آيس (Ice) يک ماده مخدر جديد است که اينروزها میشود آن را درهمه جای جهان پيدا کرد. توليد اين ماده در امريکا و مکزيک آغاز شد اما اکنون آزمايشگاههای کوچک در کشورهای ديگر نيز آن را توليد میکنند. در فاصله دو سال از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ ميزان مصرف آيس در جهان از ۲۲ درصد به ۵۰ درصد افزايش پيدا کرده و اين ماده را به فراگيرترين مخدر حال حاضر جهان تبديل کرده است. اين اطلاعات اوليه میتواند به شما کمک کند شناخت بيشتری از آيس و مصرف کنندگان این ماده پيدا کنيد. چه بسا بتوانيد به آنها در ترک اعتيادشان کمک کنيد.
آيس چيست؟
آيس همراه با دو مخدر ديگر به نامهای بيس (Base) و اسپيد (Speed) مشتقات يک محرک دارويی به نام متامفتامين هستند که در دهه ۶۰
از نظرشيميايی متامفتامين باعث ترشح بيشتر ناقل عصبی دوپامين در مغز میشود. اثر دوپامين که به آن هورمون رضايتمندی نيز گفته میشود اين است که در مصرف کننده آن احساس سرخوشی بيشتر و کارايی حرکتی بالاتر ايجاد میکند. اما اين اثرات بعد از مصرف مقدار مشخصی از متامفتامين کاهش پيدا میکنند و در نتيجه مصرف کننده برای رسيدن به سرخوشی و کارآيی تجربه شده قبلیاش نياز به مصرف مقدار بيشتری از اين ماده را دارد. اعتياد به متامفتامين از همين مصرف بيشتر ايجاد میشود.
تفاوت آيس، بيس و اسپيد در ميزان خلوص آنهاست بطوری که آيس خالصتر از بيس، و بيس خالصتر از اسپيد است. خلوص بيشتر آيس باعث میشود اثرات جانبی آن بمراتب قویتر از دو ماده ديگر باشد. از جمله اين که آيس باعث جنون آنی قویتر، برگشت کندتر به حالت طبيعی و اعتياد بيشتر میشود. موضوع قابل توجه در مصرف آيس اين است که جنون آنی ناشی از مصرف آن منجر به بروز رفتار خشونت آميز میشود.
احساس پس از مصرف
آيس به مصرف کنندگانش احساس پر انرژی بودن و شعف و اعتماد بنفس میدهد. اين احساس سرخوشی میتواند برای روزها ادامه داشته باشد ولی مصرف کننده در اين مدت کمتر غذا بخورد يا بطور کلی چيزی نخورد. حالت اوج و خلسه ناشی از مصرف آيس از نيم ساعت يا يک روز متغير است ولی روی ديگر سکه زمانیست که اثر اين مخدر رفته رفته کاهش پيدا میکند.
مصرف کنندگان آيس در اثر کمبود تغذيه و اختلالات شيميايی دچار عوارض لثهای و دندانی ناشی از دود کردن اين ماده میشوند. اين عوارض تا جايی پيش میرود که کارآيی دندانهایشان از دست میرود و بايد آنها را از لثه خارج کرد. ولی عوارض از لثه و دندان عبور میکنند و به زخمهای پوستی ناشی از خارش عميق، نارسايی کبدی، مقاومت کم به بيماریها، عوارض کليوی و ريوی، کاهش شديد وزن و اختلالات پايدار روانی میانجامد.
عوارض روانی
يکی از مشکلات شایع ناشی از مصرف آيس ايجاد پارانويا يا همهدشمنپنداریست. همراهی پارانويا با خشونت خانگی نسبت به کودکان و سوء استفاده جنسی از آنها در مصرف کنندگان آيس بسيار فراگير است. مشکل اصلی در استفاده از آيس اين است که اين مخدر بمرور کارآيی نواحی توليد کننده دوپامين در مغز را مختل میکند و در نتيجه ميزان توليد دوپامين کاهش میيابد. مادامی که توليد دوپامين کافیست احساس سرخوشی در مصرف کننده ايجاد میشود اما آيس بمرور تولید اين هورمون را کاهش میدهد و محرکهای صنعتی را به جای آن مینشاند.
آيا اعتياد به آيس درمانپذير است؟
در حال حاضر برای رفع اعتياد به آيس ترکيبی از ورزش، تغذيه درمانی و سونا را به کار میگيرند که به آن برنامه سمزدايی میگويند. برنامه سمزدايی حدود ۱۰ تا ۱۴ روز طول میکشد و در اين مدت سعی میکنند رسوب شيميايی آيس را از اندامها خارج کنند. از نظر درمانی اثرات رفع اعتياد تا يک سال و نيم گريبانگير فرد معتاد است و دورهای سخت برای ترک اعتياد محسوب میشود ولی در پايان بخش زيادی از توانايیهای بدنی مصرف کننده سابق در او بازيابی میشوند.
**دیدگاه نویسنده الزاما بیانگر نظر ایران وایر نیست. ایران وایر در بخش وبلاگ ها، از انتشار همه دیدگاه ها استقبال می کند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
ثبت نظر