مردم ارتباط برقرار کنند.
سندرم داونی‌ها یک کروموزم بیشتر از دیگران دارند و ۴۷ کروموزومی هستند به همین دلیل، دکتر عباس زاده اسم این دیوارها را دیوار ۴۷ گذاشته است.
هیچ یک از اعضای خانواده و یا آشنایان دکتر عباس زاده، مبتلا به سندرم داون نیستند. اولین مواجه جدی او با یک سندرم داون به دوران انترنی‌اش می‌رسد.
این مواجه آنقدر تاثیرگذار بوده که او می‌چسبد به کشف دنیای سندرم داونی‌ها. خودش این خاطره را بارها تعریف کرده: «یک روز که سخت عصبانی بودم و اصلا حواسم به حرف های استاد نبود. در بیمارستان با یک سندرم اون دیدم. فکر کردم  این فرد مناسب ترین کسی است که می‌تواند درد دلم را بشنود. گفتم: هم خودم خالی می‌شوم و هم اینکه حرف هایم را به کسی می‌زنم که چیزی نمی‌فهمد.»
او جلو می‌رود و تمام اتفاقاتی را که ناراحتش کرده، بدون هیچ نوع خودسانسوری برای این فرد تعریف می‌کند. وقتی همه حرف هایش را می‌زند. آن فرد لبخند می‌زند و می‌گوید: «تو به خاطر اینها اینقدر ناراحتی؟» نوع نگاه این فرد به زندگی و مشکلات، دکتر عباس زاده را تکان می‌دهد: «مشکلم را برای افراد دیگری هم تعریف کردم. مثلا وقتی به مادرم همان حرف ها را زدم، کلی سرزنشم کرد و اصلا حالم بدتر شد اما اين بيماران محيط اطراف خود را زيبا مي‌بينند و با مشكلات به راحتي برخورد مي‌كنند و این تجربه متفاوتی بود.» 
آزاده عباس زاده می‌داند بسیاری از مردم، سندرم داون‌ها را به خوبی نمی‌شناسند و چیزی درباره شان نمی‌داند. او می‌خواهد با دیوار ۴۷ آنها را به همه مردم بشناساند. او در همایشی که برای معرفی این دیوارها ترتیب داده شده، می‌گوید: «اگر هر روز فقط چند نفر نظرشان به این نقاشی‌ها جلب شود و متوجه سندرم داونی‌ها بشوند برایمان کافی است.»
تلاش‌های او باعث شده پزشکان دیگر به او بپیوندند و هم مسئولان بالاخره جوابش را بدهند. پزشکان زیادی در شهرهای مختلف، در طرح ویزیت رایگان بیماران سندرم داون شرکت کرده‌اند و خود را به عضویت یاران دیوار ۴۷ درآورده‌اند.
از سوی دیگر  نمایندگان مجلس هم با اختصاص یک دیوار در هر شهر به مبتلایان سندرم داون موافقت کردند و از این طرح حمایت کردند.
دکتر عباس زاده برای گرفتن دیوارها هم شرط گذاشته است: «این دیوارها باید در جای پرتردد  و منطقه خوب هر شهر باشد.» 
فاطمه آلیا رئیس فراکسیون حمایت از حقوق معلولان در گفت‌وگو با «ایران وایر» درباره حمایت از این طرح می‌گوید: «فراکسیون حمایت از حقوق معلولان که از مجلس هفتم تشکیل شده، از حقوق همه معلولان دفاع می‌کند. سندرم داونی‌ها هم شامل می‌شوند، بنابراین ما از این طرح زیبا استقبال کردیم.»  نماینده تهران در توضیح این طرح می‌گوید: «مبتلایان به سندروم داون، کمی از هم سن و سال های خود دیر آموزتر هستند، اما در مقابل، این اشخاص کاملا صادق، صمیمی، مهربان و بعضا دارای استعدادهای شگفت انگیزی هستند. برای اینکه مردم بیشتر با این افراد اشنا شوند، مقرر شده دیواری تحت عنوان دیوار 47 در شهرهای مختلف کشور و در محل‌های پرتردد احداث شود تا مبتلایان به این بیماری فعالیت‌های هنری، دلنوشته و خواسته های خود را روی این دیوارها نصب کرده تا مورد توجه مردم قرار گیرد.»
کمی مکث می‌کند و می‌گوید: "خوب است کنار گزارش تان، عکس هایی  از نقاشی‌ها چاپ کنید تا افراد بیشتری متوجه صداقت و پاکی مبتلایان سندرم داون شوند. این نقاشی‌‌ها دنیای بی شیله پیله و زیبای سندرم داونی‌ها را روایت می‌کند."