کسی‌ انکار ابتکار را درباره پلنگ‌کشی باور می‌کند؟

 «اهل سیاست به قداست زندگی نمی‌اندیشد

بل‌که زندگان را تنها به مصادر و وسایلی ارزیابی می‌کند

که عندالاقتضا باید بی‌درنگ قربانی پیروزی او شود.»

 احمد شاملو

خبر شکار پلنگ در پارک ملی بمو توسط شکارچیان اروپایی را نخستین بار سید احمد نبوی، مدیر کل بازرسی، ارزیابی عملکرد و پاسخگویی به شکایات حفاظت محیط‌زیست اعلام کرد. او در میان خبرنگاران سخن می‌گفت و از این نشست فیلم تهیه می‌شد. مصاحبه و فیلمی که سیمای جمهوری اسلامی آن را پخش کرد.
کمتر از یک هفته از انتشار این خبر معصومه ابتکار، رییس سازمان محیط‌زیست آن را «قویا تکذیب» کرد و گفت که شایعه بوده است: «درست است که شکار غیرمجاز انجام می‌شود اما دعوت از شکارچیان خارجی برای شکار پلنگ ایرانی واقعیت ندارد و مدیرکل استان و بخش‌های نظارتی دیگر این موضوع را تایید نکرده‌اند.» 
سوال اینجاست که آیا رییس سازمان محیط‌زیست از عملکرد شرکت‌های شکار با خبر است که «دعوت از شکارچیان خارجی» توسط آنان را هم تکذیب کرده است؟ وجود فیلم مصاحبه و حضور چندین خبرنگار این امکان را از معصومه ابتکار و تیم رسانه‌ای‌اش سلب کرده است که بتوانند آن چه منتشر شده را اشتباه خبرنگار بنامند.
نبوی همچنین به حضور شیوخ عرب اشاره کرد که برای شکار هوبره راهی ایران شده‌اند. او می‌پرسد: «شیوخ عرب با چه مجوزی وارد کشور ما می‌شوند و می‌روند در کرمان گران‌قیمت‌ترین پرندگان ما را شکار می‌کنند؟» پاسخ این سوال روشن است. زمانی که ابتکار در دولت اصلاحات رییس سازمان محیط‌زیست بود اختیار صدور مجوز شکار برای شیخ عرب را به وزارت‌ امور خارجه واگذار کرد. در رسانه‌ها اثری دیده نمی‌شود از موضع‌گیری یا تکذیب ابتکار در مورد شکار شیوخ عرب در کرمان.   
 انکار ابتکار در حالی صورت می‌گیرد که احمد نبوی، مقام مسئول و منتشرکننده خبر، در پست کلیدیِ نظارت و ارزیابی عملکرد سازمان محیط‌زیست قرار دارد. اکنون که گزینه اشتباه خبرنگاران حذف شده دو راه بیشتر نمی‌ماند؛ یا مدیر کل در مصاحبه‌ای دیگر حرف خود را تکذیب کند و بگوید اشتباه لُپی کرده است و یا بازی‌های سیاسی به میان کشیده شود و او را دشمن و مخالف رییس سازمان محیط‌زیست یا دولت تدبیر و امید نشان بدهند (بعید به نظر می‌رسد که او را برکنار کنند یا مجوز شود که استعفایش را بنویسد، چه در این صورت انکار ابتکار بی‌رنگ‌تر خواهد شد). 

