تاملاتی درباره اقدام تحسین برانگیز شهرداری تهران در رابطه با سگهای خیابانی

آدم گاهی چیزهایی می بیند و میشنود که احساس میکند در مقابل دوربین مخفی ست و هر لحظه ممکن است سر و کله ی یکی از یکجایی پیدا شود و از آدم بخواهد که به محل اختفای دوربین مخفی نگاه کرده و لبخند بزند. یکی از این اتفاقات که در روزهای اخیر باعث بهت و حیرت و البته شادی زائد الوصف ما گردید تصاویری بود که در فضای مجازی منتشر شد و نشان میداد که شهرداری تهران تعدادی سگ خیابانی را جمع آوری کرده و پس از واکسیناسیون و عقیم سازی و گذارندن دوران نقاهت در مراکز مخصوص، آنها را تر و تمیز و تپل مپل و البته شماره گذاری شده، در شهر رهاسازی نموده است.

این در حالی ست که همین چند وقت پیش شهردار رفسنجان، با افتخار از کشتن هشت هزار سگ سخن گفته بود و اصولا شهرداریها و اکیپ های سگ کشی شهرداریها سالهاست که هیملر وار سیاست نسل کشی را نسبت به این موجودات بی زبان در پیش گرفته اند و تفکر حاکم بر شهرداری ها در قبال سگهای خیابانی، در همه ی این سالها فقط و فقط کشتار بوده است.

قبل از اینکه به ادامه ی تعجب و تحیر و گمانه زنی در مورد این چرخش صد و هشتاد درجه ای شهرداری تهران بپردازم لازم است یک نکته ای را متذکر شوم و آن اصطلاح «سگ ولگرد» است که گاه بعضیها به جای «سگ خیابانی» استفاده میکنند... هیچ سگی "ول" نمیگردد و سگها هم مثل ما اگر نیاز به آب و غذا و پناهگاه و گاهی هم تولید مثل نداشته باشند ترجیح میدهند یک جا برای خود ولو شده و یا در نهایت یک گوشه ای برای خودشان بازی کنند. اما متاسفانه برخی با "ولگرد" خطاب کردن این زبان بسته ها و با استفاده از بار منفی که این کلمه دارد، جاده صاف کن نگرشی میشوند که سگهای خیابانی را موجوداتی عاطل و باطل نشان می دهد که لایق ترحم نبوده و هرچه بر سرشان بیاید هم حق شان است. در صورتی که سگها هم هزار تا بدبختی و کار و گرفتاری دارند که برای خودشان مهم و محترم است و هر سگی که در شهر و محله ی ما راه میرود، بی کار و بیعار و در یک کلام ولگرد نیست. 

بعد از این تذکر حاشیه ای اما مهم برگردیم به بحث خودمان...دیدن صحنه هایی که ماموران شهرداری سگها را خیلی با محبت و با اسمهای قشنگ قشنگ صدا میکردند و با زبان خوش از آنها میخواستند از وانت شهرداری پیاده شده و بروند برای خودشان در کوچه و خیابان بازی کنند، به قدری سورئال بود که تقریبا تمامی فعالین و حامیان حیوانات از زمان انتشار این تصاویر در حالت Hang  به سر می برند.
در این میان نظریه پردازان تئوری توطئه، میگویند که قالیباف به علت مشکل «خود کم محبوب بینی» که دارد این بار به سراغ سگها رفته و با انجام چنین مانورهایی، میخواهد خودش را در دل حامیان حیوانات که از وضعیت سگها در ایران و عملکرد شهرداریها خون به جگر هستند، جا نماید و معتقدند وقتی خر که چه عرض کنم لندکروز ایشان از پل گذشت احتمالا اکیپهایش را دوباره گازانبری به سراغ سگ ها میفرستد. 

اما از آنجا که میگویند «امید» بذر هویت ماست و باید همیشه کاشکی ها را بکاریم بلکه سبز شود، بنده ترجیح میدهم این فعل و انفعالات را به فال نیک گرفته و فرض را بر این بگذارم که بالاخره حضرات متوجه شده اند که بدرفتاری و کشتن حیوانات و به خصوص سگهای خیابانی نه جنبه ی شرعی دارد و نه البته توجیه عقلی و جز تف و لعنت بخش بزرگی از مردم، سودی برای شهرداری ها نیز ندارد. شاید هم اتاق فکری در شهرداری تهران تشکیل شده و کشور ترکیه را الگو قرار داده اند که هم از نظر مسلمان بودن مردمانش چیزی از ما کم ندارد و هم از نظر شاخصه های بهداشت و سلامت یک سر و گردن از ما بالاتر هستند و در انجا سیاست شهرداریها همواره حمایت و مراقبت و فرهنگسازی برای رفتار درست با حیوانات شهری ست و سگها و گربه ها جزء لاینفکی از زندگی مدرن شهری هستند.

به هر حال در پس پرده هرچه که هست ما آرزو میکنیم که این اقدام شهرداری تهران نقطه ی عطفی در سیاستهای سگ ستیزانه شهرداری ها در کل ایران باشد. چیزی که در این میان کورسوی امیدی به وجود می آورد این است که حتی اگر این اقدام به قصد عوامفریبی (یا بهتر بگوئیم خواص فریبی!) هم باشد از آنجا که سگها بسیار با معرفت و با محبتند و هر محبت کوچکی را ده برابر با محبت پاسخ میدهند، شاید در جریان این رابطه ی موقت و فرمایشی شهرداریچی ها با سگها، مهر این سگهای خیابانی به دل ایشان بیفتد و حتی اگر بعد از مدتی بساط این نمایش برای کسب محبوبیت برچیده شود و اکیپ های شهرداری به سر کار و بار اصلی خود یعنی "سگ کشی" برگردند، موقع چکاندن ماشه به روی سگها، دست و دل شان بلرزد.
به هر حال واقعا عجیب خواهد بود اگر کسی که به سگی محبتی کرده و در برابرش دوستی و وفا و معرفت سگ را دیده باشد، بتواند به این «عاطفه ی قلنبه شده» و این «محبت متراکم» که سگ نام دارد، کوچکترین آسیبی برساند.