احساس ناامنی محيطی ناشی از کارکرد يک مدار عصبی‌ست

توصيف امن يا ناامن بودن يک مکان ترکيبی‌ست از يادآوری سوابق و شواهد محيطی و احساسات فردی. گرچه سوابق و شواهد قابل

در گزارش تازه‌ای که در نشريه ساينس منتشر کرده‌اند از شناسايی يک مدار عصبی در مغز موش‌های آزمايشگاهی خبر می‌دهند که احساس امنيت يا ناامنی نسبت به يک مکان را در آن‌ها ايجاد می‌کند.

پژوهشگران می‌گويند آنچه در ايجاد احساس امنيت يا ناامنی دخالت دارد ارتباط بخش‌هایی از مغز است که حافظه را در خود نگهداری می‌کنند. مطالعات قبلی نشان داده بود دو بخش از مغز که به نام‌های هيپوکمپ و کورتکس انتورينال شناخته می‌شود در فرآيندهای يادآوری و حافظه مشارکت دارند.

هيپوکمپ که بخش مهمی از مغز انسان و ساير مهره‌داران است و ظاهری شبيه به حلزون دارد حافظه کوتاه و بلند مدت را در خود ذخيره می‌کند. علاوه بر اين، تنظيم موقعيت فرد از نظر جهت يابی نيز بعهده هيپوکمپ است. کورتکس انتورينال نيز منطقه‌ای از مغز در جلو و بالای بينی‌ست که بعنوان مرکز تبادل اطلاعات مربوط به حافظه شناخته می‌شود. اگرچه نحوه ذخيره حافظه در مغز و ارتباط اين دو بخش با يکديگر تا حدود زيادی شناخته شده بود اما گزارش جديد نشان می‌دهد بخشی از سلول‌های عصبی مشترک ميان اين دو بخش با ايجاد يک مدار مجزا اطلاعات مکان‌ها را بعنوان محل امن يا ناامن ذخيره می‌کنند.

اطلاعاتی که

LRIPs نامگذاری شده است. کارکرد اين مسير عصبی از دهه 90 ميلادی مورد توجه بوده اما در دو دهه گذشته اطلاعات کليدی درباره آن به دست نيامده بود.  

از جنبه عصب شناسی 80 درصد سلول‌های عصبی مغز از گروه اعصاب رسانا هستند که وظيفه آن‌ها ارسال پيام‌های عصبی در مسيرهای طولانی در بين نواحی مختلف مغز است. در مقابل، 20 درصد سلول‌های عصبی مغز را گروه اعصاب بازدارنده تشکیل می‌دهند که علاوه بر کوتاه بودن طول سلولی فعاليت اصلی آن‌ها کاهش سرعت يا توقف فعاليت اعصاب رساناست. توصيف پژوهشگران دانشگاه کاليفرنيا از اين دو گروه سلول عصبی اين است که اعصاب رسانا شبيه به پدال گاز و

اعصاب بازدارنده شبيه به پدال ترمز هستند. سلول‌های مسير سوم عصبی که بتازگی شناسايی شده‌اند بخشی از خصوصيات هر دو گروه رسانا و بازدارنده را دارند به اين ترتيب که سلول‌های بلندی هستند که فعاليت آن‌ها بازدارنده است.

گزارش نشان می‌دهد وقتی مدار LRIPs با استفاده از روش‌های آزمايشگاهی خاموش می‌شود موش‌ها در محيط جديد یا محيطی که پيش از اين با آن آشنا شده‌اند دچار ترس می‌شوند. چنين حالتی برخلاف شرايط عادی‌ست، زيرا موش‌ها فقط وقتی احساس ترس می‌کنند که پیش از اين در يک محيط مشخص تحت تاثير شرايط وحشت قرار گرفته باشند. در غير اينصورت قرار گرفتن در يک محيط جديد بدون تجربه ناخوشايند از آن محيط موش‌ها را نمی‌ترساند.  

پژوهشگران می‌گويند کارکرد اصلی مدار LRIPs اين است که وقتی نور يا صدا به يک موجود زنده می‌رسد اين مدار فعال می‌شود و در نتيجه باعث می‌شود مدارهای بازدارنده ديگر در هيپوکمپ غيرفعال شوند. زمان غيرفعال شدن مدارهای ديگر نزديک به 20 ميلی ثانيه است اما همين زمان کوتاه به اطلاعاتی که از کورتکس انتورينال به هيپوکمپ ارسال شده فرصت می‌دهد تا بصورت حافظه در هيپوکمپ ذخيره شوند.

گزارش جديد می‌گويد از جنبه تجربی خاموش شدن مدار LRIPs باعث می‌شود اطلاعات قابل توجهی از محيط به هيپوکمپ نرسد و در نتيجه قرار گرفتن در يک محيط تازه با چيزی شبيه به گنگی حافظه در مورد آن محيط همراه شود. اين خلاء حافظه تصور ناامن بودن محيط را در فرد ايجاد می‌کند.