انکار اخبار منتشر شده از یک سو و اظهار نظر درباره مسائل متنوع محیط‌زیست ازسوی دیگر، از فعالیت‌های خستگی‌ناپذیر ابتکار هستند. او پیش از این نیز درباره آشوراده اعلام کرده بود که تفاهم‌نامه سازمان تحت امرش با سازمان میراث فرهنگی به معنی واگذاری آشوراده نیست. بازی با کلمات از ابتکارات خانم ابتکار است. او در به کارگیری واژگان درست عمل کرد. چون بر اساس قانون، سازمان محیط‌زیست حق واگذاری عرصه‌های حفاظت شده را ندارد و اگر واژه «واگذری» استفاده شود، سازمان تحت امرش تخلف آشکاری کرده است. گرچه در سخن و واژگان آشوراده «واگذار» نشده اما در عمل همین اتفاق افتاده است. خانم ابتکار، قهرمان زمین ۱۹ ماه پیش وقتی محمد محمدی‌زاده، رییس پیشین سازمان محیط‌زیست می‌خواست تفاهم‌نامه توسعه گردشگری در آشوراده را امضا کند، از شورای شهر تهران فریاد برآورد و با این کار مخالفت کرد.

او به تازگی درباره افزایش خشکسالی در ایران اظهار نظر کرده و گفته است: «پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد تا سال ۲۰۵۰ خشکسالی و کاهش نزولات جوی در ایران ۱۱ برابر شرایط جدید می‌شود.» با این حال او درباره این که دولت چه اقدامی باید انجام دهد تا از شدت بحرانی بکاهد سخنی نگفته است. در آخرین اظهار نظری که از او منتشر شده گفته است که خودروی شخصی ندارد و پولش کفاف بدهد در آینده خودروی هیبریدی خواهد خرید (سال ۸۴ یکی از کارمندان امور اداری سازمان محیط‌زیست برای نگارنده تعریف می‌کرد که چگونه ابتکار و فرزندش از خودروهای اداری برای امور شخصی استفاده می‌کردند). 

پیشتر نیز یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های او جفت‌گیری دو قلاده یوزپلنگ قفسی بود و رسانه‌ها را خطاب قرار داد که فضاسازی خبری درباره دو یوز به نام‌های «دلبر» و «کوشکی» پرهیز کنند. توله‌دار شدن این دو دلداده دستاوردی ملموس و محسوس است و می‌توان آن را چون برگ زرینی به کارنامه قهرمان زمین الصاق کرد. پرداخت هزینه‌های سرسام‌آور برای توله‌آوری دلبر و کوشکی در حالی صورت می‌گیرد که هیچ یک از طرح‌های تکثیر در اسارت جانوران در ایران به رهاسازی و افزایش جمعیت آنها در طبیعت منتهی نشده است (گور، قوچ و میش، گوزن زرد و مرال سال‌هاست که در اسارت تکثیر می‌شوند اما تا کنون به طبیعت باز گردانده نشده‌اند).
خانم ابتکار که عنوان قهرمان زمین را یدک می‌کشد همان کسی است که بعد از تسخیر سفارت آمریکا گفت از کشتن گروگان‌ها ابایی ندارد، چون به هر حال مجرم بوده‌ و با حکومت قبلی همکاری داشته‌اند. وقتی خبرنگار از او می‌پرسد که آیا حاضری شخصا اسلحه را بلند کنی روی شقیقه گروگان‌ها بگذاری و آنها را بکشی، پاسخ داد: «بله! وقتی مسلسل‌های آمریکایی را در خیابان‌ها دیده‌ام که برادران و خواهرانم را کشته‌اند می‌توانم این کار را بکنم.» او در قسمتی از سخنانش شمار کشته‌شدگان و مجروحان انقلاب را به ترتیب ۶۰ و ۱۵۰ هزار نفر اعلام می‌کند. ارقامی که تا امروز هیچ کجا آنها را تایید نکرده است. 

وقتی کسی می‌تواند گروگان‌هایی که جرم‌شان معلوم نیست را گناهکار بداند و به توانایی در آدم‌کشی اعتراف می‌کند،‌ تکذیب کردن شکار بزرگترین گربه‌سان ایران در پارک ملی بمو نباید برای او کار دشواری باشد. اما نکته اینجاست که انکار ابتکار را چه کسانی باور می‌کنند؟