میلاد فدایی اصل، جرم: خبرنگاری (16)

نام: میلاد فدایی اصل

سوابق حرفه ای: همکاری با خبرگزاری ایلنا

اتهام : تبلیغ علیه نظام

میلاد فدایی اصل، اولش دانشجوی رشته مهندسی معدن بود و در محدوده دانشگاه فعالیت می‌کرد ولی به دلیل بازداشت در سال 88 و  91 و عدم امکان حضور در دانشگاه  مجبور به انصراف از تحصیل شد. او می‌گوید: از نوجوانی به فعالیت‌های مدنی و رسانه‌ای علاقه‌مند بودم که این علاقه برایم خیلی آب خورد. از سال 88 با هزینه‌های مختلف همراه شد به‌طوری‌که به اتهام تبلیغ علیه نظام مدت 6 ماه را دربند 209 و بند 350 سپری کرده و در خرداد 89 آزاد شدم». 

میلاد اولش در شهرداری تهران کار می‌کرد  و از سال 90 و پس از اخراج از شهرداری تهران، به خبرگزاری ایلنا پیوست  و در سرویس سیاسی، حوزه پارلمانی  مشغول به کار شد. پس‌ از آن مدتی را در سرویس کارگری خبرگزاری ایلنا فعالیت کرد و در نهایت در تابستان 91 مسئولیت دبیری سرویس سیاسی این خبرگزاری را بر عهده گرفت.  در بهمن همان سال، مجدد به اتهام تبلیغ علیه نظام، توسط وزارت اطلاعات بازداشت شد که این بار را به مدت 32 روز دربند 240 و 209 زندان اوین گذراند که 26 روز از این مدت در سلول انفرادی سپری شد. در نهایت، 10 اسفند 91 با سپردن وثیقه 100 میلیون تومانی و بدون برگزاری دادگاه از زندان اوین آزاد شد. میلاد در مورد شرایط زندان می‌گوید: « زندان انفرادی، مصداق بارز آزار و اذیت است، مخصوصا برای کسانی که طی روز، با انسان‌های زیادی برخورد دارند و در کل زندگی‌شان نیز روابط قابل‌توجهی دارند. در شرایط انفرادی و ایزوله بودن، تمام دنیا در میان دیوارهای کوچک و عبور نگهبانانی که تنها سایه‌شان پیداست خلاصه می‌شود. رویای زندانی، محدود به دیدن خانواده و یا شنیدن صدایشان می‌شود و سطح آرزوها، به پایین‌ترین سطح ممکن تنزل می‌کند. بااینکه تجربه انفرادی را داشتم، اما شرایط در بازداشت سال 91 بی‌نهایت متفاوت بود. مهم‌ترین تفاوت نسبت به قبل، مسئله صبا، همسرم بود که او هم در خبرگزاری ایلنا و به‌عنوان همکار با من فعالیت داشت. بی‌اندازه نگران بودم که او هم، بازداشت‌شده یا نه. وقتی در اولین جلسه بازجویی که خوشبختانه و برخلاف سال 88 بسیار محترمانه بود، بازجو خبرداد که همسرم بازداشت نشده، نفس راحتی کشیدم. مسئله بعدی این بود که چرا؟  واقعاً چرا من به‌عنوان یک خبرنگار رسمی باید بازداشت شوم؟ این پرسش در تمام 32 روز بازداشت به‌ویژه در روزهای انفرادی در ذهنم می‌چرخید ولی پاسخ قانع‌کننده‌ای دریافت نمی‌کردم و این فشارهای ذهنی‌ام را بیشتر می‌کرد. عمده فضای بازجویی در ارتباط با خبرگزاری و روابطم با دوستان و همکاران بود. می‌توانم یقینا بگویم که بازجو به دنبال کشف جرم با اتهام واضحی نبود و تنها به دنبال رفع ابهامات کلی نسبت به من بود. این مسئله هم خوب بود هم نگران‌کننده چراکه نمی‌شد افق روشنی از آینده این بازداشت متصور باشم. بعد از آزادی هم با توجه به هزینه‌های پرداخت‌شده و شرایط غیرقابل اتکا، مجبور به خداحافظی از دنیای رسانه شده و در کارگاه پدری، مشغول به فعالیت درزمینهٔ صنعت شدم».

--------------------------------------------------------

در طول چهار سال گذشته، روزنامه نگاران و وبلاگ نویسان از مهم ترین قربانیان آزادی بیان در ایران بوده اند. احکام قضایی ناعادلانه و غیرشفاف علیه آنها صادر شده و حکومت سعی کرده امکان و امنیت کاری آنها را به حداقل برساند. ایران وایر در مجموعه ای مفصل می کوشد با روایت سرنوشت اهل رسانه که در طول چهار سال گذشته گرفتار آزارهای قضایی و امنیتی حکومت ایران شده اند، پرونده ای برای ثبت در حافظه تاریخی رسانه ها و سیاست فراهم آورد.

این پرونده در دو بخش انگلیسی و فارسی منتشر می شود. ما در حال تکمیل کردن اطلاعات افراد هستیم. اطلاعاتی که در هر بخش منتشر می شود، اطلاعات نهایی و تایید شده ایران وایر محسوب می شوند ولی به منزله همه اطلاعات موجود نیستند. ممکن است شما به عنوان مخاطب و یا یکی از قربانیان سال های اخیر، اطلاعات بیشتری داشته باشید، می توانید در این مسیر ما را برای کامل کردن این مجموعه یاری کنید. در این زمینه اگر پیشنهادی برای بهتر شدن روند انتشار و یا افزایش دقت و جامعیت اطلاعات مربوط به هر یک از افرادی که از این پس در این مجموعه نامشان اعلام می شود، دارید، می توانید با این پست الکترونیک در تماس باشید: 

info@iranwire.com

برنامه انتشار این مجموعه به صورت روزانه خواهد بود و ممکن است در هفته های آینده هر روز، دو روزنامه نگار یا وبلاگ نویس را معرفی کنیم. این مجموعه در نهایت در قالب مالتی مدیا نیز ارایه می شود و فایل پی دی اف آن به زبان های فارسی و انگیسی نیز در دسترس همه قرار گرفت

ایران وایر امیدوار است انتشار این مجموعه یک گام مقدماتی در مسیر تدوین و ثبت اسناد حقوق بشری مربوط به ایران باشد. امری که امروزه فعالان مدنی، سیاسی و حقوق بشری بیش از هر زمان دیگر به آن نیازمند هستند و باید در مسیرش بکوشند.